Της Νίνας Κουλετάκη
Εισαγωγή
Τον Ιούλιο του 1976, ολόκληρη η Δυτική, τότε, Γερμανία ζούσε στον πυρετό των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων, που επρόκειτο να διεξαχθούν στο Μόντρεαλ του Καναδά. Είχε αποχαιρετίσει με ενθουσιασμό και μεγάλες προσδοκίες την εθνική αποστολή και οι Γερμανοί είχαν, ήδη, αρχίσει να στοιχηματίζουν για τον αριθμό των χρυσών μεταλλίων που θα έφερνε επιστρέφοντας. Όμως, στις γειτονιές του Duisburg-Laar, κοντά στο Dűsseldorf, οι κάτοικοι είχαν άλλες έννοιες.
Στις 3 Ιουλίου του 1976, η γερμανική αστυνομία ερευνούσε την περιοχή γύρω από τη Friesenstraße, μετά την εξαφάνιση της 4χρονης Marion Ketter. Η μικρή, που φορούσε ένα σορτσάκι και ένα φανελάκι, έπαιζε έξω από το σπίτι της την προηγούμενη ημέρα, όταν ο «θείος» Joachim Kroll την παρέσυρε στο διαμέρισμά του των τριών δωματίων, στον αριθμό 24 της Friesenstraße, όπου τη βίασε, την στραγγάλισε και την έκοψε κομμάτια. Όταν ένας γείτονας ειδοποίησε την αστυνομία αναφορικά με τη βουλωμένη λεκάνη της κοινόχρηστης τουαλέτας στην πολυκατοικία, ο Kroll τους είπε πως είχε σφάξει ένα κουνέλι, για να φτιάξει στιφάδο, και τα εντόσθιά του είχαν δημιουργήσει το πρόβλημα. Κατά τη διάρκεια της έρευνας στο διαμέρισμά του βρήκαν, πράγματι, το στιφάδο να βράζει σε μια κατσαρόλα, μαζί με πατάτες και καρότα. Μόνο που δεν ήταν κάποιο κουνέλι, αλλά το μικροσκοπικό χεράκι της Marion. Ένα μεγάλο μέρος του σώματός της βρέθηκε, σε όμορφα διπλωμένα, συμμετρικά κομμάτια, στο ψυγείο, για μελλοντική χρήση.
Οι αστυνομικοί είχαν μόλις κάνει τη γνωριμία του Joachim Kroll, του Κανίβαλου της Κοιλάδας του Ruhr.
Τα χρόνια της αθωότητας – αν υπήρξαν ποτέ
Ο Joachim Kroll γεννήθηκε στις 17 Απριλίου του 1933, στο Hindenburg, στην επαρχία της Άνω Σιλεσίας, που σήμερα αποτελεί τμήμα της Πολωνίας. Ήταν το τελευταίο από τα εννέα παιδιά ενός εργάτη ορυχείων και μιας γυναίκας με πολύ ισχυρή προσωπικότητα. Ήταν ένα αδύναμο, καχεκτικό παιδί, ιδιαίτερα μαζεμένο και ντροπαλό, που υπέφερε από νυχτερινή ενούρηση. Δεν είχε κανένα ταλέντο, δεν ήταν ιδιαίτερα έξυπνος (μετέπειτα μετρήσεις του απέδωσαν έναν δείκτη νοημοσύνης μόλις 76), και πάντα τον θεωρούσαν μόλις πάνω από τα όρια της νοητικής υστέρησης.
Ο πατέρας του πολέμησε στο Ρωσικό μέτωπο, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αιχμαλωτίστηκε και δεν επέστρεψε ποτέ στην οικογένειά του. Η μητέρα του, έχοντας να φροντίσει τόσα παιδιά, αποφάσισε μετά τον πόλεμο, το 1947, να μετοικήσει την οικογένεια στην περιοχή της Βεστφαλίας. Νοίκιασαν ένα μικρό σπίτι δύο δωματίων. Ο μικρός Joachim, καθώς οι δύο μεγαλύτεροι αδελφοί του έφυγαν από το σπίτι, έμεινε μόνος ανάμεσα στη μητέρα και τις έξι αδελφές του.
Στο σχολείο τα πράγματα για εκείνον δεν πήγαν καθόλου καλά. Είχε πολλά προβλήματα και σύντομα διέκοψε. Έχοντας παρακολουθήσει μαθήματα μόλις για τρία χρόνια, είχε μάθει να γράφει και να διαβάζει μετά βίας.
Ένα αγόρι, όμως, δεν επιτρεπόταν να μένει σπίτι και να τριγυρίζει ανάμεσα στις φούστες των γυναικών. Έτσι, η μητέρα του Joachim, τον έβαλε μαθητευόμενο σε ένα χοιροστάσιο, αφενός για να ασχολείται με κάτι και αφετέρου για να συνδράμει οικονομικά την οικογένεια. Στη φάρμα με τους χοίρους ήταν που ο Joachim είχε την πρώτη σεξουαλική εμπειρία, στην εφηβεία του. Κι αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας πρωτόγνωρος, έντονος ερεθισμός την ώρα της σφαγής των γουρουνιών, ο οποίος αργότερα βρήκε διέξοδο με τον αυνανισμό του πάνω από τα ματωμένα κουφάρια των ζώων.
Τα πράγματα κυλούσαν έτσι μέχρι το 1955. Ο Joachim ήταν ήδη 22 χρονών και ζούσε ακόμη με τη μητέρα και τις αδελφές του. Για την εποχή θεωρούταν πολύ μεγάλος για κάτι τέτοιο. Η χρονιά αυτή ήταν καθοριστική για τον Kroll. Πεθαίνει η μητέρα του και, μόλις τρεις εβδομάδες αργότερα, διαπράττει τον πρώτο του βιασμό και φόνο. Ίσως να ενήργησε έτσι κάτω από τη μεγάλη συναισθηματική φόρτιση και θλίψη που ένοιωθε. Ίσως, πάλι, να ένοιωσε για πρώτη φορά ελεύθερος να πραγματοποιήσει τις βίαιες σεξουαλικές του φαντασιώσεις. Το σίγουρο είναι πως ο Κανίβαλος της Κοιλάδας είχε γεννηθεί.
Μια εικοσαετία φρίκης
Το πρώτο θύμα του Kroll ήταν η 19χρονη Irmgard Strehl, την οποία βίασε και δολοφόνησε στις 8 Φεβρουαρίου του 1955. Η νεαρή κοπέλα είχε φύγει από το σπίτι της και ο δρόμος της συναντήθηκε με εκείνον του Kroll. Την παρέσυρε στο δάσος, προφανώς με κάποια απατηλή υπόσχεση και προσπάθησε να τη φιλήσει. Όταν εκείνη αντιστάθηκε, την τράβηξε σε έναν παρακείμενο αχυρώνα όπου και την τραυμάτισε στο λαιμό με μαχαίρι. Για να εξασφαλίσει το θάνατό της την στραγγάλισε και, χρησιμοποιώντας εκ νέου το μαχαίρι του με τη μακριά λεπίδα, της αφαίρεσε τα σπλάχνα. Στη συνέχεια, και μετά από όλα αυτά, τη βίασε. Το πτώμα της ανακαλύφθηκε πέντε μέρες αργότερα.
Πέρασε ένας χρόνος πριν από το δεύτερο χτύπημα του Kroll. Αυτή τη φορά το θύμα ήταν νεώτερο: η δωδεκάχρονη Erika Schuletter, την οποία ο Kroll απήγαγε, βίασε και σκότωσε.
Το 1957 μετακομίζει στο Duisburg και εγκαθίσταται στη συνοικία του Laar. Πιάνει δουλειά στη βιομηχανία Mannesmann και, όταν απολύεται από εκεί, στο εργοστάσιο Thyssen. Και στις δύο περιπτώσεις εργάζεται ως καθαριστής τουαλετών. Θα περάσει τα επόμενα χρόνια περιφερόμενος συχνά στα δάση έξω από την πόλη, καθώς και στα γειτονικά χωριά, αναζητώντας τα θύματά του. Θα τα βιάζει και θα τα δολοφονεί με διάφορους τρόπους, ώστε να αποκλείσει το ενδεχόμενο αναγνώρισής του, αν και η αγαπημένη του μέθοδος παραμένει ο στραγγαλισμός. Σπανίως επιλέγει τον ίδιο τόπο δεύτερη φορά, και ο ένας φόνος απέχει αρκετά χρονικά από τον άλλο. Αυτά, μαζί με το γεγονός ότι την ίδια εποχή δρούσαν και άλλοι δολοφόνοι στην περιοχή, θα τον καταστήσει ασύλληπτο για πάνω από 20 χρόνια.
Μετά τη δολοφονία της Erika, ο Kroll παραμένει ήσυχος για τρία χρόνια περίπου και, ξαφνικά, το 1959, επανακάμπτει με δύο φόνους, που απέχουν μεταξύ τους ελάχιστα. Στις 16 Ιουνίου η 24χρονη Klara Frieda Tesmer, βρίσκεται δολοφονημένη στα λιβάδια του Ρήνου, κοντά στο Rheinhausen. Έχει στραγγαλιστεί και βιαστεί μετά θάνατο. Για τη δολοφονία της συλλαμβάνεται ένας μηχανικός, ο Heinrich Ott, ο οποίος δικάζεται κα καταδικάζεται. Χωρίς να πάψει ούτε μια στιγμή να βροντοφωνάζει την αθωότητά του ο Ott, απελπισμένος, απαγχονίζεται στο κελί του. Ο Kroll ομολόγησε αυτή τη δολοφονία μετά τη σύλληψή του.
Μόλις σαράντα μέρες αργότερα, στις 26 Ιουλίου του 1959, ο Kroll επιτίθεται στην 16χρονη Manuela Knodt, στο Δημοτικό Πάρκο του Essen. Τη στραγγαλίζει και τη βιάζει, κατά την προσφιλή του μέθοδο. Όμως, στο πτώμα της Manuela, θα εφαρμόσει και κάτι καινούριο: αφαιρεί τμήματα σάρκας από τους γλουτούς και τους μηρούς της και τα παίρνει μαζί του. Στη συνέχεια θα αυνανιστεί πάνω από το κατακρεουργημένο πτώμα, εκσπερματίζοντας στο πρόσωπο και στο εφηβαίο, κάνοντας την αστυνομία να πιστέψει πως το άτυχο κορίτσι είχε δεχτεί επίθεση από κάποια συμμορία διεστραμμένων. Ακόμη, όμως και τότε, κανείς δεν φανταζόταν πως τα κομμάτια σάρκας που έλειπαν θα κατέληγαν σε μια κατσαρόλα. Ένας νεαρός, ψυχολογικά ασταθής, άνδρας ομολόγησε το φόνο, αργότερα όμως ανακάλεσε την κατάθεσή του. Εντούτοις, καταδικάστηκε σε φυλάκιση οκτώ ετών, από τα οποία εξέτισε τα πέντε.
Το 1962, τρία χρόνια αργότερα, ο Kroll θα καταληφθεί ξανά από τη δολοφονική του μανία και θα πραγματοποιήσει τρεις δολοφονίες, με πρώτη αυτήν της 12χρονης Barbara Bruder, στις αρχές του έτους. Ο Kroll την απήγαγε στο Burscheid-Klein-Hamberg, ενώ πήγαινε να συναντήσει τις φίλες της στην παιδική χαρά. Το πτώμα της δεν ανακαλύφθηκε ποτέ και όταν ο Kroll έδωσε στοιχεία για τη δολοφονία της, 14 χρόνια αργότερα, ήταν πολύ αργά για να γίνει οποιαδήποτε αναζήτηση, καθώς στο οικόπεδο όπου την είχε εγκαταλείψει, είχαν ανεγερθεί ψηλά κτήρια.
Το δεύτερο θύμα του Kroll εκείνη τη χρονιά, ήταν η 13χρονη Petra Giese, στις 23 Απριλίου, στο Dinslaken-Bruckhausen. Συνελήφθη κάποιος Vinzenz Kuehn, ο οποίος και καταδικάστηκε. Στις 4 Ιουνίου του 1962, στο Walsum, βιάζεται και στραγγαλίζεται η 12χρονη Monika Tafel. Έχουν αφαιρέσει τμήματα των γλουτών και τω μηρών της τα οποία δεν ανακαλύπτονται. Συλλαμβάνεται ως ύποπτος ο Walter Quicker, ο οποίος αφήνεται ελεύθερος, καθώς η αστυνομία δεν καταφέρνει να τον συνδέσει με το φόνο. Η ζημιά, όμως, για τον Quicker, έχει γίνει: η υποψίες της κοινωνίας και η απομόνωσή του από τους γείτονες, η πίστη τους για την ενοχή του τον οδηγούν στην αυτοκτονία, τον Οκτώβριο του ίδιου έτους.
Πέρασαν τρία χρόνια πριν την επόμενη επίθεση του Kroll. Αυτή τη φορά αλλάζει το σχέδιό του και επιτίθεται σε ένα ζευγάρι που ερωτοτροπεί στο αυτοκίνητό του, στις όχθες μιας λίμνης στο Duisburg-Großenbaum, στις 22 Αυγούστου του 1965. Με το μαχαίρι του τρυπά τα λάστιχα του αυτοκινήτου, ώστε να εξαναγκάσει τον άνδρα να βγει από αυτό. Το σχέδιό του ήταν να τον εξουδετερώσει και να ασχοληθεί, στη συνέχεια, με την κοπέλα. Όταν ο νεαρός βγαίνει από το αυτοκίνητο, ο Kroll τον μαχαιρώνει αρκετές φορές στην καρδιά. Ο Hermann Schmitz, ο μοναδικός άνδρας θύμα του Kroll πεθαίνει, ενώ η φίλη του Marion Veen καταφέρνει να διαφύγει. Χωρίς να χάσει την ψυχραιμία της, ασφαλίζεται μέσα στο αυτοκίνητο, κάθεται στη θέση του οδηγού και ανάβει τη μηχανή πατώντας διαρκώς το κλάξον. Το αυτοκίνητο ξεκινά αργά πάνω στα σκασμένα του λάστιχα, και σχεδόν χτυπά τον Kroll που τρομαγμένος εξαφανίζεται μέσα στο δάσος. Παρόλη την λεπτομερή περιγραφή της Marion, η αστυνομία ούτε αυτή τη φορά οδηγήθηκε στον Kroll.
Προφανώς η παρο’ ολίγον σύλληψή του τρομοκράτησε τον Kroll, ο οποίος μένει ήσυχος για έναν ακόμη χρόνο. Όμως στις 15 Σεπτεμβρίου του 1966, ανακαλύπτεται σε ένα πάρκο Foersterbusch στο Marl του Duisburg, το στραγγαλισμένο και βιασμένο πτώμα της 20χρονης Ursula Rohling. Είναι εκτεθειμένο με προκλητικό τρόπο, γυμνό από το στήθος και κάτω, και βρίσκεται εκεί ήδη δύο ημέρες. Καθώς το βράδυ του θανάτου της, 13 Σεπτεμβρίου, είχε βγει με τον αρραβωνιαστικό της Adolf Schickel, οι υποψίες της αστυνομίας πέφτουν πάνω του και συλλαμβάνεται. Ο νεαρός, στην κατάθεσή του, περιγράφει πώς εκείνος και η Ursula έφαγαν παγωτό σε ένα ζαχαροπλαστείο, συζητώντας για τις λεπτομέρειες του επικείμενου γάμου της. Στη συνέχεια χωρίστηκαν για να πάνε ο καθένας σπίτι του και την είδε να απομακρύνεται προς την κατεύθυνση του πάρκου. Ήταν και η τελευταία φορά που θα την έβλεπε ζωντανή. Η αστυνομία δεν πείστηκε από την κατάθεση του Adolf, και τον πίεσε υπερβολικά προκειμένου να αποσπάσει την ομολογία του. Η ντροπή του που τον είχαν θεωρήσει ύποπτο για τη δολοφονία της αγαπημένης του, ο ξαφνικός χαμός της που τον βύθισε στη θλίψη αλλά και τα γεμάτα καχυποψία βλέμματα των γειτόνων, έγιναν βάρος ασήκωτο για τον Adolf. Μην αντέχοντας άλλο την κατάσταση, ρίχτηκε στα νερά του ποταμού Maine και πνίγηκε. Έντεκα χρόνια αργότερα ο Kroll θα ομολογούσε και αυτή τη δολοφονία και, μάλιστα, θα τόνιζε πόσο είχε ερεθιστεί στη συγκεκριμένη περίπτωση, ώστε θυμόταν πως όταν επέστρεψε σπίτι του χρησιμοποίησε μια από τις φουσκωτές του κούκλες για να αυνανιστεί.
Λίγους μήνες μετά και μόλις τρεις ημέρες πριν τα Χριστούγεννα του 1966, ο Kroll αποφασίζει να πειραματιστεί με διαφορετικούς τρόπους δολοφονίας. Αναρωτιέται πώς θα είναι να πνίξει κάποιον και, για τον σκοπό αυτό, επιλέγει ως θύμα του την 5χρονη Illona Harke. Την μεταφέρει με το τραίνο στο Wuppertal και στη συνέχεια, κρατώντας τη από το χέρι, μπαίνει μαζί της στο δάσος. Περπατούν μέχρι που βρίσκουν ένα χαντάκι, που όμως έχει αρκετό νερό για να κάνει ο Kroll το «πείραμά» του. Κρατά το κεφάλι του παιδιού κάτω από το νερό, μέχρι που αφήνει την τελευταία του πνοή. Το πτώμα της μικρής βρέθηκε βιασμένο και με κομμάτια σάρκας να λείπουν από την περιοχή των ώμων. Μαζί με τη μέθοδο δολοφονίας, προφανώς ο Kroll άλλαξε και τις διατροφικές του συνήθειες. Ο Kroll αναπτύσσει μιαν αρρωστημένη περιέργεια για διαφορετικούς τρόπους θανάτωσης. Δέκα χρόνια αργότερα θα καταθέσει, αναφορικά με την αφαίρεση των σπλάχνων της Marion Ketter: «ήθελα να δω πώς είναι ο άνθρωπος από μέσα».
Έξι μήνες αργότερα κάνει μιαν αποτυχημένη απόπειρα να βιάσει τη δεκάχρονη Gabriele Püttmann, αλλά το σχέδιό του ματαιώνεται από μια ομάδα εργατών ορυχείου που κάνει την εμφάνισή της. Το κορίτσι αρχίζει να φωνάζει και ο Kroll τρέπεται σε φυγή.
Για δυο χρόνια δεν επιχειρεί τίποτα καινούριο. Στις 12 Ιουλίου του 1967, στραγγαλίζει και βιάζει την Maria Hettgen, 61 ετών, το μεγαλύτερο σε ηλικία από τα θύματά του, στο Hückeswagen. Τη συνάντησε στο δρόμο, ενώ έκανε περίπατο, και τη σταμάτησε για να μιλήσουν. Η γυναίκα δεν είχε καμία διάθεση να συνομιλήσει με έναν άγνωστο, γεγονός που εξαγρίωσε τον Kroll και της επιτέθηκε. Η Hettgen κατέληξε στραγγαλισμένη και βιασμένη.
Πέρασαν δέκα μήνες μέχρι την επόμενη επίθεση του Kroll. Στις 21 Μαΐου του 1970 στραγγαλίζει τη 13χρονη Jutta Rahn, ενώ επιστρέφει σπίτι της από το σταθμό του τραίνου στο Breitscheid. Όπως και σε άλλες περιπτώσεις, κύριος ύποπτος θεωρείται ο νεαρός της φίλος, ο οποίος έμεινε στη φυλακή για μικρό χρονικό διάστημα.
Μετά από έξι ολόκληρα χρόνια απραξίας, ο Kroll ξαναχτυπά το 1976. Πρώτο θύμα αυτής της χρονιάς η Karin Toepfer, 10 ετών, που στραγγαλίζεται και βιάζεται στο Voerde. Και στις 3 Ιουλίου, σειρά έχει η μικρή Marion Ketter, τελευταίο θύμα του Κανίβαλου της Κοιλάδας.
Η σύλληψη και η δίκη
Μετά τη φρικιαστική ανακάλυψη στην κατσαρόλα που έβραζε στο μάτι της κουζίνας, ο Joachim Kroll παραδέχεται πως επρόκειτο για τα σπλάχνα της Marion στην αποχέτευση και για μέρη του σώματός της στο ψυγείο. Ομολογεί χωρίς πίεση, θεωρώντας το γεγονός ως κάτι το απόλυτα φυσιολογικό. Κατά την έρευνα του διαμερίσματος ανακαλύπτονται μέρη του σώματος της Marion στο ψυγείο, πορνογραφικό υλικό καθώς και αρκετές κούκλες από καουτσούκ, σε φυσικό μέγεθος, με τις οποίες ο Kroll όχι μόνο έκανε σεξ , αλλά και εξάσκηση στον στραγγαλισμό.
Ακολουθεί τους αστυνομικούς χωρίς πρόβλημα στο τμήμα. Κι αυτό επειδή πιστεύει πως το μόνο που θα του συμβεί θα είναι να τον υποβάλλουν σε μιαν απλή εγχείρηση, ώστε να τον απαλλάξουν από τα βίαια ένστικτά του, και στη συνέχεια θα τον αφήσουν ελεύθερο. Έχει τόσο πιστέψει αυτή του την ιδέα, ώστε είναι ιδιαίτερα ομιλητικός. Αστειεύεται με τους αστυνομικούς και ομολογεί οικειοθελώς, εκτός από τη δολοφονία της μικρής Ketter, και όλες τις προηγούμενες. Οι αστυνομικοί διαπιστώνουν έκπληκτοι πως έχουν μπροστά τους τον υπεύθυνο για μια σειρά ανεξιχνίαστων εγκλημάτων, που διατρέχουν πάνω από δύο δεκαετίες. Ο Kroll θυμάται τα πάντα, όλες τις λεπτομέρειες που πείθουν τους αστυνομικούς ότι πρόκειται για τον πραγματικό δράστη. Δίνει πληροφορίες για 14 φόνους και μιαν απόπειρα φόνου, τελικά κατηγορείται για τους 8 από αυτούς και την απόπειρα. Το μεγάλο χρονικό διάστημα που είχε περάσει από ορισμένες από τις δολοφονίες, ήταν απαγορευτικό για τη συγκέντρωση αδιάσειστων αποδείξεων για την ενοχή του.
Ο Kroll εξετάζεται από ψυχιάτρους, για να διαπιστωθεί η ικανότητά του να περάσει από δίκη. Τον βρίσκουν μειωμένης αντίληψης, όχι όμως παράφρονα ώστε να μην δικαστεί. Έτσι, τρία χρόνια μετά τη σύλληψή του, στην αίθουσα 201 του Δικαστηρίου του Duisburg, αρχίζει η πολύκροτη δίκη του Κανίβαλου της Κοιλάδας. Όλα τα μέσα της εποχής, έντυπα και ηλεκτρονικά, καλύπτουν τη δίκη και παρέχουν στο κοινό όλες τις ανατριχιαστικές της λεπτομέρειες. Το περίεργο όμως είναι πως σήμερα, είναι απίστευτα δύσκολο να βρει κάποιος αυτές τις πληροφορίες. Διάφοροι ερευνητές που προσπάθησαν να εξετάσουν ενδελεχώς την περίπτωση Kroll έπεσαν πάνω σε κλειστές πόρτες και σφραγισμένα αρχεία, θαρρείς και η Γερμανία, μια χώρα με «παράδοση» στους κατά συρροή δολοφόνους-κανίβαλους [ενδεικτικά αναφέρουμε τους Georg Karl Großman (1863 – 1921), Karl Denke (1870 – 1924) και Fritz Haarman (1879 – 1925)] ντρέπεται για τον πλέον πρόσφατο από όλους, τον Κανίβαλο της Κοιλάδας Joachim Kroll και φρόντισε να εξαφανίσει ή να «κλειδώσει» όλες τις σχετικές πληροφορίες. Κι αυτό εξηγεί το γεγονός του γιατί ο Kroll είναι σχετικά άγνωστος, σε σύγκριση με τους υπόλοιπους «συναδέλφους» του, τη δράση των οποίων ο ίδιος γνώριζε καλά και δήλωνε εντυπωσιασμένος από τα «κατορθώματά» τους.
Η δίκη του Kroll διήρκεσε 151 ημέρες (πραγματικό χρόνο εντός αιθούσης), αρχίζοντας στις 4 Οκτωβρίου του 1979 και τελειώνοντας τον Απρίλιο του 1982. Ο Kroll βρέθηκε ένοχος για όλες τις κατηγορίες. Καθώς η θανατική ποινή στη Γερμανία έχει καταργηθεί από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, μπορούσε να του επιβληθεί μόνο η ποινή των ισοβίων. Εντούτοις καταδικάστηκε σε εννέα φορές ισόβια, λες και οι δικαστές ήθελαν να εξασφαλίσουν πως δεν θα κυκλοφορούσε ποτέ ξανά ελεύθερος στην κοινωνία.
Την 1η Ιουλίου του 1991, σε ηλικία 58 ετών, ο διαβόητος Κανίβαλος της Κοιλάδας του Ρουρ, άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στο κελί του, στη φυλακή Rheinbach της Βόννης, από ανακοπή.
Βραδύνους με αξιοθαύμαστη μνήμη
Παρά τον χαμηλό δείκτη νοημοσύνης του, ο Kroll διέθετε μια, πραγματικά, εντυπωσιακή μνήμη. Κατά τη διάρκεια των πολύωρων ανακρίσεών του ξάφνιασε τους αστυνομικούς, παρέχοντας λεπτομέρειες για όλα τα θύματά του, που ο χρόνος δεν είχε καταφέρει να κάνει να ξεθωριάσουν από τη μνήμη του. Δηλώσεις του όπως «αυτή, θυμάμαι, ήταν πολύ όμορφη, με μακριά ξανθά μαλλιά» ή «εκείνη φορούσε τζην κι ένα ροζ μπλουζάκι», «η μικρή φορούσε μια κοντή φουστίτσα και ήταν πολύ χαριτωμένη», «η πιτσιρίκα είχε βρώμικα χέρια», καθώς διασταυρώθηκαν με πληροφορίες από τους συγγενείς των θυμάτων, απέδειξαν την κινηματογραφική μνήμη του Kroll. Μειωμένη νοημοσύνη από τη μια, εκπληκτική μνήμη και έμφυτη πονηριά από την άλλη, τα τρία χαρακτηριστικά του Kroll. Όπως αναφέρεται στην Encyclopedia of Modern Murder των Wilson και Seaman «μόνο ένας συνδυασμός ηλιθιότητας και ζωώδους πονηριάς, αυτό ακριβώς που διέθετε ο Joachim Kroll, θα επέτρεπε σε κάποιον να γίνει ο χειρότερος σειριακός δολοφόνος που έδρασε ποτέ στη Γερμανία και, μάλιστα, να δράσει ανενόχλητος για περισσότερο από είκοσι χρόνια».
ΠΗΓΕΣ
*Der Menschenfresser von Duisberg – Thomas Meiser – 2002
*Joachim Kroll – Serial Killers Live Here – The Frances Farmer Revenge Web Portal
*Bait and Switch: The Cannibal Crimes of Joachim Kroll – Katherine Ramsland
*Cannibal Killers: The History of Impossible Murders – Moira Martingale – 1993
*The Serial Killers: A Study in the Psychology of Violence – Colin Wilson, Donald Seaman – 1990
*Encyclopedia of Modern Murder – Colin Wilson, Donald Seaman – 1983
*The Jockel Project – Danny Devos – 1996
*Εφημερίδα Der Spiegel
*Εφημερίδα Rurh Nachrichten
Έγκλημα και Τιμωρία/Crime and Punishment/Crime et Châtiment/Delitto e castigo/Преступление и наказание 
η (καθόλου κρυφή) γοητεία αυτού τού νυχτερινού ραντεβού της παρασκευής λοιπόν!
τι φοβερή όμως ιστορία… Ο φρόυντ θα’χε να πει πάρα πολλά εδώ, πιστεύω. Ποιος ξέρει τι είδους χαρακτήρες τόν περιτριγύρισαν από τα μικρά του χρόνια, και να μην παραβλέψουμε και την αναγκαστική μαθητεία αυτού τού ηλίθιου παιδιού σε σφαγές ζώων. (Κάτι άλλο που μού’κανε εντύπωση είναι οι σωρηδόν αυτοκτονίες τών αδίκως κατηγορημένων – η φοβερή «ψυχρότητα» τού περιβάλλοντος πρέπει να ήταν ίδια για πολύ κόσμο, εκείνη τουλάχιστον την εποχή). Επίσης έχει κάποια «λογική» νομίζω η κλιμάκωση τών ηλικιών στα φονικά – αρχίζει με μεγαλύτερες κοπέλες και καταλήγει σε μικρά κοριτσάκια που μάλλον τα εύρισκε τελείως ακίνδυνα (και όντως στην περίπτωση τών δύο «ενηλίκων» κινδύνεψε να πιαστεί, και η περίπτωση τής γυναίκας μεγάλης ηλικίας μάλλον ήταν «εκτός προγράμματος» – αυτή πρέπει να πλήρωσε την «ψυχρή» συμπεριφορά της, που δεν δέχτηκε «απλώς» να μιλήσουν…)
από τα λίγα που’χω σκεφτεί πάνω σε περιπτώσεις τέτοιων «παράλογων» εγκλημάτων – λες και τα «άλλα» είναι λογικά, αλλά… – έχω καταλήξει πάντως ότι η «ψυχρότητα» τού γύρω περιβάλλοντος είναι σχεδόν πάντα μόνιμη συνοδεία. Θα μ’ ενδιέφερε πολύ να ήξερα τις δουλειές που έκανε όλα αυτά τά χρόνια, τά σπίτια που άλλαξε, τις σχέσεις του με την οικογένεια (υπήρχαν άραγε, διατηρήθηκαν δηλαδή καθόλου; ) τις σχέσεις του με άλλους ανθρώπους γύρω του, συναδέλφους, «φίλους» (είχε άραγε, έστω και τυπικά, καθόλου ; )
Φοβερή ιστορία πάντως. Κυρίως η βεβαιότητά του ότι «για ολα» έφταιγε κάτι «οργανικό» μέσα του που θα μπορούσαν με μία εγχείρηση να τού το διορθώσουν (και μετά να τον αφήσουν ελεύθερο – γιατί θα ήταν ίδιος τότε με τούς άλλους) – αυτό σε συνδυασμό με τό ότι «ήθελε να δει πώς είναι οι άνθρωποι από μέσα» μού φάνηκε απίστευτα ενδιαφέρον.
ευχαριστίες Νίνα!
Παπαπαπα! σκιαχτηκα πρωί πρωί.. Φοβερη ιστορια Νινα. Εξαιρετικη γραφη, σαν παραμυθι -με δράκο, βεβαιως! 🙂
Εδω που τα λεμε, ευτυχως που τη διαβασα πρωί… 😉
..δυο σημεια που προσεξα στο κειμενο: 1. προκειται για «νοητική υστέρηση» και 2. σειριακος=κατά συρροή (νομιζω οτι σε παρεσυρε το σίριαλ)
..προσλαμβανομαι για διορθωτρια; LoL
@Χάρη, με χαρά διαπιστώνω ότι δεν χάνετε το ραντεβού των πρώτων δευτερολέπτων του Σαββάτου! Εξαιρετικό σχόλιο, ευχαριστώ.
@Ροδιά μου, τι χαρά να σε βλέπω στα σκοτεινά μου λημέρια! Για την υστέρηση έχεις, φυσικά, δίκηο, για το σειριακός όμως θα επιμείνω. Είναι ορθότερη μετάφραση του serial από το «κατά συρροή», και είναι ο ενδεδειγμένος όρος καθώς αναφέρεται στον αριθμό των δολοφονιών, περισσότερο απ’ ότι στον δολοφόνο. Βέβαια, οφείλω να πω, ότι η ορθότερη μετάφραση στα ελληνικά θα ήταν σειραϊκός, όμως η λέξη αυτή έχει σχεδόν εκλείψει στα νεοελληνικά (χρησιμοποιείται μόνο στην τονική μουσική), και έχει επικρατήσει το σειριακός. Στην εγκληματολογία ο όρος «σειριακός δολοφόνος» είναι πιο δόκιμος από τον «κατά συρροή δολοφόνο».
Και βέβαια μην ξεχνάμε πως και οι Έλληνες θεωρούμε ως χειρότερο χαρακτηριστικό ενός ανθρώπου την κουτοπονηριά. Τώρα δε ακόμα περισσότερο αφού ξέρουμε που μπορεί να οδηγήσει…
Δε θα πω τιποτα γιατι αμα πω θα αρχισει ο Αριστομενης,οτι ηταν αρρωστος και παλι τιποτα δε θα βγει,αλλα ευτυχως που υπαρχει κι ενας ανθρωπος που απεδωσε το σωστο χαρακτηρισμο,πολλα μπραβο Rita ακριβως αυτο,κουτοπονηρος,ου να μου χαθει συγχυστηκα παλι.
Εξαιρετική όπως πάντα η ανάρτησή σου! Αυτές τις ημέρες γράφω ένα κείμενο για τους κατά συρροή δολοφόνους και το blog σου είναι μια μεγάλη πηγή (ομολογουμένως ανατριχιαστικής) έμπνευσης για εμένα.
Συνέχισε έτσι, δυνατά 🙂
υπάρχουν πολλοί ανώμαλοι στον κόσμο, αλλά αυτό που με προβλημάτισε ιδιαίτερα, είναι το πόσο συνυφασμένες και αλληλοεξαρτώμενες είναι οι ζωές των ανθρώπων. Αν δεν υπήρχε ο κανίβαλος (εκτός απ’ το ότι δεν θα έχαναν τη ζωή τους τόσοι άνθρωποι) δεν θα έμπαιναν στη φυλακή και δεν θα αυτοκτονούσαν αθώοι, που δεν έφταιξαν πουθενά. Άτιμη μοίρα…
Υποκλινομαι πριγκηπεσσα μου για το σειριακο και το σειραϊκο, αλλωστε το σερί (και σείριαλ, βεβαια) απο πού προερχεται; Εχεις δικιο τωρα που το ξανασκεφτομαι…
Προσεξα καλυτερα τη φωτο και βρισκω να μοιαζει με τον ηλεκτρολογο της γειτονιας μου, ενα καλοκαγαθο ανθρωπακι. Μπρρρρ
Εντυπωσιάστηκα απο τις μεγάλες περιόδους που άφηνε ανάμεσα στους φόνους του, καθώς και από τη μεγάλη διάρκεια δράσης του. Η ζωή του φαίνεται να κυλούσε ομαλά και απλά να μη σταματούσε τη «δουλειά» του, απλά και μόνο επειδή δε βρέθηκε κάποιος να τον ρωτήσει αν είναι δολοφόνος. Αυτή η εντύπωση δίνεται δηλαδή από τη συμπεριφορά του κατά τη σύλληψή του. Δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα στο να ομολογήσει-αυτή είναι η τραγική ειρωνία.
Και φυσικά το άλλο εντυπωσιακό θέμα είναι οι αυτοκτονίες αθώων, οι οποίες φαντάζομαι ότι θα ερμηνευόντουσαν τη στιγμή εκείνη ως αποτέλεσμα ερινύων.. μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο.. Πραγματικά λυπηρό..
katalava kala???? oi psixiatroi ton ebgalan normal me mono mionektima to 76 iQ ???? kai egw pisteva pws mono enas sxizofrenis tha mporouse na kanei kati tetoio !!!!
Από όλα τα εγκλήματα που διάβασα ποτέ, εδώ και αλλού, τα δικά του είναι απ’τα πιο φρικτά. Και το πιο αδιανόητο είναι τις πράξεις τους τις θεωρούσε εντελώς φυσιολογικές…
Τέτοια άτομα γεννά μια χώρα σαν τη Γερμανία.
I cannot believe that this can be true
Διάβασα το κείμενο για δεύτερη φορά μετά από καιρό και διαπίστωσα ότι δεν έχω σχολιάσει ακόμα!
Εξαίρετη δουλειά, σφύζει από στοιχεία – τροφή για έρευνα και χορηγεί κρυφή λαχτάρα στην καλπάζουσα φαντασία! 😛
Επίσης μόλις είδα το σχόλιο της κυρίας mpatsono και πέθανα στο γέλιο:P
Υγιαίνετε,
Α
καλα δεν περίμενα να βρω Blog με κατα συρροη δολοφόνους..
Πολύ καλή δουλειά μπράβο σας!Ηθελα να περάσω στο ανθρωποκτονιων αλλα δεν τα καταφερα ουτε καν!απο τωρα εγινε το αγαπημενο μου Blog ❤
Είναι λίγος καιρός που ανακάλυψα το μπλογκ και το έχω, ήδη, ξεκοκκαλίσει όλο.Κάθε ιστορία που διαβάζω θα ορκιζόμουν οτι είναι η πιο ανατριχιαστική που έχω ακούσει στην ζωή μου…μέχρι να διαβάσω την επόμενη.Είναι απίστευτο το βάθος της διαστροφής που έχει μέσα του ένας άνθρωπος!
Είπα να δηλώσω κι εγώ τα συγχαρητήρια μου..Καλή συνέχεια!
Εκπληκτική η αναποτελεσματικότητα της γερμανικής αστυνομίας. Πόσοι αθώοι την πλήρωσαν μέχρι να συλληφθεί κατά τύχη ο ένοχος! Απίστευτη ανικανότητα!
Παντως η αληθεια ειναι οτι η δικαιοσυνη της Γερμανιας καταδικασε με συνοπτικες διαδικασιες πολυ αθωο κοσμο στην συγκεκριμενη (και οχι μονον) υποθεση…