Της Νίνας Κουλετάκη
«Στη ζωή μου δολοφόνησα 21 ανθρώπους, διέπραξα χιλιάδες κλοπές, ληστείες, εμπρησμούς και, τελευταίο αλλά όχι έσχατο, σοδόμισα πάνω από 1000 άντρες. Για όλα αυτά δεν έχω μετανοιώσει στο ελάχιστο».
Carl Panzram
Εισαγωγή
Ένας από τους πιο παραγωγικούς δολοφόνους της Αμερικής. Παραβατικός από πολύ νεαρή ηλικία, ληστής και εμπρηστής, κατέληξε σε έναν σαδιστή φονιά, βιαστή παιδιών και ενηλίκων ανδρών. Παρέμεινε αμετανόητος μέχρι το τέλος, με ένα άσβεστο μίσος για όλους και όλα. Ο απόλυτος μισάνθρωπος, ένα άτομο με πλήρη επίγνωση του τι έκανε και του γιατί το έκανε. Αν υπάρχουν άνθρωποι χωρίς ψυχή, ο Carl Panzram ήταν σίγουρα ένας από αυτούς.
Παιδική ηλικία
O Carl Panzram γεννήθηκε στη βόρεια Minesota, στις 28 Ιουνίου του 1891. Γιος Πρώσων μεταναστών, του John και της Matilda Lizzie Panzram, μεγάλωσε στη φτωχική και απομονωμένη οικογενειακή φάρμα. Οι γονείς του, που έχουν έρθει στην Αμερική αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, είναι σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι. Είχε άλλα έξι αδέλφια, πέντε αδελφούς και μιαν αδελφή, τα οποία ήταν τίμια και εργατικά αγροτόπαιδα, προτερήματα που ουδέποτε είχε ο Carl.
Όταν ήταν επτά ετών, οι γονείς του χώρισαν. Όπως συνέβαινε στις φτωχές οικογένειες της εποχής, δεν υπήρξε ποτέ διαζύγιο, καθώς δεν υπήρχαν τα χρήματα για την σχετική δαπάνη. Ο πατέρας του έφυγε από το σπίτι για να μην επιστρέψει ποτέ.
Σε ηλικία μόλις 8 ετών συνελήφθη για κλοπή και μέθη! Μέχρι να φτάσει στην εφηβεία ήταν ήδη αλκοολικός. Δημιουργεί συνεχώς προβλήματα και συλλαμβάνεται κατ’ εξακολούθηση για κλοπές και ληστείες. Σε ηλικία έντεκα ετών μπαίνει στο σπίτι ενός γείτονα και κλέβει οτιδήποτε μπορούσε να σηκώσει, καθώς και ένα περίστροφο. Γίνεται αντιληπτός από τα αδέλφια του, τα οποία τον χτυπούν μέχρι να πέσει αναίσθητος. Συλλαμβάνεται για την κλοπή και, αφού δικάζεται ως ανήλικος, τον κλείνουν για δυο χρόνια στο Αναμορφωτήριο Αρρένων της Minnesota. Βρισκόμαστε στο 1903 και αυτά θα είναι δυο χρόνια μαρτυρικά για τον Carl.
Το Αναμορφωτήριο Αρρένων της Minesota ήταν ένα ίδρυμα για τον εγκλεισμό προβληματικών παιδιών, ηλικίας δέκα έως είκοσι ετών. Την εποχή που ο Carl ήταν τρόφιμος, είχε γύρω στα 300 παιδιά. Απόλυτοι άρχοντες του Αναμορφωτηρίου ήταν οι φύλακες οι οποίοι, καθώς δεν εποπτεύονταν από καμία δημόσια αρχή, ήταν ελεύθεροι να τιμωρούν υπερβολικά, έως βασανισμού, τα παιδιά. Ταπεινώσεις και εξευτελισμοί βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη. Επίσης, οι ασέλγειες και οι βιασμοί σε βάρος των αγοριών ήταν καθημερινή πρακτική.
Όπως, συνήθως, συμβαίνει σε τέτοια «ευαγή» ιδρύματα, η θρησκευτική διαπαιδαγώγηση ήταν εκ των «ουκ άνευ». Τα αγόρια ζούσαν σε ένα θρησκόληπτο περιβάλλον, κάθε άλλο παρά χριστιανικό, με τις σκληρές τιμωρίες, τη στέρηση τροφής, τους βασανισμούς και τις ασέλγειες. Όποιος δεν ήταν καλός μαθητής έπρεπε να υποστεί τρομακτικές φυσικές ποινές. Καθώς ο Carl ζούσε στο απομονωμένο αγρόκτημα, δεν είχε την ευκαιρία να λάβει τη μόρφωση που θα αντιστοιχούσε στην ηλικία του. Μπορούσε μετά βίας να διαβάσει, γεγονός που τον έφερε στις πρώτες θέσεις των τιμωρούμενων μαθητών.
Όσο έμεινε στο αναμορφωτήριο, ο Carl Panzram τιμωρήθηκε, δάρθηκε ανηλεώς με ξύλα, δερμάτινες ζώνες, μαστίγια και οτιδήποτε μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Βιάστηκε κατ΄επανάλειψη, ταπεινώθηκε όσο δεν παίρνει άλλο, του καταπατήθηκε κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Έσβησαν από μέσα του κάθε ίχνος ανθρωπιάς, συγγνώμης και οίκτου. Όπως ο ίδιος έγραψε αργότερα «στο αναμορφωτήριο με έκαναν αυτό που είμαι. Με μεταχειρίστηκαν με τέτοιο τρόπο, που θέλω να ανταποδώσω τα ίσα. Κανείς δεν με βοήθησε, κανέναν δεν λυπάμαι. Ήθελαν να με αναμορφώσουν. Θα τους αναμορφώσω κι εγώ. Και ένας μόνο τρόπος αναμόρφωσης υπάρχει. Ο θάνατος.».
Γρήγορα ο Carl έμαθε να δίνει στους φύλακες αυτό που ήθελαν. Διάβαζε τα μαθήματά του, υπέκυπτε στις ορέξεις τους, υποκρινόταν πως ήταν ένα καλό χριστιανόπουλο. Μέσα του, όμως, λυσσομανούσε η επιθυμία της εκδίκησης. Τον Ιούλιο του 1905 βάζει φωτιά στο εργαστήριο του Αναμορφωτηρίου. Το κτήριο λαμπαδιάζει μέσα σε λίγα λεπτά, οι ζημιές ανέρχονται σε 100.000 δολλάρια και ο Carl διασκεδάζει αφάνταστα που κανείς δεν τον υποψιάστηκε. Διατηρώντας την υπάκουη συμπεριφορά, λίγους μήνες αργότερα, θα πείσει την επιτροπή απεγκλεισμού ότι έχει «αναμορφωθεί». Έγραψε: «είχα διδαχτεί από τους χριστιανούς την υποκρισία. Είχα μάθει περισσότερα για τα ψέματα, τις κλοπές, το μίσος, τους σκοτωμούς. Είχα μάθει πως το πέος ενός μικρού αγοριού μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για άλλα πράγματα, εκτός από την ούρηση. Είχα μάθει πως ο πρωκτός έχει και άλλες χρήσεις». Θα αφεθεί ελεύθερος στο τέλος του 1905, υπό την εποπτεία και επιμέλεια της μητέρας του. Είναι σχεδόν 14 ετών.
Επιστρέφει στο αγρόκτημα. Ένας από τους αδελφούς του έχει σκοτωθεί σε ατύχημα και η οικογένεια αγωνίζεται να διατηρήσει το κτήμα. Η Lizzie Panzram δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ και δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με τον Carl. Ο ήδη εσωστρεφής και απομακρυσμένος από τα αδέλφια του Carl, αποτραβιέται ακόμα περισσότερο στον εαυτό του. Μισεί τη μητέρα του και την οικογένειά του που δεν το προστάτεψαν, τους καταλογίζει ευθύνες για όλα όσα υπέστη στο Αναμορφωτήριο. Όπως ήταν φυσικό επακόλουθο το σκάει από το σπίτι για να βρει την τύχη του.
Γίνεται πλανόδιος εργάτης. Είναι μόνο 14 ετών και εύκολο θύμα. Κάποια νύχτα βιάζεται ομαδικά από μια παρέα περιπλανώμενων αλητών. Ο Carl Panzram ορκίζεται πως είναι η τελευταία φορά που του συμβαίνει κάτι τέτοιο. Για τα επόμενα χρόνια συνεχίζει την περιπλάνησή του, ακολουθώντας τις σιδηροδρομικές γραμμές, που διατρέχουν την Αμερική. Δουλεύει περιστασιακά, ζητιανεύει τροφή και όταν δεν βρίσκει την κλέβει, είναι ένας από τους χιλιάδες περιπλανώμενους εργάτες της Αμερικής. Βρισκόμαστε στα προπολεμικά χρόνια, η Αμερική αναπτύσσεται ραγδαία, τα εργατικά χέρια είναι απαραίτητα για να χτιστεί το αμερικανικό όνειρο. Η οικονομική άνθηση που υπάρχει θα καταρρεύσει τη Μαύρη Τρίτη του 1929, μαζί με το Χρηματιστήριο. Προς το παρόν, όμως, αυτό είναι μακριά.
Την άνοιξη του 1906, μετά από μια κλοπή, συλλαμβάνεται και στέλνεται για ένα χρόνο στο Αναμορφωτήριο της Montana. Είναι 15 ετών μόνο, αλλά έχει το σώμα ενός άντρα. Και, σίγουρα, δεν είναι πια ένα μικρό φοβισμένο αγόρι. Από τη στιγμή που έφτασε στο αναμορφωτήριο ενεργεί ως επικίνδυνος εγκληματίας και αντιμετωπίζεται ως τέτοιος. Το 1907, μαζί με έναν άλλο τρόφιμο, τον Jimmie Benson, δραπετεύουν. Ακολουθεί ένα όργιο κλοπών και εμπρησμών. Αγαπημένη ενασχόληση του Carl αποτελεί η κλοπή εκκλησιών. Μετά την κλοπή τις καίει, κάτι που απολαμβάνει ιδιαίτερα. Η κλοπή και ο εμπρησμός εκκλησιών είναι ένα «σπορ» στο οποίο επιδίδεται, με ιδιαίτερη ευχαρίστηση, σε όλη τη ζωή του.
Εγκληματική ενηλικίωση
Σε όλη του τη ζωή ο Panzram χρησιμοποιούσε ψευδώνυμα. Το 1907, χρησιμοποιώντας το όνομα Jefferson Baldwin, δηλώνει ψευδή ηλικία και κατατάσσεται στο στρατό. Τεμπέλης και απειθής, μέθυσος και κλέφτης, αντιμετωπίζει προβλήματα από την αρχή. Μπαινοβγαίνει στο πειθαρχείο και φτάνει να περάσει και από Στρατοδικείο για κλοπή στρατιωτικού υλικού. Τελικά αποτάσσεται και καταδικάζεται σε τρία χρόνια καταναγκαστικά έργα. Την καταδίκη του αυτή επικύρωσε ο τότε Υπουργός Εθνικής Άμυνας, και μετέπειτα Πρόεδρος των ΗΠΑ, William Howard Taft. Ο δρόμος του θα διασταυρωθεί με εκείνον του Panzram ξανά στο μέλλον.
Τον Μάιο του 1908, ο Carl Panzram περνάει αλυσοδεμένος το κατώφλι της Ομοσπονδιακής Φυλακής Leavenworth του Κάνσας. Είναι μόλις 16 ετών αλλά, καθώς είχε δηλώσει μεγαλύτερη ηλικία για να καταταγεί, αντιμετωπίζεται ως ενήλικας και έχει την ίδια μεταχείριση με τους άλλους κρατούμενους: αυστηρή, σκληρή, βάναυση. Δεν είναι λίγες οι φορές που θα βρεθεί τιμωρημένος στην απομόνωση. Η δουλειά του είναι να σπάει πέτρες για δέκα ώρες την ημέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα. Στο ένα του πόδι είναι δεμένη με αλυσίδα μια σιδερένια μπάλα, βάρους 25 κιλών, την οποία κουβαλάει όπου πηγαίνει. Παραμένει δεμένη στο πόδι του ακόμα και στον ύπνο του. Ο Panzram έχει στο μυαλό του διαρκώς την απόδραση. Δεν θα τα καταφέρει ποτέ. Από τη φυλακή θα βγει με την αποφυλάκισή του, τον Αύγουστο του 1910, για να επιστρέψει εκεί, στην ίδια φυλακή, αρκετά χρόνια αργότερα. Μόνο που τότε θα είναι στην πτέρυγα μελλοθανάτων.
Ο Carl Panzram είναι 19 χρονών και πιο σκληρός από ποτέ. Έχει περάσει μεγάλο μέρος της ζωής του σε αναμορφωτήρια και φυλακές, η οικογένειά του φαίνεται να τον έχει ξεγράψει, δεν έχει γνωρίσει το άγγιγμα γυναίκας και η μόνη γεύση που έχει από τον έρωτα είναι οι βιασμοί που έχει υποστεί. Τους επόμενους μήνες περιπλανιέται στις πολιτείες του Κάνσας, του Τέξας και της Καλιφόρνια. Εξασφαλίζει τα προς το ζειν με κλοπές, ληστείες, εμπρησμούς. Φυλακίζεται και δραπετεύει.
Το καλοκαίρι του 1911, ως Jefferson Davis, επιβιβάζεται λαθραία σε ένα εμπορικό τραίνο με βορειοδυτική κατεύθυνση. Επάνω του κουβαλά αρκετά όπλα που έχει αποκομίσει από κλοπές. Στο ίδιο βαγόνι κρύβονται άλλοι δύο λαθρεπιβάτες. Κάποια στιγμή ένας υπάλληλος του τραίνου τους ανακαλύπτει και απαιτεί να πληρώσουν εισιτήριο. Ο Panzram τον ληστεύει από όσα χρήματα έχει, καθώς και από το ρολόι του. Στη συνέχεια και με την απειλή του πιστολιού του, τον βιάζει μπροστά στα έκπληκτα μάτια των δύο άλλων συνεπιβατών του. Το μαρτύριο του υπαλλήλου, όμως, δεν τελειώνει εκεί. Πάντα με το επιβάλλον του περιστρόφου του, ο Panzram αναγκάζει τους άλλους δύο λαθρεπιβάτες να βιάσουν, με τη σειρά τους, τον άτυχο υπάλληλο. Κατόπιν πετά και τους τρεις από το τραίνο και συνεχίζει το ταξείδι μονάχος.
Και τα επόμενα χρόνια περνούν με τον ίδιο τρόπο: ληστείες, εμπρησμοί, σοδομισμοί και φόνοι. Σταδιακά γνωρίζει τις περισσότερες φυλακές των Η.Π.Α. Στο Όρεγκον συλλαμβάνεται ως Jack Allen και στη Μοντάνα ως Jeff Rhoades. Το 1913 συλλαμβάνεται και καταδικάζεται για δραπέτευση, ληστείες και σοδομισμό. Κλείνεται στη φυλακή του Deer Lodge.
Το Deer Lodge βρισκόταν στα Βραχώδη Όρη και έμοιαζε με κάστρο. Η ζωή εκεί ήταν πληκτική και μονότονη. Καθώς δεν υπήρχαν καταναγκαστικά έργα, αλλά ούτε και επάρκεια προσωπικού για να αναθέτει εργασίες στους κρατούμενους και να τους επιτηρεί να τις κάνουν, εκείνοι περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους στα κελιά τους ή στο προαύλιο. Το Deer Lodge αποδείχτηκε ο παράδεισος επί της γης για τον Panzram. Είχε κάθε ελευθερία να επιδίδεται στο αγαπημένο του σπορ, τον σοδομισμό. Όπως έγραψε ο ίδιος αργότερα «άρχιζα το πρωί, συνέχιζα εντατικά όλη μέρα και, πολλές φορές και τη μισή νύχτα». Η επιβλητική σωματική του διάπλαση και η άγρια όψη του τον είχαν καταστήσει φόβητρο ανάμεσα στους κρατούμενους και μπορούσε να ικανοποιεί τις ορέξεις του χωρίς να αντιμετωπίζει προβλήματα.
Από το Deer Lodge αποφυλακίζεται τον Μάρτιο του 1915, σε ηλικία 24 ετών.
Έγκλημα και Τιμωρία/Crime and Punishment/Crime et Châtiment/Delitto e castigo/Преступление и наказание 
Όπως θα έχετε παρατηρήσει, οι περισσότεροι κατά συρροή δολοφόνοι είναι άνθρωποι που είχαν υποστεί βιασμό σε παιδική ηλικία. Στην ουσία λοιπόν υπαίτιοι για τις πράξεις τους είναι όσοι τους έφεραν σε αυτό το σημείο και όχι οι ίδιοι.
Βέβαια δεν διαφωνώ ότι στην τελική μορφή που είχε πλέον η προσωπικότητα του, γι αυτόν τον άνθρωπο δεν υπήρχε άλλη λύση από την θανατική ποινή, αν όμως το ίδιο το κράτος (το κάθε κράτος) ήταν πιο αμείλικτο απέναντι σε περιπτώσεις παιδεραστίας σίγουρα όλοι αυτοί οι φόνοι θα είχαν αποφευχθεί.
Οι άνθρωποι που τον βίασαν και τον βασάνισαν στο αναμορφωτήριο ήταν αυτοί που ‘όπλισαν το χέρι του Carl Panzram ενάντια σε τόσους αθώους ανθρώπους.
😀 😀 😀 😀 😀 😀 !
hohohohohohohohoho
@Έρι, συμφωνώ. Αυτό ήταν που ο Panzram ισχυριζόταν μέχρι την τελευταία του στιγμή. Υπάρχει, βέβαια, και ο αντίλογος, που λέει πως κι άλλοι πέρασαν τα ίδια και χειρότερα και δεν τα μετουσίωσαν σε μίσος για τον άνθρωπο.
@Τhe Mirror, με κάνετε και σκιάζομαι!!! 😛
Φυσικά και υπάρχουν και άνθρωποι που πέρασαν χειρότερα, δεν αντιλέγω. Μην Ξεχνάμε όμως πως ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και η ψυχολογία από άτομο σε άτομο διαφέρει. Ένας άνθρωπος που είναι από τη φύση του πιο « οξύς» μετά από μια τέτοια απάνθρωπη μεταχείριση αντιδράει πολύ χειρότερα σε σχέση με κάποιον που ο χαρακτήρας του είναι πιο ήπιος.
Φαντάζομαι πως σε αυτό το… «αναμορφωτήριο» που βρέθηκε ο συγκεκριμένος, πέρασαν εκατοντάδες παιδιά που υπέστησαν κακοποίηση και βασανιστήρια αλλά δεν έγιναν δολοφόνοι. Και εντάξει, δολοφόνοι μπορεί να μην έγιναν, πόσους ανθρώπους όμως έκαναν δυστυχισμένους από τα βιώματα που είχαν βγαίνοντας από κει το έχετε σκεφτεί?
Η σεξουαλική κακοποίηση παιδιών είναι κατά τη γνώμη μου το χειρότερο έγκλημα που μπορεί να διαπράξει κανείς, γιατί κάνοντας μία τέτοια πράξη δεν καταστρέφεις απλά τη ζωή κάποιου παιδιού, διαταράσσεις την ισορροπία μιας ολόκληρης κοινωνίας. Η ποινή για κάτι τέτοιο (από τη στιγμή φυσικά που υπάρχουν αδιάσειστες αποδείξεις) θα πρέπει να ήταν σε όλα τα κράτη ο θάνατος. Ξέρετε πόσα εγκλήματα κατά συρροή δολοφόνων θα είχαν αποφευχθεί αν όλοι όσοι συλλαμβάνονταν για παιδεραστία πήγαιναν κατευθείαν στην ηλεκτρική καρέκλα? Το 90% των περιπτώσεων τέτοιου είδους φόνων διαπράττονται από άτομα που στην παιδική του ηλικία είχαν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση.
Και φυσικά αυτό που με έχει κάνει έξω φρενών σε όσες περιπτώσεις έχω διαβάσει μέχρι τώρα είναι η περίπτωση του Robert Maudsley που (άκουσον άκουσον!!) θεωρείται ως ένας από τους πιο επικίνδυνους δολοφόνους της Αγγλίας!
Για ποιόν είναι επικίνδυνος? Γιατί από όσο διάβασα ο τύπος αυτός επιτίθεται μόνο σε παιδεραστές, δεν νομίζω λοιπόν πως κάποιος από τους υγιείς πολίτες της Αγγλίας κινδυνεύει. (Και θεωρείται επικίνδυνος επειδή λόγω των βιωμάτων που είχε από τους γονείς του καθάρισε μερικά καθάρματα, κάτι που έπρεπε το ίδιο το κράτος να το κάνει! )Δεν νομίζω πως αν βρισκόμουν εγώ ή εσείς απέναντι του θα προσπαθούσε να μας κάνει κακό. Αυτός κρατείται μέσα ισόβια και σε κελί υψίστης ασφαλείας ενώ αν πιάσουν κάποιον για παιδεραστία, μένει ένα δυο χρόνια στη φυλακή και μετά βγαίνει σαν να μην τρέχει τίποτα!
Διαφωνώ Eri, οι παιδεραστές είναι άνθρωποι. Άρρωστοι και επικίνδυνοι για την κοινωνία, αλλά άνθρωποι.
Ο θάνατος δεν αποτελεί θεραπεία, είναι τρομοκρατικό μέσο αποφυγής της ουσιαστικής καταπολέμησης του προβλήματος που έχει ρίζες στην κοινωνία και την οικογένεια.
Δεν άντεξα αν το διαβάσω όλο… 😯 Μα αυτό δεν ήταν αναμόρφωση που υπέστη! Σίγουρα δεν δικαιολογούνται οι πράξεις του.
«Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω», ταιριάζει εδώ.
Σύμφωνος με το συμπέρασμα της renata εναποθέτω για δεύτερη φορά τις παρακάτω φράσεις του Charles Manson:
«You eat meat and you kill things that are better than you are, and then you say how bad, and even killers, your children are. You made your children what they are…»
«My father is the jailhouse. My father is your system… I am only what you made me. I am only a reflection of you.»
«Remorse for what? You people have done everything in the world to me. Doesn’t that give me equal right?»
Best regards to you all,
@Nina, το βιβλίο του Panzram λέει πολλά… 😎
Μα φίλε mirror εσύ πιστεύεις ότι ένας παιδεραστής μπορεί στ’ αλήθεια να θεραπευτεί? Εγώ δεν το πιστεύω, αλλά ακόμα και αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο σίγουρα δεν γίνεται με το να τον κλείσεις απλά στην φυλακή. Μιλάμε για κάτι παθολογικό που ΑΝ θεραπεύεται αυτό μπορεί να γίνει μόνο με ιατρική βοήθεια. Φυσικά όμως όπως ξέρουμε όλοι ίσως καμία κοινωνία δεν είναι σε θέση να προστατεύσει πραγματικά τους πολίτες της ούτε τους υγιής ούτε τους ψυχικά διαταραγμένους και επικίνδυνους για το σύνολο.
Δεν λέω ότι οι πράξεις του δικαιολογούνται, σαφώς έτσι όπως έχει πλαστεί πλέον ο χαρακτήρας του (και σύμφωνα με τα βιώματα του) δεν αλλάζει. Αλλοι άνθρωποι που βρέθηκαν στη θέση του δεν έχουν γίνει δολοφόνοι (είναι ίσως να έχεις και την προδιάθεση μέσα σου) . Αλλά ειλικρινά αν κάνετε τι σκέψη ,αν αυτός ο άνθρωπος είχε γεννηθεί σε κάποια οικογένεια που του έδινε την δυνατότητα να περάσει φυσιολογικά παιδικά χρόνια (ή ακόμα και στην ίδια οικογένεια αλλά δεν είχε βρεθεί στο ίδρυμα) Πιστεύετε πως θα είχε γίνει δολοφόνος?
Είναι σαν να έχεις στην πρίζα μια χαλασμένη μπαλαντέζα που την συνδέεις με διάφορες συσκευές και στις καίει. Οι συσκευές που σου χάλασε ίσως μετά δεν είναι σε θέση να ξαναδουλέψουν ή να φτιαχτούν και πρέπει να τις πετάξεις αλλά η ουσία είναι πως δεν ήταν αυτές χαλασμένες από την αρχή αλλά η μπαλαντέζα και αυτή πρέπει να αλλάξεις. (Λίγο «χαζό» ίσως το παράδειγμα αλλά το έγραψα για να καταλάβετε καλύτερα τι θέλω να πω)
Νινα τελειο το αρθρο……Ο Carl ειναι ενας απο τους «αγαπημενους» μου serial killer…….Συμφωνω απολυτα με την Eri σε οτι γραφει…….Το αγαπημενο μου σημειο «Η κλοπή και ο εμπρησμός εκκλησιών είναι ένα «σπορ» στο οποίο επιδίδεται, με ιδιαίτερη ευχαρίστηση, σε όλη τη ζωή του.» ….τουλαχιστον σε αυτο δεν ειχε κ αδικο………:P
Εri με βρίσκεις σύμφωνο σχετικά με τις συνθήκες οι οποίες όπλισαν το μυαλό και το χέρι του φίλτατου Carl.
Απλούστατα, διαφωνώ στη θανατική ποινή κάθετα.
Δεν είναι άλλωστε λίγες οι φορές που έχει γίνει η εν λόγω συζήτηση στο αγαπημένο μας blog.
To αν θεραπεύονται δεν το ξέρω, άλλες φορές υπάρχει πιθανότητα άλλες όχι.
Το σίγουρο είναι πως είναι μέγα λάθος-έγκλημα, να αφαιρέσεις τη ζωή ενός αρρώστου επειδή είναι ικανός να συνεχίσει να διαπράττει στυγερά εγκλήματα. Εγκλεισμός υπό ανθρώπινες συνθήκες κράτησης με σκοπό τη θεραπεία έως ότου ο ασθενής θεραπευτεί. Αν το πρόβλημα είναι ισόβιο, ισόβιος ας είναι και ο εγκλεισμός. Δε νομίζω ότι διαφωνούμε εν τέλη 🙂
All the best to you all.
Mirrorακι με καλυψες!
Oh, thanks 😎
8 χρονών παιδάκι το βάζουν στο αναμορφωτήριο για να υποστεί την απόλυτη τιμωρία; Πως είναι δυνατόν μετά βγαίνοντας αυτό το παιδί να μάθει να ξεχωρίζει το καλό απ’το κακό; Ή θα γινόταν τρόφιμος σε ψυχιατρείο με σχιζοφρένεια ή θα γινόταν αυτό που ήδη ήταν. Δεν είχε επιλογές μέσα στο μυαλουδάκι. Αυτό που του είχε μείνει ήταν να μεγαλώσει λίγο και να εκδικηθεί για ότι του είχαν κάνει. Δυστυχώς δεν εκδικήθηκε αυτούς που τον έκαναν τέτοιο άνθρωπο, αλλά ήδη είχε μεταλλάξει την λέξη «άνθρωπος» σε «αντικείμενο» και την εκδίκηση την περνούσε σε αθώους ανθρώπους.
Δυστυχώς ο σοφρωνισμός είναι ανύπαρκτος σε όλων των εποχών τις φυλακές και συνήθως μια μεγάλη μερίδα φυλακισμένων δεν βγαίνουν άνθρωποι, αλλά αιμοσταγή τέρατα για να φέρουν σε πέρας το ρόλο τους.
Η κρίση μου έχει να κάνει με το παρόν κείμενο… Αναμένω την συνέχεια! 🙂
Μπραβο Ερι,πολυ καλα τα λες!!!
Λυπαμαι και τις οικογενειες που κατεστρεψε.. Λυπαμαι και τον ιδιο.Κανενας ανθρωπος δε θα επρεπε να περασει οτι περασε αυτος..Δεν τον δικαιολογω, αλλα τον καταλαβαινω γιατι αντεδρασε ετσι.. Δε πιστευω οτι ηταν ανθρωπος χωρις ψυχη, πιστευω οτι πονεσε απιστευτα πολυ και ο μονος τροπος να γλιτωσει ηταν απο θυμα να γινει ο κυνηγος, αφου απο κανεναν δεν περιμενε βοηθεια. και δυστυχως οταν μπεις στο χορο πρεπει να χορεψεις, και μετα δυσκολα σταματας.
Νομιζω τα λογια του Manson ταιριαζουν γαντι στην υποθεση (παρεπιπτοντως ο Manson ειναι απο τους αγαπημενους μου killers – αν και ειναι λιγο αμφιλεγομενο το θεμα κατα τη γνωμη μου στο κατα ποσο ειναι killer ο Manson, αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα ;))
@Γωγώ: Υποστηρίζει φυσικά πως δεν είναι, και αν ήταν, δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε σε τι βαθμό. Το σίγουρο είναι πως η κράτηση του ακόμα και τώρα, που είναι 70κάτι ετών, είναι άκρως παράλογη αφού επικίνδυνος δεν είναι σε καμία περίπτωση, και ίσως δεν ήταν ποτέ. Πλέον είναι αμφιλεγόμενο και αν δύναται να αρθρώνει λόγους που φανερώνουν διάνοια, όπως παλαιότερα. Ακόμα και αν οι ιδέες του ήταν πέρα για πέρα λανθασμένες.
Sorry που πήγα το θέμα αλλού, άνοιξα μια παρένθεση 🙂
Carl Panzram, εν αναμονεί της πολυπόθητης συνέχειας 😎
Περιμένουμε την συνέχεια με πολύ ενδιαφέρον… 🙂
Ta katharmata sto anamorfotirio ton katadisan etsi,Vevaia mesa se oli auti thn paranoia ekane kai kati sosto listeue kai ekaige eklisies ekdikoumenos etsi tous kalous hristianous pou ton viazan tosa hronia me tin vivlo sta heria!1!!
Παιζοντας το pc game Fahreneit που εχει σχεση με σειριακους δολοφονους και ντετεκτιβ ειδα πως το μεγαλυτερο ποσοστο των serial kilers ειναι πυρομανεις απο πολυ μικρες ηλικιες σκωτονουν και βασανιζουν ζωα απο μικροι και κατουρανε το κρεβατι τους και μετα την ηλικια των 12 ετων. Ολα αυτα δειχνουν διαταραγμενουσ ανθρωπουσ απο μικρη ηλικια.
Επειδη υπαρχουν ανθρωποι σαν τους σιριαλ κιλλερς αλλα και σαν τις διεφθαρμενες αρχες δεν θα μπορεσει ποτε να υπαρξει παρα μονο σαν ουτοπικη η θεωρια του αναρχισμου οσο σωστη και αν ειναι γιατι βασικα στηριζεται στην ορθη σκεπση του καθε ανθρωπου που δουλευει θετικα για την συντιρηση της τελειας κοινωνιας χωρις αρχες. Με τετοιους τυπους αναμεσα μας να σκωτονουν ασταματιτα φανταστητε να μην υπηρχαν και αρχες για να τουσ σταματισουν εστω και καθιστεριμενα!!!!!@@@@(ασχετο)))
anamenomeni antidrasi
ωραιος τυπος ο καρλ πραγματικα μισαθρωπος και «κακος»
σε αντιθεση με τον Ζενέ πχ που ηταν ολο λογια
ΕΝΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΑΝΟΥΝ 2.ΕΑΝ ΤΟΝ ΕΙΧΑΝ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΝΤΟΥΣΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ.ΠΙΣΤΕΒΩ ΟΤΙ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΧΗ ΔΙΚΑΙΟΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΙΜΩΡΙΑ.ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΚΟΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΕΔΙΞΕ ΠΟΛΥ ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΑ ΕΚΑΝΕ.ΔΕΝ ΤΗΜΩΡΗΚΕ ΟΠΩΣ ΕΠΡΕΠΕ ΚΑΙ ΛΥΤΟΥΡΓΟΥΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.ΑΠΛΑ ΘΑΝΑΤΟΣ!
ΠΑΙΔΙΑ ΥΠΙΡΞΕ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ.ΕΠΡΕΠΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΝΑ ΤΟΝ ΕΒΡΙΣΚΕ ΝΑ ΤΟΝ ΒΙΑΖΕ ΠΡΩΤΑ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΒΙΑΣΑΝΕ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΝΑΜΟΡΦΩΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΤΟΝ ΒΙΑΖΕ ΝΑ ΤΟΝ ΕΔΕΝΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΕΚΟΒΕ ΚΟΜΑΤΑΚΙΑ.ΥΠΗΡΞΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΑΝΟΧΗ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΕΠΕΡΝΕ ΑΕΡΑ.ΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟΛΜΑΓΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΧΩΡΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΙ ΣΕ ΚΑΠΙΕΣ ΑΛΛΕΣ ΚΥΝΟΝΙΕΣ ΤΗ ΘΑ ΠΑΘΑΙΝΕ.ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΚΑΙ ΚΑΤΙ?ΣΤΟ ΑΝΑΜΩΡΦΩΤΗΡΙΟ ΔΕΝ ΜΠΗΚΕ ΤΥΧΑΙΑ!ΕΚΛΕΒΕ!ΤΩΡΑ ΜΗΝ ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΨΕΥΤΟΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ.ΑΝ ΥΠΗΡΧΕ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ ΤΩΡΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΠΑΝΤΕΣ ΑΡΝΑΚΙΑ.ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΗΧΩΣ.
Αγαπητή Jane, αγαπητέ Ban (που είστε το ίδιο και το αυτό πρόσωπο), το blog και η δημιουργός του, κάθε άλλο παρά συμμερίζονται την άποψή σας περί θανατικής ποινής, εντούτοις -ως αληθινοί δημοκράτες- σας επιτρέπουμε να την εκφράζετε στο χώρο μας. Μέχρι εδώ, όμως. Επόμενα σχόλιά σας, με τα ίδια ή άλλα ψευδώνυμα, δεν γίνονται δεκτά.
Φανταστείτε, επίσης, να ίσχυε ακόμη η θανατική ποινή στην Ελλάδα και να ψηφιζόταν, κάποτε, νόμος για όσους έχουν διχασμένη προσωπικότητα (όπως εσύ αγαπητέ/ή) ή -πράγμα για το οποίο δεν θα προέβαλα σθεναρή αντίσταση- για όσους ασελγούν πάνω στην ελληνική γλώσσα με τον ειδεχθή τρόπο που το κάνεις εσύ. Ευτυχώς για εσέ, αυτά συμβαίνουν στις «κυνονίες» και όχι στις κοινωνίες των ανθρώπων. 🙂