Της Νίνας Κουλετάκη
Κι άλλη θλίψη
Η ζωή παίζει σε όλους περίεργα παιχνίδια και η μοίρα δίνει στον άνθρωπο τόσα χτυπήματα όσα μπορεί να αντέξει. Σε αυτόν τον τομέα η ζωή της αυτοκράτειρας δεν διαφέρει από εκείνη των κοινών θνητών. Αλλεπάλληλοι θάνατοι την περιτριγυρίζουν.
Πρώτα ο αδελφός του άνδρα της, ο αρχιδούκας Μαξιμιλιανός της Αυστρίας, διορίζεται αυτοκράτορας του Μεξικό από τον Ναπολέοντα τον Γ΄της Γαλλίας. Ο Μαξιμιλιανός συλλαμβάνεται και φυλακίζεται από τον Πορφύριο Ντιάζ, ηγέτη των μεξικανών επαναστατών, περνά στρατοδικείο και καταδικάζεται σε θάνατο. Ο διάσημος συγγραφέας Βίκτωρ Ουγγώ, υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ακραιφνής πολέμιος της θανατικής ποινής, κάνει έκκληση για τη ζωή του Μαξιμιλιανού, το τηλεγράφημά του, όμως, προς τους ηγέτες του Μεξικό θα φθάσει στον προορισμό του μισή ώρα μετά την εκτέλεση.
Η σύζυγος του Μαξιμιλιανού Σαρλόττα, επιστήθια φίλη της Σίσσυ, πηγαίνει στο παλάτι της στην Τεργέστη και αυτοπεριορίζεται εκεί. Σταδιακά χάνει τα λογικά της από τη θλίψη για το χαμό του άντρα της και καταλήγει σε άσυλο ψυχοπαθών, όπου και θα πεθάνει. Το επόμενο αγαπημένο πρόσωπο της Σίσσυ που θα χαθεί είναι ο πρώτος ξάδελφός της, ο όμορφος βασιλιάς Λουδοβίκος ο Β’ της Βαυαρίας, ο οποίος πνίγηκε υπό μυστηριώδεις συνθήκες στη λίμνη Starnberger της νότιας Γερμανίας.
Θα ακολουθήσει ο θάνατος της αγαπημένης της αδελφής Σοφίας, η οποία θα καεί ζωντανή κατά τη διάρκεια ενός χορού στο Παρίσι, καθώς προσπάθησε να κρύψει ένα αναμμένο τσιγάρο στις πτυχές του φορέματός της, ώστε να μην γίνει αντιληπτό από τον πατέρα της ότι κάπνιζε! Ο ίδιος ο Μαξιμιλιανός, πατέρας της Σίσσυ, θα πεθάνει ένα χρόνο αργότερα.
Όμως η καρδιά της Σίσσυ, αλλά και ολόκληρης της Αυστροουγγαρίας, θα ραγίσει ανεπανόρθωτα το 1889, όταν σε ένα κυνηγετικό περίπτερο κοντά στη Βιέννη, το «Mayerling», θα ανακαλυφθούν τα πτώματα του διαδόχου του αυστροουγγρικού θρόνου και γιου της Σίσσυ, του 32χρονου Ροδόλφου και της νεαρής ερωμένης του, βαρώνης Μαρίας Βετσέρα. Ο λόγος του θανάτου τους παραμένει μέχρι σήμερα μυστήριο. Ο κόσμος πιστεύει πως επρόκειτο για διπλή αυτοκτονία των εραστών, που δεν μπορούσαν να ζήσουν ελεύθερα τον έρωτά τους, καθώς ήταν αμφότεροι παντρεμένοι, ενώ οι ιστορικοί υποστηρίζουν πως ήταν καθαρά πολιτική δολοφονία.
Ο Ροδόλφος, αν και μελλοντικός μονάρχης, είχε φιλελεύθερες και δημοκρατικές απόψεις, τις οποίες δεν έκρυβε, γεγονός που τον καθιστούσε αντιπαθή, ακόμα και επικίνδυνο για το μέλλον της μοναρχίας στην Αυστροουγγαρία και στους υποστηρικτές της. Ο θάνατος των δύο εραστών έγινε το θέμα πολλών βιβλίων καθώς και της ταινίας «Mayerling», στην οποία πρωταγωνιστούσαν ο Ομάρ Σαρίφ και η Κατρίν Ντενέβ.
Μετά το θάνατο του Ροδόλφου η Σίσσυ θα ντυθεί στα μαύρα, τα οποία θα εξακολουθήσει να φορά μέχρι το τέλος της ζωής της.
Ξανά στην Ελλάδα
Φαίνεται πως τα ταξείδια έχουν κουράσει την αυτοκράτειρα. Αυτό που επιθυμεί πλέον είναι ένα σπίτι μακριά από τη Βιέννη και την αυλή της, ένα σπίτι όπου θα μπορεί να αποσυρθεί και να πενθήσει. Επιστρέφει στην αγαπημένη της Ελλάδα και στην Κέρκυρα, όπου αγοράζει τη «Βίλλα Βράιλα», την οποία και ανακαινίζει ριζικά. Τα έργα στο σπίτι θα διαρκέσουν τέσσερα ολόκληρα χρόνια και το 1892 θα ολοκληρωθούν.
Το στυλ του σπιτιού έχει επιρροές από διάφορα στυλ, ελληνικό, ρωμαϊκό, ιωνικό αλλά και της αρχιτεκτονικής της Πομπηίας. Η Σίσσυ ήθελε να δημιουργήσει γύρω της μια όαση, μέσα στην οποία θεοί και θεές θα συνυπήρχαν με ήρωες από τα έργα του Ομήρου. Ορδές καλλιτεχνών δημιούργησαν τοιχογραφίες και πίνακες, τόσο μέσα όσο και έξω από το σπίτι. Οι κήποι γέμισαν γλυπτά και αγάλματα ηρώων της ελληνικής μυθολογίας και ιστορίας. Ένα από αυτά, το άγαλμα του «Θνήσκοντος Αχιλλέα» στον κήπο, ενέπνευσε τη Σίσσυ για να διαλέξει το όνομα του σπιτιού της: «Αχίλλειον».
Η Σίσσυ θα περνάει στην Κέρκυρα το μισό χρόνο, κυρίως τους δροσερούς μήνες της άνοιξης και του φθινοπώρου. Επιδίδεται στις αγαπημένες της ασχολίες, τους μακρινούς περιπάτους και τον συγχρωτισμό με τους ντόπιους οι οποίοι τη λατρεύουν. Τους συμπαρίσταται με κάθε τρόπο και, μάλιστα, χρηματοδότησε το υδραγωγείο του χωριού, καθώς η περιοχή αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα ύδρευσης. Προς τιμή της ανεγέρθηκε μια πλάκα, η οποία σώζεται μέχρι σήμερα.
Η Σίσσυ θα χαρεί την Κέρκυρα και το Αχίλλειο μόνο για έξι χρόνια, καθώς θα δολοφονηθεί τον Σεπτέμβριο του 1898.
Ο δολοφόνος
Το όνομά του ήταν Luigi Lucheni. Γεννήθηκε στο Παρίσι, στις 22 Απριλίου του 1873, γιος μιας γυναίκας της εργατικής τάξης, ιταλικής καταγωγής. Ο Luigi γνώρισε τη φτώχεια και τη μιζέρια από πολύ μικρός, καθώς μεγάλωσε σε ένα ορφανοτροφείο και άρχισε να εργάζεται σκληρά από την ηλικία των δέκα ετών.
Στα είκοσί του κατατάσσεται στον ιταλικό στρατό και λαμβάνει μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις στην Αβησσυνία, το 1896. Μετά την αποστράτευσή του εργάζεται για ένα σύντομο χρονικό διάστημα στον Πρίγκιπα του Αραγκόν, αλλά κυρίως κερδίζει τα προς το ζην δουλεύοντας σε ευκαιριακές δουλειές στην Ελβετία.
Οι πολύ έντονες ταξικές διακρίσεις από τη μια, και η δική του δύσκολη ζωή από την άλλη, γεννούν, τρέφουν και μεγαλώνουν το μίσος του για την αριστοκρατία και τους εστεμμένους. Το γεγονός που πυροδότησε αυτό το μίσος και το έκανε δολοφονική μανία, ήταν η εξέγερση των εργατών στο Μιλάνο, που πνίγηκε στο αίμα. Πρώτος του στόχος ήταν ο Πρίγκηπας της Ορλεάνης, όμως το σχέδιό του δεν ευοδώθηκε. Στη συνέχεια στοχοποιεί τον Πρίγκιπα του Παρισιού, τον οποίο και ακολουθεί στη Γενεύη. Ο Lucheni πληροφορείται από δημοσιεύματα των εφημερίδων ότι η αυτοκράτειρα Ελισσάβετ της Αυστρίας βρίσκεται στη Γενεύη και αποφασίζει να τη δολοφονήσει, θεωρώντας τη ευκολότερο στόχο από τον πρίγκιπα.
Η δολοφονία
Τον Σεπτέμβριο του 1898, η Σίσσυ βρίσκεται στην Ελβετία και σταματά για λίγο στο ξενοδοχείο «Beau Rivage», στις όχθες της λίμνης Λε Μαν στη Γενεύη. Εκεί βρίσκεται και ο Lucheni, κυριευμένος από την εμμονή του να δολοφονήσει κάποιον ευρωπαίο μονάρχη, ώστε να γίνει διάσημος. Από ένα δημοσίευμα εφημερίδας πληροφορείται ότι «μια όμορφη εστεμμένη διαμένει στο ξενοδοχείο Beau Rivage με ψευδώνυμο». Δεν είναι άλλη από τη Σίσσυ, που χρησιμοποιεί το όνομα Grafin von Hohenemds, ώστε να μην τραβήξει επάνω της δημοσιότητα και συντροφεύεται από τη στενή της φίλη Βαρώνη Irma Eugenia Sztaray.
Ο Lucheni ξεροσταλιάζει έξω από το ξενοδοχείο, οπλισμένος με ένα στιλέτο το οποίο κρύβει μέσα σε ένα μπουκέτο λουλούδια, και περιμένει την ευκαιρία του, που δεν αργεί να παρουσιαστεί. Στις 10 Σεπτεμβρίου, γύρω στις τρεις το απόγευμα, η Σίσσυ και η συνοδός της βγαίνουν από το ξενοδοχείο. Καθώς είναι και οι δύο μαυροντυμένες, ο Lucheni δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει αμέσως την αυτοκράτειρα. Πλησιάζει τις δύο γυναίκες και μόνο όταν είναι πολύ κοντά αναγνωρίζει τη Σίσσυ. Την πλησιάζει τάχα για να της προσφέρει τα λουλούδια και τη μαχαιρώνει στο στήθος, τόσο δυνατά, ώστε την πετά κάτω.
Ο Lucheni διαφεύγει και η Σίσσυ δεν αντιλαμβάνεται ότι την έχει πληγώσει. Νομίζει ότι απλά την έσπρωξε δυνατά. Σηκώνεται και συνεχίζει την πορεία της μέχρι την αποβάθρα και επιβιβάζεται στο πλοιάριο που θα τη μεταφέρει στο σπίτι της στο Territet, στην απέναντι όχθη της λίμνης.
Το καραβάκι αποπλέει και ξαφνικά η Σίσσυ χάνει τις αισθήσεις της και καταρρέει. Καθώς της ξεκουμπώνουν το σακάκι για να διευκολύνουν την αναπνοή της διαπιστώνουν ότι αιμορραγεί σοβαρά και μόνο τότε αντιλαμβάνονται ότι το χτύπημα δεν ήταν τυχαίο αλλά απόπειρα δολοφονίας. Το πλοίο επιστρέφει εσπευσμένα και η Σίσσυ μεταφέρεται στο Beau Rivage, για να ξεψυχήσει σε ένα του δωμάτιο. Ήταν 61 ετών.
Επιμύθιo
Όταν διαδόθηκαν τα νέα του θανάτου της Σίσσυ, η αυτοκρατορία της Αυστροουγγαρίας συγκλονίζεται. Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ είναι απαρηγόρητος, καθώς ποτέ δεν έπαψε να είναι βαθειά ερωτευμένος με τη γυναίκα του, η οποία «επιστρέφει», μετά από τόσες περιπλανήσεις στο σπίτι τους. Τον ακούνε να ψιθυρίζει: «Κανείς δεν γνωρίζει πόσο πολύ είχαμε αγαπηθεί. Τίποτα πια δεν με κρατά σ’ αυτή τη γη».
Ο αυτοκράτορας σπεύδει στη Γενεύη για να ασπαστεί για τελευταία φορά την πολυαγαπημένη του σύζυγο. Μετά τη νεκροψία η σωρός της Σίσσυ μεταφέρεται στον καθεδρικό ναό της Γενεύης και στη συνέχεια στη Βιέννη, όπου και τοποθετείται σε μια κρύπτη στην Εκκλησία των Καπουτσίνων», την τελευταία κατοικία των Αψβούργων. Τόσο η Αυστρία όσο και η Ουγγαρία βυθίζονται σε βαρύ πένθος.
Το Αχίλλειον περνά στην κόρη της Σίσσυ Μαρία Βαλέρια, η οποία όμως δεν θα το κατοικήσει ποτέ. Θα παραμείνει κλειστό για εννέα χρόνια, μέχρι την πώλησή του, αλλά με εντολή του Φραγκίσκου Ιωσήφ θα διατηρείται σε άριστη κατάσταση εις μνήμη της Σίσσυ που το αγαπούσε τόσο.
Και τι απέγινε ο Lucheni; Όταν πληροφορείται το θάνατο της Σίσσυ, ο διαταραγμένος ιταλός θριαμβολογεί και ομολογεί. Συλλαμβάνεται, δικάζεται και καταδικάζεται σε ισόβια φυλάκιση, καθώς η θανατική ποινή στην Ελβετία είχε καταργηθεί.
Όμως ο Lucheni, μέσα στο τρικυμισμένο του μυαλό, έχει αποφασίσει να μείνει στην ιστορία ως μάρτυρας του κινήματος της αναρχίας και δολοφόνος μοναρχών. Πιστεύει ότι κάτι τέτοιο θα το επιτύχει μόνο με μια δημόσια εκτέλεση, καθώς έτσι θα αποκτήσει τη δημοσιότητα που ονειρεύεται. Ως εκ τούτου ζητά να εκδοθεί στην Ιταλία, όπου η θανατική ποινή βρίσκεται σε ισχύ, όμως το αίτημά του δεν γίνεται αποδεκτό. Στις 19 Οκτωβρίου του 1910 βρίσκεται νεκρός στο κελί του, απαγχονισμένος με τη ζώνη του.
Μέρη του σώματος του Lucheni διατηρήθηκαν για επιστημονικούς σκοπούς. Το κεφάλι του διατηρήθηκε μέσα σε ένα δοχείο με φορμόλη και φυλασσόταν κλειδωμένο στο Ινστιτούτο Ιατροδικαστικών Ερευνών του Πανεπιστημίου της Γενεύης. Ύστερα από αίτηση της Αυστρίας μεταφέρθηκε, το 1985, στο Ομοσπονδιακό Μουσείο Παθολογίας και Ανατομίας της Βιέννης, με την προϋπόθεση ότι δεν θα εκτίθετο στο κοινό. Τελικά, το 2000, το κεφάλι του δολοφόνου της Σίσσυ ενταφιάστηκε στο Κεντρικό Νεκροταφείο της Βιέννης, σε έναν από τους ειδικούς τάφους όπου θάβονται τα απομεινάρια των ανατομικών ερευνών.
Κινηματογράφος
Το 1955 ο Ernst Marischka γράφει και σκηνοθετεί την πρώτη από τις τρεις του ταινίες, τις αφιερωμένες στη Σίσσυ. Αυτές είναι:
-Sissi (1955)
-Sissi: The Young Empress (1956)
-Sissi: The Fateful Years of an Empress (1957).
Πρωταγωνιστεί σε όλες η Ρόμυ Σνάιντερ, που ενσάρκωσε την όμορφη και θλιμμένη πριγκίπισσα, ίσως εξιδανικεύοντάς την.
Βιβλία
–Sissi: The Life and Legend of an Empress – Nicole Avril – 2005
–Sissi Emperatriz – Alicia Noemi Perris Villamur – 2007
Έγκλημα και Τιμωρία/Crime and Punishment/Crime et Châtiment/Delitto e castigo/Преступление и наказание 
Μα είναι δυνατόν να μην κατάλαβε ότι την μαχαίρωσαν; Σκέψου πόσα ρούχα φορούσε, που δεν κατάλαβε καν ότι αιμοραγούσε !
@Annanaκο μου, το έχει τραγουδήσει και ο Τόλης, εξάλλου:
«Γλυκά πονούσε το μαχαίρι, έσταζε μέλι η μαχαιριά». :p
annanas την εποχή εκείνη οι καλοστεκούμενες γυναίκες δεν υπήρχαν τα σουτιέν, αλλά πολύ σφιχτοί κορσέδες που χάριζαν έντονο μπούστο και μέση δαχτυλίδι. Θα έπρεπε οι γυναίκες τότε να έχουν και το σωστή στάση του κορμού ώστε να μπορούν να αναπνέουν!
Οπότε λοιπόν η Σίσσυ δεν κατάλαβε τίποτε, ίσως μια μικρή τσιμπιά. 😉
Nίνα πολύ όμορφο το θέμα σου. Την Σίσσυ την έμαθα μέσα απ’την Ρόμι Σνάϊτερ. Να’σαι καλά που μας έδωσες την πραγματική φύση της αυτοκράτειρας.
Συγγνώμη για την λάθος σύνταξη στο παραπάνω ποστ μου, αλλά πιστεύω ότι καταλάβατε τι έγραψα. Ήταν από κεκτημένη ταχύτητα! 😦
Συγχαρητήρια και πάλι!! Ήξερα τις λεπτομέρειες γύρω από την ζωή και τον θάνατό της, αλλά δεν είχα βρεί πουθενά τόσες πολλές φωτογραφίες που να δείχνουν πεντακάθαρα τα χαρακτηριστικά της. Φαίνεται πως είναι αποτέλεσμα εντατικής έρευνας.. Συνέχισε να μας εκπλήσσεις ευχάριστα και μοναδικά!
Συγχαρητήρια για την παρουσίαση του όλου θέματος!
Πραγματικά κι’ εμένα μου έκανε εντύπωση το ότι δεν κατάλαβε ότι την μαχαίρωσαν, αλλά έχει δίκιο η Sadrina…
Με τους κορσέδες τότε, ήδη πονούσαν και μόνο που ανέπνεαν!
Άρα, έχει μια λογική το ότι δεν το κατάλαβε.
Τραγική μορφή πάντως και ο θάνατός της πολύ άδοξος.
Στην πραγματικότητα, βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.
ας βάλουμε στα βιβλία που γράφτηκαν για την Σίσσυ και το «βιβλίο τής Αυτοκρατείρας Ελισάβετ» τού Κωνσταντίνου Χρηστομάνου που την έζησε (ως δάσκαλός της) (και την ερωτεύτηκε) στην Κέρκυρα… Δεν ξέρω αν κυκλοφορεί πια και από ποιον εκδότη. Το’χα διαβάσει έφηβη…
Δίνει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πορτραίτο τής Σίσσυς, και έχει και την αξία του βέβαια ως έργο τού Χρηστομάνου
(Σάς διαβάζω αλλά δεν σάς έχω ξαναγράψει – συνεπώς απολογούμαι για το ότι «εισέρχομαι» με βιβλιογραφική παραπομπή)
@Χάρη, καλωσορίσατε και στους σχολιαστές, λοιπόν! 🙂 Αναφορά για το βιβλίο του Χρηστομάνου γίνεται στο τέλος του πρώτου μέρους του άρθρου.
μα μέ προλάβατε! επέστρεφα να απολογηθώ επιπλέον και για την στραβομάρα μου, διότι τώρα μόλις το είδα!
(θα’ταν περίεργο να σάς είχε ξεφύγει, όντως. Σόρι λοιπόν!)
ευχαριστώ για το ευγενικό καλωσόρισμα 🙂
@Xάρη, μικρό το κακό! 😛 Xάζευα τα blogs σου, εξαιρετικά και τα δύο. Τα πρόσθεσα στα links μου για περαιτέρω, ενδελεχή ανάγνωση. 🙂
ναι οντως…κριμα η κακομοιρα……τελικα η ζωη των πριγκιπισσων δεν ειναι κ τοσο παραμυθενια…….θενξ κ. Κουλετακη για το αρθρο…..
Όντως είναι πολύ περίεργο να μην κατάλαβε ότι τη μαχαίρωσαν. Τι μαχαιριά χάδι ήταν αυτή;
Η ιστορία του δολοφόνου μου θυμίζει λίγο το δολοφόνο του JFK και του John Lennon.. Τι άρρωστο μυαλό να θέλει να γίνει διάσημος για δολοφονία;
Λάθος προφανώς νομίζουμε ότι μόνο το τελευταίο αιώνα υπάρχει η μανία με τη δημοσιότητα. Προφανώς η μανία αυτή είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη προσωπικότητα ψυχαπαθών…
ευχαριστώ τόσο! (είναι αμοιβαία όλα, και όπως φαίνεται θα΄ρχομαι πάντα δεύτερη…ήμουν πνιγμένη χτες) 😦 🙂
Συναρπαστικά οδυνηρή η ζωή της…
γεια! διαβαζω φανατικα το μπλογκ, ειναι εξαιρετικο πραγματικα! λατρευω τα εγκληματα και τη φυση τους κ θα ηθελα να ζητησω μια «μικρη» χαρη.. Ξαναβλεποντας την ταινια ο βασιλιας, που βασιζεται σε αληθινα γεγονοτα, εκανα μια μικρη «ερευνα» μηπως κ βρω τιποτα σχετικο. Δυστυχως, αυτα που βρηκα ηταν ελαχιστα
Ενταξει, δεν ειναι και κανενα «πραγματικο» εγκλημα, σαν αυτα που παρουσιαζεται εδω μεσα, απλα ειναι πολυ ενδιαφερουσα ιστορια.
Ευχαριστω 🙂
@S, δεν κατάλαβα για ποια ταινία λέτε. Αν εννοείτε το «Τhe King» του James Marsh, δεν βλέπω πώς θα μπορούσε να ασχοληθεί το παρόν μπλογκ. Αν πρόκειται για κάποια άλλη ταινία, δώστε μου στοιχεία να δω τι μπορώ να βρω. 🙂
προκειται για την ταινια «ο Βασιλιας» του Ν. Γραμματικου, που βασιζεται σε πραγματικα γεγονοτα σε ενα χωριο της Αχαιας αν δεν απατωμαι. 🙂 του 2002 αν θυμαμαι επισης καλα. 🙂
Γεια σε ολους!Ξαναλεω οτι ειμαι απ τις μεγαλυτερες fun αυτης της γυναικας(αν μπορω να το πω ετσι!).Για οσους ενδιαφερονται για βιβλια σχετικα με την ζωη της θα σας γραψω καποια απ αυτα=»Το βαλς που δεν τελειωσε»,Κατριν Κλεμαν,εκδοσεις Νεφελη.-«Εγκλημα στη Βενετια»,Νικολας Ρεμιν,εκδοσεις Κεδρος.-«Ελισαβετ της Αυστριας»,Νικολ Αβριλ,εκδοσεις Ωκεανιδα.-«Το βιβλιο της Αυτοκρατειρας Ελισαβετ»,Κωσταντινος Χριστομανος,εκδοσεις Ιδρυμα Κωστα και Ελενης Ουρανη(η αληθεια ειναι οτι αυτο ειναι δυσκολο να το βρειτε,εγω το εψαξα πολυυυυ!!)Οτι αλλο θελετε,ειμαι εδω!
Ωραίο είναι να ανεβαίνουν τέτειες εργασίες στα μπλογκς, αλλά θα πρέπει να αναφέρονται και οι πρωτογενείς πηγές, όπως το βιβλιο «ΜΙΑ ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΣΤΟ ΑΧΙΛΛΕΙΟΝ» από τις ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ, που έγραψα το 1990, μαζί με τον αείμνηστο Σπύρο Πουλή, όπου για πρωτη φορά βγήκαν στοιχεία σχετικά με την Σίσι και τον Κάιζερ Γουλιέμο Β’ και τα οποία με λύπη μου βλέπω ότιαναπαραράγονται χωρίς να γίνεται καν μνεία στους συγγραφείς.
Με τιμή
Γιώργος Κρητικός
Αγαπητέ κ. Κρητικέ,
Στέκομαι με σεβασμό στο παράπονό σας, καθώς κι εγώ η ίδια έχω πέσει θύμα πλαγιαρισμού, αφενός, αλλά και φροντίζω πάντα να αναφέρω τις πηγές μου, στο τέλος κάθε άρθρου. Οι πηγές μου ήταν κυρίως ξενόγλωσσες για το συγκεκριμένο, και φυσικά αναφέρονται στο τέλος. Το ενδιαφέρον μου εστιάστηκε περισσότερο στον Lucheni, λόγω της θεματολογίας του blog. Δεν θυμάμαι να συνάντησα κάπου τον τίτλο του βιβλίου σας, που είμαι σίγουρη πως θα είναι αξιόλογο, ούτε το όνομά σας σε κάποιο κείμενο.
Εντούτοις, αν αναγνωρίζετε στο άρθρο κάποιο δικό σας κομμάτι, παρακαλώ να μου το υποδείξετε και εννοείται πως θα επανορθώσω πάραυτα.
Σας ευχαριστώ πολύ,
Νίνα Κουλετάκη
Γεια σας & απο μενα!Κυκλοφορουν πολλα βιβλια για την ζωη της αυτοκραρειρας Ελισαβετ(οπως σας ειπα το εχω ψαξει πολυ!)& ετσι δεν μπορεις να πεις ακριβως απο πιο βιβλιο ειναι καποιο κειμενο σε σχεση μ αυτη.Το δικο σας βιβλιο κυριε Κρητικε,δεν εχει τυχει να το διαβασω αλλα τωρα θα προσπαθησω να το βρω.Αλλο ενα ωραιο αλλα παλιο βιβλιο απ τις εκδοσεις «Κερκυραικα χρονικα» ειναι «Ο θρυλος του Αχιλλειου»,(Περικλη Μειντανη).
και γιατί στη σειρά αναφέρεται οτι η Σίσσυ αρρώστησε από πνευμονία και φυματίωση και για να γίνει καλά πήγε στην Ελλάδα καθώς ευνοούσε το κλίμα? Η σειρά δηλαδή δεν έχει στηριχθεί απόλυτα στα ιστορικά γεγονότα? Εγώ σήμερα ένιωσα μία μικρή απογοήτευση από όλα αυτά που διάβασα … καθώς άλλα πίστευα για τη Σίσσυ!!
Πολύ καλή παρουσίαση της ιστορίας.Συγχαρητήρια.
Οταν αρρωστησε η Ελισαβετ(Σισσυ)απο φυματιωση,την εστειλαν στη Μαδερα και αρκετα χρονια αργοτερα ταξιδεψε στην Κερκυρα.Αν σας ενδιαφερει να διαβασετε την βιογραφια της που ειναι ενα υπεροχο βιβλιο,σας συνιστω το «Ελισαβετ της Αυστριας» της Νικολ Αβριλ,εκδοσεις Ωκεανιδα,εκει θα μαθετε πολλα για την μεγαλειωδη και οδυνηρη ζωη της!
H δολοφονία της δεν ήταν μεμονωμένο έγκλημα ενός διαταραγμένου ανθρώπου. Εκείνη την εποχή είχαν γίνει αρκετές δολοφονίες και απόπειρες δολοφονίας εστεμμένων από αναρχικούς.
Πολύ ωραίο το άρθρο μόνο και μόνο για το γεγονός οτι δείχνει πόσο παράδοξη ήταν η ζωή μέσα σε μια αυλή. Κατά τα άλλα δεν μπορώ να καταλάβω τον χαρακτηρισμό «διαταραγμένος άνθρωπος» για κάποιον ο οποίος επέλεξε να χτυπήσει κάποιον από μια τάξη που εκμεταλλεύεται δολοφονεί αιώνες τώρα, μπορεί εκείνη να ήθελε να ζήσει μια απλή ζωή και είναι προς τιμήν της, όμως αυτά που πρέσβευε της κόστισαν τη ζωή, και όχι ένας διαταραγμένος νους.
Διαταραγμένοι είναι αυτοί που θεωρούν πως επειδή γεννήθηκαν στο χρήμα είναι ανώτεροι όλων των υπολοίπων. Σόρρυ κιόλας αλλά δεν θα τα βάψω και μαύρα, στο κάτω κάτω αυτοί που βασανίστηκαν και πέθαναν από τις τάξεις των βασιλέων/αυτοκρατόρων/δικτατόρων/προέδρων/πρωθυπουργών κ.τ.λ. είναι πολύ περισσότεροι και κατά την άποψή μου αυτοί αξίζουν θαυμασμό και μνήμη, δεν έπαθε δα και κάτι η Σίσσυ που να μην έχουν πάθει εκατοντάδες χιλιάδες μάνες που πέθαιναν τα παιδιά τους από ένα απλό πυρετό και δεν είχαν λεφτά για να τα νοσηλέυσουν, δεν θα στενοχωρηθώ για μια αυτοκράτειρα 61 ετών, την ώρα και τη στιγμή που παιδιά θαλασσοπνίγονται ψάχνοντας ένα καλύτερο αύριο μακριά από μια εμπόλεμη κατάσταση που δημιούργησαν απόγονοι της Σίσσυς και της τάξης της…
Ο θάνατος ενός ονομάζεται δολοφονία
Ο θανατος πολλών ονομάζεται εξωτερική πολιτική.
Νομίζω ότι αυτό λέει πολλά.
Πολύ αιμοβόρα σε βρίσκω Μαρία. Για χαλάρωσε. Είδαμε και τα χαΐρια της δικής μας τάξης.
Δεν νομιζω οτι επειδη υπηρξαν αδικοι θανατοι ανα το περασμα των αιωνων πρεπει να χαιρομαστε για το αδικο εγκλημα(αν μη τι αλλο!)μιας αθωας γυναικας που μπορει να ηταν αυτοκρατειρα αλλα δεν ειχε κανει κακο σε κανεναν!
Κερκυραια δεν χαιρομαστε με κανένα θάνατο.Απλά δεν καταλαβαίνω γιατί ο θάνατος ενός μέλους μιας πολιτικής ή οικονομικής ελίτ είναι ένα τραγικό γεγονός ενώ περνάει στο ντούκου ο θάνατος εκατομμυρίων απλών ανθρώπων στους πολέμους που αυτοί κηρύσσουνε για να συγκεντρώσουνε πλούτο και ισχύ και η μίζερη ανασφαλής ζωή στην οποία εχουνε καταδικάσει μεγάλο μέρος των υποτελών τους και τότε και τώρα. Λες «για την μεγαλειωδη και οδυνηρη ζωη της».
Για να ζεί πλουσιοπάροχα και μεγαλειωδώς μία Σίσσυ κάποιοι Lucheni ζούσανε μια οδυνηρή ζωή μες την ανέχεια.Δεν εφταιγε η Σίσσυ βέβαια αλλα οι θεσμοί που παράγουνε την κάθε Σίσσυ.
Φυσικα και οι «δυνατοι» αυτου του πλανητη,απ το παρελθον μεχρι και σημερα,ειχαν και εχουν τον πρωτο λογο στους πολεμους που εγιναν ανα τους αιωνες,που αυτοι ειχαν σαν αποτελεσμα τον θανατο δισεκατομμυριων αδικων θανατων…..δυστυχως!Το γιατι ομως γινονται γνωστοι οι θανατοι των «δυνατων» η των «διασημων» και οχι των απλων αθωων ανθρωπων,δεν ειναι και πολλοι δυσκολο να το καταλαβουμε!Και παλι ομως η συγκεκριμενη γυναικα,δεν ειχε καμια σχεση με ολα αυτα που και η ιδια απεχθανοταν(αν διαβασετε βιβλια με τον βιο της,θα το καταλαβετε!).
Πάρα πολύ κατατοπιστικό όλο γενικότερα το κατ’εμένα ιστορικό άρθρο …αλλά δεν μπορώ να καταλάβω αν η Σίσσυ ήταν αυτή απόγονος της Μαρίας Θηρεσίας ή ο Φραγκίσκος Ιωσήφ….είναι πολύ δύσκολο για μένα να κατανοησω την συγγένεια ανάμεσα σαυτά τα πρόσωπα αυτής της εποχής …Απο ποιά ιστορική πηγή αξιόπιστη μπορεί κανείς να μάθει ιστορία γενικότερα απο τον Μεσαίωνα και έπειτα ???
Χμμ, ωραίο άρθρο. Εγώ έχω την εξής απορία: Πώς κατάλαβε ο Lucheni ποια ήταν η Σίσσι, αφού αυτή κυκλοφορούσε με ψευδώνυμο;
Μόνο στο pinterest έβρισκα πληροφορίες για την Σισσυ! Πολύ ωραίο ποστ δεν είχα ξαναδεί τις μισές φωτογραφίες.
Δεν κατάλαβε ότι την μαχαίρωσαν γιατί λόγω της εμμονης της να φαίνεται αδύνατη είχε πολύ σφιχτό τον κορσέ ο οποίος κράτησε την πληγή και δεν έτρεξε αίμα.Έφτασε στο πλοίο κατασπρη κι εκεί λιποθύμησε.Μόλις της άνοιξαν τον κορσέ να αναπνεύσει τότε είδαν και την πληγή