του Γιάννη Ράγκου
«Μια καλύβα σε ένα δάσος»
Έξι μήνες αργότερα, τον Φεβρουάριο του 1997, κι ενώ εκκρεμούσε ακόμα η διεξαγωγή της δίκης του, ο Θ. Σεχίδης έδωσε μία ακόμα συνέντευξη στον δημοσιογράφο Κ. Ρόκκο για το περιοδικό «Max». Στην συνέντευξη αυτή, ο Θ. Σεχίδης αναφέρθηκε κυρίως στη ζωή του στη φυλακή, στον ρόλο των Μ.Μ.Ε. στην υπόθεσή του, στις σχέσεις του με τους συγγενείς και τους συγχωριανούς του, την επικείμενη δίκη του και πώς θα αντιμετώπιζε τη ζωή του αν το δικαστήριο τον αθώωνε:
«Έχω ηρεμήσει. Έχω μπει στην ατμόσφαιρα της φυλακής και περιμένω, πλέον, τη δίκη. Αν και τα’ αποτελέσματα, σχεδόν, τα γνωρίζω εκ των προτέρων. (…) Ξέρω πολύ καλά (…) τι με περιμένει στη δίκη. (…) Έχει γίνει πραγματογνωμοσύνη από δύο ψυχιάτρους. Οι προφορικές εξετάσεις έχουν τελειώσει, κάναμε δηλαδή κάτι συζητήσεις, έχω βγάλει και εγκεφαλογράφημα, αλλά δεν γνωρίζω ακόμη τα αποτελέσματα. Αυτά τα αποτελέσματα θα δοθούν στην εισαγγελία »(…) και στη συνέχεια θα οριστεί η ημερομηνία της δίκης. Εγώ, βέβαια, το αποτέλεσμα το ξέρω. Εις θάνατον: αυτό περιμένω.
»(…) Η ημέρα μου στη φυλακή περνάει με λίγο διάβασμα, λίγη τηλεόραση (…). Φασαρίες δεν δημιουργούνται και δεν έχουμε προβλήματα. (…) Με τους άλλους κρατούμενους, οι σχέσεις μου είναι καλές. Δεν έχω κανένα πρόβλημα αν και στο κελί είμαστε πολλοί, δέκα άτομα. Ζήτησα ν’ αλλάξω θάλαμο, αλλά δεν μ’ αλλάζουν. Το θέμα είναι ότι δεν έχω πρόβλημα μ’ αυτούς. Θα ήθελα να ήμουν μόνος μου. Το ‘χω ζητήσει, αλλά μέχρι στιγμής δεν μου έχουν απαντήσει.
»(…) Η φυλακή είναι χώρος τιμωρίας. Όμως έχω ηρεμήσει. Κι αν βρισκόμουνα μόνος σ’ ένα κελί, θα επέμενα να μείνω μέσα ακόμη κι αν ήθελαν να με βγάλουν έξω. Τόσο πολύ ευχαριστημένος θα ήμουνα, αλλά με την προϋπόθεση να ήμουνα μόνος.
»(…) Δεν παίρνω εφημερίδα και δεν ξέρω τι γράφουν για μένα. Αλλά νομίζω πως ό,τι έχει γραφτεί μέχρι τώρα είναι εσφαλμένο. (…) Όλοι οι άλλοι μιλάνε από μόνοι τους, χωρίς να έχω μιλήσει εγώ μαζί τους. Ό,τι γράφουν είναι εσφαλμένο. Λένε για σατανισμούς, ότι έχω πετάξει στη θάλασσα τα πτώματα, ότι τα έχω πετάξει στο βουνό, γράφουν ό,τι θέλουν.
εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» – Σάββατο 10 Αυγούστου 1996
»(…) Όλους αυτούς τους μήνες της φυλακής με κανέναν συγγενή μου δεν έχω επικοινωνήσει. (…) Φρόντισαν κάποιοι να επικοινωνήσουν, αλλά ίσως τους έχω αποκρούσει. Έχω κάνει δήλωση ότι δεν δέχομαι επισκέψεις, ούτε τηλεφωνήματα από συγγενείς, από κανέναν. Δεν θέλω κανέναν, γιατί θα μου χαλάσουν την ησυχία μου, τίποτε άλλο. (…) Είχε έρθει να με δει κάποια κοπέλα δυο φορές και δεν την δέχτηκα. Είναι κάποια ξαδέλφη μου και τους έχω πει ότι δεν δέχομαι επισκέψεις. Διότι μόνο προβλήματα μπορούν να δημιουργήσουν. Μου ζητάνε περιουσιακά και τέτοια. Δηλαδή, μόνο κέρδος θέλουν. Για κτήματα, για ελιές και τέτοια (…) Ένας άλλος από την Καβάλα είπε πως είναι ξάδελφός μου, βγήκε σε μια τηλεοπτική εκπομπή, (…) κι έλεγε διάφορα. Εγώ δεν έχω κανέναν εξάδελφο, ούτε φίλο στην Καβάλα. Άτομο που μου είναι παντελώς άγνωστο. Βγαίνουν διάφοροι και μιλάνε, γιατί θέλουν να προβληθούν. (…) Ό,τι χρειάζομαι, μπορώ να το έχω. Χρηματικώς είμαι εξασφαλισμένος και δεν αντιμετωπίζω κανένα απολύτως πρόβλημα. (…) Η στάση των συγχωριανών μου αυτούς τους μήνες δεν έχει αλλάξει καθόλου, ούτε μ’ ενδιαφέρει άλλωστε. Ανέκαθεν δεν είχα επικοινωνία μ’ αυτούς τους ανθρώπους. Ήμουν ξένος στο χωριό, μόνος μου ζούσα, δεν είχα δηλαδή παρέες και φίλους κι ούτε μ’ ενδιαφέρει. Αδιαφορώ εντελώς.
»(…) Το «εις θάνατον» δεν θα είναι μια δίκαιη τιμωρία, γιατί εγώ ξέρω την αλήθεια. Αλλά, εφόσον το δικαστήριο δεν θα μπορέσει να πειστεί για την άμυνα, δεν γίνεται αλλιώς. Εγώ γνωρίζω ότι ήταν άμυνα. Αλλά τόσο ακραία και τόσο οριακά που ήταν όλα τα γεγονότα όπως εξελίχθηκαν, δύσκολα άλλος πιστεύει ότι επρόκειτο για άμυνα. Ούτε σε κινηματογραφικές ταινίες δεν συμβαίνουν τόσο ακραίες περιπτώσεις. Ούτε στις ταινίες… Οπότε καταλαβαίνω ότι, εφόσον το δικαστήριο δεν θα πειστεί ότι επρόκειτο για άμυνα, θα με καταδικάσει σε θάνατο. Υπάρχουν πέντε πτώματα. (…) Φυσικά, δεν είναι το ίδιο αν σκοτώσεις δέκα άτομα αντί για ένα. Σ’ εμένα, όμως, υπήρχε η άμυνα σε όλες τις περιπτώσεις. Ό,τι έκανα το έκανα ευρισκόμενος σε άμυνα. Τώρα, αν έχουν πειστεί γι αυτό οι ανακριτές και οι εισαγγελείς που έκαναν την ανάκριση, αυτό το ξέρουν οι ίδιοι. (…) Νομίζω ότι έκανα το πιο σωστό. Επιβεβαιώνω, με το παραπάνω μάλιστα, την αρχική μου απόφαση ότι έπραξα το σωστό. Έσωσα τη δική μου ζωή. Αυτό είναι. (…) Ό,τι έκανα το είχα μελετήσει πολύ καλά. Τους σκότωσα με απόλυτη λογική. Αυτό θα το στηρίξω και στο δικαστήριο, ότι δηλαδή ήξερα τι έκανα. Όχι εν βρασμώ ψυχής, αλλά με απόλυτη λογική.
»(…) Τι θα έκανα αν έβγαινα έξω; Λοιπόν, θα έφτιαχνα μια καλύβα σ’ ένα δάσος και θα πήγαινα να ζήσω εκεί. Αυτό θα έκανα. Ήρεμα κι ωραία, να μην πειράζω κανέναν και να μην με πειράζει κανείς…(…)»
Το κουδούνι με το όνομα «Σεχίδης», στην πολυκατοικία επί της οδού Φιλελλήνων 24, στη Θεσσαλονίκη
Η δίκη
Η δίκη για την πενταπλή δολοφονία της Θάσου, πραγματοποιήθηκε στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο (Κακουργιοδικείο) Δράμας στις 20 Ιουνίου 1997. Ο Θ. Σεχίδης είχε αρνηθεί να ορίσει συνήγορο υπεράσπισης κι έτσι το ρόλο αυτό ανέλαβε ο αυτεπαγγέλτως διορισθείς δικηγόρος Καβάλας Τάσος Κοεμτζίδης.
Οι πρώτοι μάρτυρες που κατέθεσαν ήταν οι αστυνομικοί της Θεσσαλονίκης στους οποίους ο κατηγορούμενος ομολόγησε τα εγκλήματά του και ακολούθησε η Ελένη Σεχίδη (Γυμνοπούλου), που εξιστόρησε τον τρόπο με τον οποίο έζησε την υπόθεση, μέχρι να αποκαλυφθούν τα εγκλήματα. «Ο φονιάς (…) με συνάντησε στη Φλώρινα και, όταν τον ρώτησα σχετικά, είπε ότι ο άντρας μου έφυγε για Ιταλία, ενώ οι γονείς του, αδελφή του και η γιαγιά του για τη Γερμανία, για λόγους υγείας. Τότε τον υποπτεύθηκα, καθώς υποστήριξε ότι μπορεί να εγκατασταθούν εκεί μόνιμα» κατέθεσε, μεταξύ άλλων. Ακολούθως, ο Π. Μπάρμπης, γνωστό του κατηγορούμενου ισχυρίστηκε πως «ο Θεόφιλος είχε μπλέξει με σατανισμό», ενώ φίλοι και συγγενείς της οικογένειας Σεχίδης ανέφεραν ότι ο κατηγορούμενος ήταν «καλό παιδί, που όμως κάποια στιγμή άλλαξε και έγινε παράξενος», πως «ήταν άριστος φοιτητής, που όμως μισούσε τον πατέρα του» και ότι ήταν «ευφυής νέος, ο οποίος άρχισε να τρελαίνεται, όπως είχε συμβεί νωρίτερα στη μεγαλύτερή του αδελφή».
Ο Θ. Σεχίδης, στο εδώλιο του κατηγορουμένου του Κακουργιοδικείου Δράμας
Ο καθηγητής ψυχιατρικής Γ. Καπρίνης, που μαζί με τον ψυχίατρο Χρ. Σκαρόπουλο είχαν παρακολουθήσει τον Θ. Σεχίδη επί πέντε μήνες και είχαν συντάξει σχετική πραγματογνωμοσύνη σύμφωνα με την οποία ο 24χρονος φοιτητής «είχε πλήρη επίγνωση των πράξεών του, είναι άτομο προσανατολισμένο στο χώρο, το χρόνο και τον εαυτό του και έχει καλά οργανωμένο λόγο, απαντά με ευθύτητα, έχει χιούμορ, απουσιάζει όμως το συναίσθημα» κατέθεσε στη δίκη, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι πάσχει από σχιζότυπη διαταραχή, αλλά δεν είναι σχιζοφρενής. Θα μπορούσε να αναπτύξει σχιζοφρένεια, αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Η αδελφή του ήταν σχιζοφρενής. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι στην περίπτωσή του είχε μειωμένες αντιστάσεις στην ιδέα διάπραξης των εγκλημάτων. Πάντως, δεν χρήζει θεραπευτικής αγωγής. Στις συζητήσεις που κάναμε μας είπε ότι είχε τη γνώμη πως είναι νόθο παιδί και γι αυτό ήθελε να τους εξοντώσει». Με τη σειρά του, ο Χρ. Σκαρόπουλος συμπλήρωσε ότι «η οικογένεια Σεχίδη είχε πολλές ιδιομορφίες και ο Θεόφιλος διαβίωσε σχε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες».
«Δεν μετανιώνω για τίποτε» ήταν η μόνιμη επωδός του ίδιου του δράστη, κατά τη διάρκεια της τρίωρης απολογίας του, όπου αναλυτικά περιέγραψε τον τρόπο με τον οποίο σκότωσε τους πέντε συγγενείς του και στη συνέχεια τεμάχισε τα πτώματα και τα έριξε στην χωματερή της Καβάλας για να καταλήξει: «Τους σκότωσα γιατί δεν μου αποκάλυπταν ποια ήταν η πραγματική μου μητέρα».
εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» – Σάββατο 21 Ιουνίου 1997
Η υπεράσπιση «δήλωσε ανήμπορη να υπερασπιστεί τον κατηγορούμενο, αφ’ ενός γιατί ο ίδιος δεν βοηθούσε προς αυτή την κατεύθυνση και αφ’ ετέρου επειδή δεν είχαν τον απαιτούμενο χρόνο να ψάξουν το θέμα της ψυχικής υγείας» (εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» – Σάββατο 21 Ιουνίου 1997). Στη συνέχεια, το λόγο πήρε ο εισαγγελέας της έδρας Ζαχ. Μουράτης, ο οποίος χαρακτήρισε τον κατηγορούμενο «χρονίως επικίνδυνο εγκληματία κι άτομο αδιάφορο με αμβλεία συνείδηση» και πρόσθεσε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις αρμόζει η θανατική ποινή. Εν τέλει, μετά από μόλις 11 ώρες ακροαματικής διαδικασίας, το δικαστήριο βρήκε τον κατηγορούμενο ομόφωνα ένοχο για όλες τις κατηγορίες και εξέδωσε την απόφασή του, σύμφωνα με την οποία καταδίκαζε τον Θ. Σεχίδη σε μία φορά ισόβια κάθειρξη για κάθε έναν από τους πέντε φόνους, συνολική ποινή φυλάκισης επτά ετών και πέντε μηνών και πρόστιμο 360.000 δρχ. για την περιύβριση νεκρού κατά συρροή, την οπλοφορία, την οπλοχρησία και την οπλοκατοχή, ενώ επιδίκαζε και 50 εκατ. δρχ. ως αποζημίωση σε καθένα από τους πολιτικούς ενάγοντες (την Ελένη Σεχίδη και τον γιο της Θεόφιλο).
Το εγκεφαλογράφημα του δράστη
Ένα ενδιαφέρον στοιχείο, που παρουσιάστηκε κατά τη διάρκεια της δίκης, ήταν μια γνωμάτευση του ακτινολόγου-ειδικού νευρακτινολόγου Χρ. Παπαγιάννη (τέως επιμελητή του Atkinson Norley’s Hospital του Λονδίνου) η οποία είχε γίνει στις 2 Ιουνίου 1992 σε αξονική τομογραφία του εγκεφάλου του Θ. Σεχίδη και κατατέθηκε από την υπεράσπιση. Στη γνωμάτευσή του αυτή, ο Χρ. Παπαγιάννης σημείωνε ότι «έγιναν τομές από τη βάση προς την κορυφή του κρανίου. Από τη μελέτη της σειράς των εικόνων προκύπτουν τα εξής: Στις τομές που αναδεικνύουν το προσωπικό κρανίο σημειώνεται η υπερανάπτυξη των μετωπιαίων κόλπων. Στις υποσκηνίδιες τομές δεν παρατηρούνται παθολογικά ευρήματα. Στις υπερσκηνίδιες τομές παρατηρείται μεγάλου βαθμού ατροφία του φλοιού των μετωπιαίων λοβών, με συνοδό διεύρυνση του υπαραχνοειδούς χώρου της κυρτότητας αυτών και της πρόσθιας ημισφαιρικής σχισμής, αλλοιώσεις οι οποίες δεν είναι συμβατές με την ηλικία του ασθενούς». Ο γιατρός γνωμάτευε, δηλαδή, ότι στον εγκέφαλο του Θ. Σεχίδη υπήρχαν ευρήματα που έδειχναν εγκεφαλικές ανωμαλίες.
Αντιθέτως, σε αντίστοιχη πραγματογνωμοσύνη τους, οι ψυχίατροι Γ. Καπρίνης και Χρ. Σκαρόπουλος σημείωναν τα εξής: «Προκειμένου να αποκλεισθεί κάθε συμμετοχή οργανικού παράγοντος έγινε πλήρης νευρολογική εξέταση, κατά την οποία δεν διαπιστώθηκε τίποτε το παθολογικό, υπεβλήθη σε ηλεκτροεγκεφαλικό έλεγχο και χαρτογράφηση του εγκεφάλου, όπου δεν διαπιστώθηκε τίποτε το παθολογικό, καθώς επίσης και σε μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου, όπου επίσης τα ευρήματα ήσαν φυσιολογικά».
Εντούτοις, όταν λίγο αργότερα (στα τέλη του καλοκαιριού 1997) ο Θ. Σεχίδης μεταφέρθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού για ψυχιατρική παρακολούθηση επειδή εμφάνισε ψυχολογικές διαταραχές και αντιμετώπιζε προβλήματα στην επικοινωνία του με το περιβάλλον, υποβλήθηκε εκ νέου σε αξονική τομογραφία εγκεφάλου στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας, κατά την οποία διαγνώσθηκαν μη φυσιολογικά ευρήματα. «Εικόνα φλοιώδους παρεγχυματικής ατροφίας, εμφανούς κυρίως στους μετωπιαίους λοβούς άμφω. Εστιακές βλάβες δεν ελέγχονται. Κοιλιακό σύστημα κ.φ. Εκτεταμένα φλεγμονώδη στοιχεία αναπτύσσονται στον αριστερό μετωπιαίο κόλπο», αναφερόταν χαρακτηριστικά στη γνωμάτευση (όλα τα στοιχεία σχετικά, προέρχονται από ρεπορτάζ της εφημερίδας «Το Βήμα» την Κυριακή 29 Μαρτίου 1998).
Αποφυλάκιση το 2017
«Δεν θέλω να ταλαιπωρώ άδικα τη Δικαιοσύνη. Ήρθα απλά για να αποσύρω την έφεση που είχα κάνει. (…) Καταλαβαίνω τι σημαίνει αυτό. Φοιτητής Νομικής ήμουν. Ούτε καν ήθελα να ασκήσω έφεση, αλλά το έκανα κατόπιν επιμονής του δικηγόρου μου». Αυτό δήλωσε ο Θ. Σεχίδης στις2 Ιουνίου 1998, ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Θράκης (στην Κομοτηνή), όπου επρόκειτο να εκδικαστεί η υπόθεσή του σε δεύτερο βαθμό. «Δεν έχω τίποτα καινούργιο να παρουσιάσω στο δικαστήριο. Γνωρίζω πως δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο που να στηρίζει τον ισχυρισμό μου περί ανακλαστικής αμύνης. (…) Όταν υπάρχουν πέντε πτώματα από πίσω, τι ρόλο μπορεί να παίζει ο πρότερος έντιμος βίος. Ασφαλώς θα με ενδιέφερε να μειωθεί η ποινή. Αλίμονο. Αλλά, η υπόθεση είναι εσχάτως σοβαρή. Τι μπορεί να γίνουν οι πέντε φορές ισόβια; Είτε τρις, είτε δις ισόβια, μια ζωή στη φυλακή είναι πάλι» συμπλήρωσε κατόπιν.
Νωρίτερα, είχε εξεταστεί από τους ψυχιάτρους Γ. Καπρίνη και Χρ. Σκαρόπουλο, που αποφάνθηκαν ότι «είχε καταλογισμό των συνεπειών της πράξης του και ως εκ τούτου γνωρίζει τι συνεπάγεται το να παραιτείται του δικαιώματος της εφέσεως» (εφημερίδα «Αθηναϊκή» – Τετάρτη 3 Ιουνίου 1998). Έτσι, το δικαστήριο επικύρωσε την πρωτόδικη ποινή και διέταξε την επαναφορά του Θ. Σεχίδη στις φυλακές Κορυδαλλού.
Εντούτοις, οι δικαστικές περιπέτειες του Θ. Σεχίδη δεν σταμάτησαν. Στις 19 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, το Πενταμελές Εφετείο Θράκης στην Κομοτηνή, μετά από σχετική αίτηση που είχαν υποβάλει η Ελένη Σεχίδη και ο γιος της Θεόφιλος, αποφάσισε να μετατρέψει από καταδικαστική σε υποχρεωτική την πρωτόδικη απόφαση για καταβολή αποζημίωσης 100 εκατ. δρχ. σε αυτούς, από τα περιουσιακά στοιχεία του Θ. Σεχίδη. Πριν εισέλθει στην αίθουσα του δικαστηρίου, ο Θ. Σεχίδης αρκέστηκε να πει πως «το μεγαλύτερο μέρος των περιουσιακών στοιχείων της οικογένειάς μου θα πρέπει να δοθεί στους φτωχούς συγγενείς των θυμάτων και όχι στη θεία του Ελένη και τον συνώνυμο εξάδελφό του Θεόφιλο Σεχίδη, γιατί αυτοί έχουν τα οικονομικά μέσα για να ζήσουν άνετα σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους».
εφημερίδα «Τα Νέα» – Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 1998
Σημειώνεται ότι, σύμφωνα με ορισμένα δημοσιεύματα, υπολογιζόταν πως η περιουσία και τα μετρητά που είχε κληρονομήσει ο Θ. Σεχίδης υπερέβαιναν τα 800 εκ. δρχ. (περίπου 2,5 εκ. ευρώ). Όμως, στις 29 Ιανουαρίου 2001, το Πολυμελές Πρωτοδικείο Καβάλας, τον έκρινε ανάξιο να κληρονομήσει τα ακίνητα και τα κινητά του περιουσιακά στοιχεία της οικογένειας και έδωσε το δικαίωμα στους κληρονόμους της οικογένειας (τον Γιάννη Σεχίδη, την κόρη του Αναστασία, την Ελένη Κασκαμανίδου και την κόρη της Αναστασία) να τα διεκδικήσουν με κληρονομητήριο.
Στις 26 Ιανουαρίου 2005, η καθημερινή εφημερίδα της Κομοτηνής «Ο Χρόνος» σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ρεπορτάζ (της δημοσιογράφου Μ. Μαρτίδου) υπογράμμιζε πως ο Θ. Σεχίδης «είχε εκτίσει ένα μέρος της ποινής του στην Κομοτηνή, όπου ζητούσε πολύ επιλεκτικές τροφές, απέφευγε το κρέας, διάβαζε, άκουγε μόνο κλασική μουσική, ήταν ιδιόρρυθμος στην συμπεριφορά του και δεν επικοινωνούσε με πολλούς κρατουμένους. Τώρα, όπως πληροφορούμαστε, έχει κλειστεί περισσότερο στον εαυτό του, έχει επιδοθεί με βουλιμία στο φαγητό, καπνίζει ακατάπαυστα ενώ μισούσε το τσιγάρο και αγγίζει τα 140 κιλά σε βάρος κι όσοιτον ξέρουν μιλούν για εμφανή ψυχογενή βουλιμία… (…) Κι ενώ τα πρώτα χρόνια στην φυλακή διάβαζε περιοδικά, εφημερίδες και βιβλία, τώρα δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για την ζωή και τον έξω κόσμο, δεν αυλίζεται στις φυλακές, δεν επικοινωνεί με κανένα. Παραμένει κλεισμένος στο κελί του με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό. (…) Η περίπτωση του είναι σίγουρο ότι θα απασχολήσει την ιατρική υπηρεσία των φυλακών (…)».
Η Ελένη Σεχίδη (αριστερά) με τον γιο της Θεόφιλο
Σε κάθε περίπτωση, ο Θεόφιλος Σεχίδης αναμένεται να αποφυλακιστεί το 2017, είκοσι ένα χρόνια μετά τα εγκλήματά του. Θα είναι, τότε, 45 ετών…
UPDATE: Ο Θεόφιλος Σεχίδης παρέμεινε φυλακισμένος μέχρι τις 12 Φεβρουαρίου του 2019, οπότε και πέθανε από ανακοπή, μέσα στα λουτρά των φυλακών…
ΠΗΓΕΣ
-Αρχείο εφημερίδων «Ελευθεροτυπία», «Τα Νέα», «Το Βήμα», «Ελεύθερος Τύπος», «Απογευματινή», «Έθνος», «Αθηναϊκή», «Ακρόπολις», «Εξουσία», «Αδέσμευτος Τύπος» και «Ο Χρόνος» Κομοτηνής
-Αρχείο περιοδικού «Max»
-Αρχείο ειδήσεων τηλεοπτικού σταθμού «Alpha»
-Μιχάλη Μιχαηλίδη: «Η πισίνα των αναμνήσεων», εκδόσεις «Κέδρος», 1999 (μυθιστόρημα που μεταφέρει σε ελεύθερη εκδοχή την υπόθεση Σεχίδη)
Έγκλημα και Τιμωρία/Crime and Punishment/Crime et Châtiment/Delitto e castigo/Преступление и наказание 
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πώς θα αποφυλακιστεί το 2017 ενώ έχει καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη;
@Αλεπού, γιατί τα ισόβια δεν είναι ποτέ ισόβια στην πραγματικότητα, εκτός αν κάποιος πεθάνει στη φυλακή. Η πραγματική «ισόβια» φυλάκιση δεν υπερβαίνει τα 25 χρόνια, αν θυμάμαι καλά.
αυτό που δεν καταλαβαίνω εγώ, είναι τι μπορεί να κάνει αυτός ο άνθρωπος όταν αποφυλακιστεί.
κι επίσης, κατά πόσον θεωρεί η δικαιοσύνη ότι είναι ασφαλές να αποφυλακιστεί. Θα έχει γιατρευτεί ή σωφρονιστεί ως τότε; πολύ αμφιβαλλω…
πάντως είναι τελειώς παθογενής η κατάσταση και βέβαια οι ευθύνες της οικογένειας και του κοινωνικού περιβάλλοντος είναι μεγάλες.
Από το πρώτο έως το τελευταίο μέρος της ιστορίας Σεχίδη μια σκέψη με ακολουθούσε έμμονα: Πού τελειώνει (ή, αντίστροφα, πού αρχίζει) τελικά η γειτονιά μας; Η εξώθυρα μας είναι άραγε ένα ασφαλές όριο; Και το κυριότερο, πρέπει να το θέλουμε, να το επιζητούμε ως τέτοιο; Από τις χαραμάδες μιας πόρτας μπορεί να μπει και σκόνη, μπορεί να μπει όμως και ήλιος. Ας μην τη διπλοκλειδώνουμε.
Υ.γ. Φέρνω στη μνήμη μου ένα σκιτσάκι του γνωστού γελοιογράφου Στάθη : Είναι ένα μελαγχολικό ανθρωπάκι με κόκκινο κασκόλ που μονολογεί «Φτου! έκλεισαν οι πληγές μου και μ’ άφησαν απέξω…»
Ίσως καμιά φορά να μας αξίζει κάτι τέτοιο…
Ναι, το ξέρω αυτό, ότι δηλαδή τα ισόβια δεν είναι ποτέ ισόβια. Αλλά, τότε τι νόημα έχει μια τέτοια ποινή; Και πώς υποτίθεται ότι τιμωρείται ο κάθε εγκληματίας, αν ξέρει ότι ό, τι και να κάνει αργά ή γρήγορα θα βγει; Επιπλέον, σχετικά μ’ αυτό που λέει η Krotkaya, τί θα κάνει αυτός όταν βγει απ’ τη φυλακή; όχι μόνο απελευθερώνεται ένας ψυχικά άρρωστος άνθρωπος, ο οποίος παραμένει επικίνδυνος, αλλά και πώς θα επιβιώσει ο ίδιος;…
@Krot, Alepou η κοινωνική επανένταξη του εγκληματία είναι ένα από τα μείζονα προβλήματα της κοινωνίας σε όλο τον κόσμο. Με δεδεμένο τον μη αναμορφωτικό ρόλο των φυλακών, το πλέον σίγουρο είναι η κοινωνική περιθωριοποίηση και η επανακύληση στο έγκλημα, κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον στις περισσότερες των περιπτώσεων.
@lardigos, πόσο όμορφα το διατυπώσατε!
Πολύ ωραίο το αρθρ’άκι… Άντε μπράβο, ασχοληθείτε καλύτερα με τίποτα ελληνικό.! Όχι τίποτσ άλλο, αλλά τα αφιερώματα παρμένα 100% από το Crime & Investigation network, με τα φτωχά μου Αγγλικά,, τα μεταφράζω και μόνος μου… :p
@Dravus, καλοσωρίσατε. Αν κάνετε τον κόπο να περιπλανηθείτε στο blog θα δείτε ότι ασχολούμαστε αρκετά συχνά με ελληνικές υποθέσεις. Όσο για τα «αφιερώματα» (αλήθεια, τι ακριβώς εννοείτε με αυτό;) είναι από πολλές πηγές, για την ακρίβεια όοολες αυτές που βλέπετε στη λίστα δίπλα, καθώς και από βιβλία με σχετικό περιεχόμενο. Και βέβαια, προέρχονται από δικές μου μεταφράσεις, μια και όλη η σχετική βιβλιογραφία, έντυπη και ηλεκτρονική, είναι σε ξένες γλώσσες. Για ενημέρωσή σας, μεταφράζω από αγγλικές, γαλλικές, ιταλικές και ισπανικές πηγές. Οπότε δεν χρειάζεται να βασανίζεστε με τα φτωχά αγγλικά σας, αρκεί να έχετε λίγη υπομονή και θα σας τα μεταφράζω εγώ, με τα πλούσια αγγλικά και άλλα μου και -μάλιστα- σε σωστά ελληνικά. 😛
no offence. Ωστόσο, το γενικότερο περιεχόμενο είναι εντυπωσιακό…. Πώς σού ήρθε να καταπιαστείς με ένα ιδιάζον αντικείμενο, σαν αυτό του εγκλήματος? (Ζητώ συγγνώμη αν παρέλειψα κάποιες σχετικές πληροφορίες)
2) Πέρι… «αφιερωμάτων» – ή τέλως πάντων χρονικών – δεν πρόκεινται?
@Dravus, no offence indeed – μου άρεσε που προτιμήσατε τη βρετανική γραφή για το offence, τα φτωχά αγγλικούλια σας είναι οξφορδιανά 😛
Η αστυνομική λογοτεχνία είναι το πάθος μου εξ απαλών ονύχων, από εκεί ξεκίνησαν όλα. Και επειδή η ζωή, σχεδόν πάντα, ξεπερνά και την πιο ευρηματική και γόνιμη φαντασία, άρχισα να διαβάζω πραγματικές υποθέσεις εγκλημάτων. Είδα, λοιπόν, ότι δεν υπήρχε τίποτα διαθέσιμο στην ελληνική γλώσσα. Έτσι φτιάχτηκε αυτό το μπλογκ, με τη φιλοδοξία να βρίσκει εδώ ο τυχόν ενδιαφερόμενος, οτιδήποτε έχει να κάνει με το έγκλημα: από σχετικά δημοσιεύματα και μελέτες, μέχρι περιγραφή υποθέσεων λιγότερο ή περισσότερο γνωστών, από την Ελλάδα αλλά και τον κόσμο ολόκληρο. Επίσης, αυτό που εγώ λέω «αφιέρωμα» είναι αναρτήσεις με συγκεκριμένη θεματολογία, όπως π.χ. τα ποστ τα σχετικά με τις διαφορετικές μεθόδους εκτέλεσεις. Τα άλλα τα λέω «υποθέσεις». 😀
Θεωρώντας λοιπόν πως διατηρείται κάποια στενή επαφή με τις συγκεκριμμένη «υποθέσεις» η οποία αγγίζει τα όρια μιας «λογοτεχνικής» – τρόπον τινά – αξίας, ποιά «υπόθεση» – από αυτές που έχουν προαναφερθεί ή άλλες – σκαρφαλώνει στο βάθρο του νικητή?
P.S. (1) Πέραν του famous jack, προσωπικά ενδιαφέρουσα θεωρώ την ιστορία του Ρώσου «ομωνύμου» του.
P.S.(2) [Η ερώτηση να εκληφθεί από τη σκοπιά ενός psycho-dr.avus) Ποιός πιστεύεις πως είναι ο συνδετικός κρίκος που ενώνει, από άποψη καθαρά ψυχαναλυτική, τους serial killers?
Α, ξέχασα!! Ένα αρθράκι (θέλω να πιστεύω πως θα συνεχιστεί…) που συνάντησα σχετικά με τα παραπάνω…
http://kameleon-nest.blogspot.com/search/label/Serial%20Killers
@Dravus, με βρήκατε άρρωστη στο σπίτι και μου πιάσατε ψιλοκουβέντα! 😛
Α. Λοιπόν, από τις «υποθέσεις» με τις οποίες έχω ασχοληθεί, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε εκείνη του Στραγγαλιστή της Βοστώνης, για τους εξής λόγους: ο De Salvo ήταν ένας διαρρήκτης και εφαψίας, τόσο μεγαλομανής όμως, ώστε να αναλάβει την ευθύνη για τους φόνους του Στραγγαλιστή. Με μια φωτογραφική, στην κυριολεξία, μνήμη, του αρκούσε να δει μια εικόνα ή μια σκηνή για να την περιγράψει μετά μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, όπως αποδείχτηκε από σχετικά τεστ που του έγιναν. Έτσι, λοιπόν, συμβαίνουν διαδοχικά τα εξής:
1. Συλλαμβάνεται για κάποιες, σχετικά αθώες, σεξουαλικές επιθέσεις (παριστάνει τον εκπρόσωπο πρακτορείου μοντέλλων και «πασπατεύει» υποψήφια τέτοια).
2. Ομολογεί πως είναι ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης, για να εισπράξει τη δόξα και, ενδεχομένως, χρήματα, πουλώντας την ιστορία του στις εφημερίδες.
3. Δέχεται να ομολογήσει και να αναλάβει την ευθύνη για τους φόνους του Στραγγαλιστή, όταν λαμβάνει την υπόσχεση από την κατηγορούσα αρχή πως δεν θα ζητήσει την εσχάτη των ποινών. Θα μείνει ισόβια στη φυλακή αλλά η οικογένειά του θα γίνει πλούσια από τα δικαιώματα της ιστορίας του.
4. Τόσο η οικογένειά του, όσο και η οικογένεια του τελευταίου θύματος του Στραγγαλιστή, αρνούνται την ενοχή του.
5. Ο De Salvo δολοφονείται μέσα στη φυλακή, κάτω από πολύ περίεργες συνθήκες. Λίγες ώρες πριν είχε τηλεφωνήσει στο δικηγόρο του και σε ένα δημοσιογράφο και τους είχε κλείσει ραντεβού για την επομένη: θα έλεγε όλη την αλήθεια για τον Στραγγαλιστή. Ισχυρίστηκε πως κινδύνευε η ζωή του.
6. Οι πηγές μου σταματούσαν εδώ, με μιαν αναφορά ότι η οικογένεια του τελευταίου θύματος, καθώς και η οικογένεια του De Salvo, δεν είχαν εγκαταλείψει ποτέ την υπόθεση και συνέχιζαν τις έρευνες. Συνέχισα να ψάχνω και έπεσα πάνω στα αρχεία του FBI, τα οποία είναι προσβάσιμα για υποθέσεις που έχουν τελεσιδικήσει. Διαβάζοντας σελίδες ολόκληρες βαρετών αναφορών για την υπόθεση, έπεσα πάνω σε μια ιατροδικαστική έκθεση του 2002, αν θυμάμαι καλά. Εκεί βρήκα πως, επειδή την εποχή που διαπράχθηκαν τα εγκλήματα δεν γίνονταν DNA εξετάσεις, οι δύο οικογένειας ζήτησαν και κατόρθωσαν, μετά από τόσα χρόνια, να γίνουν οι εξετάσεις αυτές. Ξεθάφτηκε το πτώμα της κοπέλλας-θύματος (το οποίο επειδή είχε ταριχευθεί προκειμένου να γίνουν οι ιατροδικαστικές εξετάσεις της εποχής) είχε διατηρηθεί σε καλή κατάσταση. Πήραν DNA από τα νύχια της κοπέλλας (είχε γρατζουνίσει τον Στραγγαλιστή) και από σπέρμα που υπήρχε στο εφηβαίο της. Το σύγκριναν με το DNA του De Salvo, που πήραν από τα οστά του (έγινε και εκεί εκταφή). Σχεδόν 40 χρόνια μετά αποδείχτηκε περίτρανα πως ο De Salvo δεν ήταν ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης!!!!
Αυτή η ιστορία και η έρευνα που χρειάστηκε να κάνω για να ανακαλύψω αυτές τις τελευταίες πληροφορίες, και η ικανοποίηση που εισέπραξα, την κάνει να έρχεται πρώτη στις προτιμήσεις μου!!!
Β. Κατά τη γνώμη μου οι κατά συρροή δολοφόνοι είναι άτομα με υψηλή διανοητική νοημοσύνη, σχεδόν όμως ανύπαρκτη συναισθηματική. Θεωρούν εαυτούς ξεχωριστούς, συχνά αποστόλους κάποιας ιδέας που υπάρχει μόνο στο μυαλό τους, είναι εμμονικοί και αυτοκαταστροφικοί, δεν δίνουν καμιά αξία στην ανθρώπινη ζωή. Συχνότατα υπάρχουν σεξουαλικές διαταραχές, έχουν βιώσει απορρίψεις σε διάφορα επίπεδα (οικογενειακό, ερωτικό, επαγγελματικό κ.λ.π.). Ταυτόχρονα είναι οι «άνθρωποι της διπλανής πόρτας», κάποιοι δηλαδή που δεν τους υποπτεύεται εύκολα κανείς. Υποτιμούν τις διωκτικές αρχές και θεωρούν πως είναι μακράν εξυπνότεροι από αυτές, πράγμα που -εντελώς μεταξύ μας- μερικές φορές αποδεικνύεται σωστό. Σχεδόν πάντα «δουλεύουν» βάσει σχεδίου, το οποίο ακολουθούν σχολαστικά. Συνήθως εμμένουν σε έναν συγκεκριμένο τύπο θύματος, για τους δικούς τους λόγους.
Αυτά τα πολύ γενικά για εδώ. Σίγουρα κάθε κατά συρροή δολοφόνος είναι ξεχωριστή περίπτωση, ιδιαίτερα πολύπλοκη και ένας ειδικός θα είχε πολύ περισσότερα να ανακαλύψει και να πει.
Όσο για τον Χαμαιλέοντα, θα χαρώ να δω τις αναρτήσεις του. Ελπίζω μόνο αυτή τη φορά να μην αντιγράψει το «Έγκλημα και Τιμωρία», όπως έκανε με το «Shine on, you crazy diamond» και τις διάσημες φωτογραφίες!!! 😀
Απορία ξανθιάς (στα σοβαρά όμως): Πως μπορεί να καταδικάστηκε για τους 4 υπόλοιπους φόνους χωρίς να έχουν βρεθεί τα πτώματα? Είχα την εντύπωση πως δεν γίνεται κάτι τέτοιο.
maraki fantazomei oti einai epeidh omologise.epeidh ekane mia leptomerh perigrafh ton fonon me ta opoia sumfonousan kai oi eidikoi pou eksetasan to xoro. h dikia mou aporia einai oti h poinh htan pentakis isovia…mia fora isovia gia kathe thima..pragmatika pos skeftontai na ton afisoun eleuthero meta apo 21 mono xronia??mono 21 sta 125 peripou…kai an ontos autos apofilakistei kai kukloforei eleutheros..emeis ti prepei na kanoume?na kleidothoume sta spitia mas…?paidia o anthropos den einai kala kai pote den metaniose gia tis prakseis tou…einai tromero na afethei eleutheros molis 21 xronia meta…oso kalh diagogh kai na exei deiksei tha prepei na meinei mia zoh sthn fulakh..
ps.tora sas anakalupsa pragmatika eiste foveroi.me kanete kai ksenixtao..mpravo polu kalh douleia
Έκανα ένα πρώτο σχόλιο στο πρώτο κομμάτι της ιστορίας χωρίς να έχω διαβάσει τα επόμενα. Εξακολουθεί να μου προκαλεί θλίψη η ψυχή του και δε με φοβίζει καθόλου το γεγονός ότι κάποια στιγμή θα αποφυλακιστεί. Μέσα στη τρέλα του, είναι λογικός. Το πιθανότερο είναι ότι δε θα προλάβει να αποφυλακιστεί, αλλά ακόμα κι αν αποφυλακιστεί τον πιστεύω απόλυτα σε αυτό που επαναλαμβάνει ότι θέλει να απομονωθεί, να μην τον ενοχλούν και να μην ενοχλεί. Τώρα αν βρεθεί κάνας έξυπνος ρεπόρτερ να του ξυπνήσει αυτά που κοίμισε… πάλι ο Σεχιδης θα φταίει, ε….? την αποζημίωση την πήρε η θεια….? Για να μη παρεξηγηθώ, δεν τον δικαιολογώ σε καμία περίπτωση αλλά είναι κρίμα το πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή του με άλλη οικογένεια, σε άλλο κράτος, απλά με αγάπη…
Διαβάζω 6 ώρες τώρα κι από ότι φαίνεται δε προβλέπεται ύπνος απόψε. Όλα τα άρθρα σας είναι άρτια από κάθε άποψη. Χίλια μπράβο. Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας, για την τόσο καθολική ενημέρωση. Είστε καταπληκτικοί!
αυτο που μου εκανε εντυπωση ειναι η βεβαιοτητα του Σεχιδη πως θα του επιβληθει η θανατικη ποινη. Μα δεν ειχε καταργηθει ηδη στην Ελλαδα? Συγνωμη αν εχει ηδη ειπωθει και δεν το ειδα
Άλλη μια δυσλειτουργική οικογένεια που κατέστρεψε τα παιδιά της.
ειλικρινα εχω μεινει αφωνος οχι απο το εγκλημα( που κατα την ταπεινη μου αποψη εχουμε δει μονο ενα μικρο κομματι της και βασικα το τιγκα στο αιμα φιναλε) αλλα απο το ποσο καλα τα μεταφερεται χωρις ιχνος παραλογισμου και »κιτρινιλας΄΄ που υπαρχει στα μεσα..και με τοσο αντικειμενικο τροπο την καταθεση των γεγονοτων που ενταξει με ξενυχτατε!!!
ερωτηση
ποια η διαφορα ηλικιας μεταξυ των 2 αδελφων
φυσικα ως λατρης αστυνομικων ιστοριων(μερικες φορες τραβηγμενων απο τα μαλλια μεχρι αιδιας) περασε απο το μυαλο μου οτι δεν ειναι αφελφια αλλα μανα γιος!(συγχωρεστε με αλλα )
ειλικρινα το καλυτερο blog/site/whatever στην ελλαδα!
καλησπέρα και συγχαρητήρια για την εκπληκτική σας εργασία – ενημέρωση. Ένα ενδιαφέρων (για εμένα) ερώτημα είναι για το αν τελικά ο Θ. ήταν από άλλη μητέρα..υπάρχει τέτοια πληροφορία?
Το πιο συγκεντρωτικο και καλοφταγμενο αρθρο που εχω διαβασει γι αυτη την υποθεση
to 2017 apofilakizetai , xoris kanenan kontino anthropo kai xoris katholou xrimata pos tha zisei ?