Της Νίνας Κουλετάκη
Εισαγωγή
Από τον καιρό της πρώτης κλοπής, η ανθρωπότητα αναζητούσε απάντηση στην υπέρτατη ερώτηση: τι κρύβεται πίσω από την εγκληματική συμπεριφορά, τι ωθούσε κάποιον στο να γίνει εγκληματίας. Για να δώσουν απάντηση στο ερώτημα αυτό, ο άνθρωπος επιστράτευσε όλες τις επιστήμες, εντός και εκτός εισαγωγικών. Από τον ζωδιακό κύκλο και τις συζυγίες των πλανητών, τη δαιμονολογία και τη θεολογία μέχρι την βιολογία, τη φιλοσοφία, την ψυχιατρική και την κοινωνιολογία. Όλες κλήθηκαν να απαντήσουν το “γιατί” που βρίσκεται πίσω από την εγκληματική συμπεριφορά. Παρά τα αλματώδη βήματα στην πρόοδο των επιστημών όπως η ιατρική, η τεχνολογία, ακόμη και η φιλοσοφική σκέψη, η ανθρωπότητα πασχίζει ακόμη να ορίσει τις αιτίες της εγκληματικής συμπεριφοράς. Και ποιό καταλληλότερο παράδειγμα για μελέτη από τον Willie Bosket (9/12/1962), ληστή και δολοφόνο;
Αν ο Bosket ζούσε στον Μεσαίωνα, θα είχε θεωρηθεί κυριευμένος από δαίμονα και, με συνοπτικές διαδικασίες, θα είχε καεί στην πυρά ή θα είχε νοιώσει στον αυχένα του το τσεκούρι του δήμιου, χωρίς κανείς να σκεφτεί να εμβαθύνει στην ψυχολογία του ή στους παράγοντες που τον έκαναν εγκληματία. Ένας παππάς θα βεβαίωνε πως ο διάβολος είχε κυριεύσει τον Bosket και θα φρόντιζε να υπενθυμίσει στο ποίμνιό του πως πάντα ο διάβολος ελλοχεύει να κυριεύσει την ψυχή των αμαρτωλών. Ευτυχώς, μέσα στους επόμενους πέντε αιώνες, η ψυχολογία, η κοινωνιολογία και η εγκληματολογία έκαναν ουσιαστικά βήματα. Νέες θεωρίες ως προς τα κίνητρα και τα αίτια ενός εγκλήματος, έφεραν την επανάσταση στις σχετικές επιστήμες και η υπόθεση Willie Bosket μπορεί να έχει τις επιστημονικές απαντήσεις που χρειάζεται.
Η παιδική του ηλικία με τις ιδιαιτερότητές της (απόντες γονείς, παππούς που κακοποιεί σεξουαλικά τον μικρό εγγονό του), μαζί με το κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει και αναπτύσσεται ο Willie (ένα ετοιμόρροπο σπίτι σε μιαν εξαθλιωμένη γειτονιά του Χάρλεμ, που σπαράσσεται από τις συμπλοκές μεταξύ των συμμοριών, τα ναρκωτικά και την πορνεία), έβαλαν τις γερές βάσεις για να γίνει ο Willie αυτό που έγινε: ένας ανήλικος εγκληματίας που φέρει τον χαρακτηρισμό του πιο επικίνδυνου στην ιστορία του αμερικανικού εγκλήματος.
Η πείνα ήταν ο πρώτος του καθοδηγητής στο έγκλημα. Ο Willie έκλεβε το μπακάλικο της γειτονιάς για να τραφεί και να επιβιώσει, πολύ πριν κλείσει τα δέκα του χρόνια. Όσο μεγάλωνε, ο δρόμος και η ζωή σ’ αυτόν τον έμαθαν να είναι γρήγορος, αποφασιστικός και ανελέητος: ήταν ο μόνος τρόπος να επιβιώσει και να επιβληθεί. Ο μόνος τρόπος να αποκτήσει αυτό που δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να του στερήσει: τον σεβασμό.
Τα πρότυπα του Bosket δεν θα μπορούσε παρά να είναι παραβατικά, σαν τον ίδιο. Τα μεγαλύτερα αγόρια των συμμοριών του Χάρλεμ και, ιδίως, ο ίδιος του ο πατέρας, που ο Willie είχε “ντύσει” με τον ένδοξο μανδύα του νταή και δολοφόνου, έναν μανδύα που ανυπομονούσε να ρίξει και στους δικούς του ώμους. Ο Willie δεν έκανε τίποτ’ άλλο από αυτό που έκαναν εκατοντάδες χιλιάδες αμερικανοί και οικονομικοί μετανάστες, στις δεκαετίες του ’60 και ’70: προσπάθησε να φτάσει το “Αμερικανικό Όνειρο”, την οικονομική ανεξαρτησία και την ισχύ που αυτή παρείχε. Μόνο που προσπάθησε με λάθος τρόπο, ή μάλλον με τον μόνο τρόπο που είχε: τον τρόπο ενός μαύρου, φτωχού αγοριού από το Χάρλεμ.
Όλη του την, ελεύθερη, ζωή ο Willie χρησιμοποίησε το έγκλημα για να αποκτήσει χρήματα, να εξαλείψει τον ανταγωνισμό και τις απειλές, να τρομοκρατήσει τους άλλους ώστε να αποδεχθούν την κυριαρχία του, ακόμα και για να αποκτήσει την ελευθερία του όταν του τη στερούσαν. Και καθώς τα δικαστήρια ανηλίκων της Νέας Υόρκης δεν ήταν αρκετά για να τον περιορίσουν, έγινε ακόμα πιο αλλαζών και ανεξέλεγκτος.
Οι οικογενειακές καταβολές του Willie Bosket
Το 1760, οι ινδιάνοι Τσερόκι κατέσφαξαν εκατοντάδες αποίκων, αντιδρώντας στην προσπάθειά τους να εγκατασταθούν στην περιοχή τους και -άστεγοι πλέον- άνθρωποι, σχημάτισαν σύντομα συμμορίες, οι οποίες άρπαζαν γυναίκες και βασάνιζαν πλούσιους γαιοκτήμονες, προκειμένου να οικειοποιηθούν τα τιμαλφή τους. Η πρώτη οργανωμένη ομάδα καταστολής του εγκλήματος, γνωστή ως “οι Ρυθμιστές”, ξεκίνησε από εδώ, χρησιμοποιώντας, κατά την εκτέλεση των καθηκόντων της, πολύ πιο άγριες μεθόδους εκμετάλλευσης και σαδισμού από αυτές των εγκληματιών. Η Αμερικανική Επανάσταση του 1775, έδωσε αφορμή για ακατάσχετη βία του ιππικού, το οποίο επέδραμε σε πόλεις και χωριά υπό τις διαταγές του αιμοσταγή Billy Cunningham, ο οποίος με τους άντρες του επέδραμε στις φάρμες και κατέσφαζε τους αποίκους. Οι συνεχείς μάχες στην περιοχή του Edgefield, του Ματωμένου Edgelfield όπως ονομάστηκε, διπλασίασαν τον μέσο όρο φόνων στην πολιτεία και έπιασαν τους κατοίκους της σε έναν ιστό βίας, από τον οποίο δεν μπορούσαν να ξεφύγουν. Ο κώδικας τιμής του ευγενούς άνδρα απαιτούσε κάποιος να μάχεται για την τιμή του, ή για ότι θεωρούσε τιμή. Οι μονομαχίες ήταν στην ημερήσια διάταξη και αποτέλεσαν αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας της Δύσης, που και εξαιτίας αυτών ονομάστηκε “άγρια”, παρόλο που -τυπικά- ήταν παράνομες. Η κομητεία του Edgelfield έγινε γνωστή ως ένας τόπος με πεισσότερους φτωχοδιάβολους και παράνομους από κάθε άλλη κομητεία στην πολιτεία και- πιθανότατα- στη χώρα. Ο κάτοικος του Edgelfield είχε τη φήμη σκληρού και βίαιου χαρακτήρα. Η βία, σε όλες της τις εκφάνσεις, αποτελούσε μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου. Ακόμα και σήμερα, τα φαντάσματα του παρελθόντος θαρρείς και στοιχειώνουν την περιοχή. Το αίμα των μαρτύρων που έχει ποτίσει τη γη του Edgelfield, νομίζεις πως είναι αυτό που έχει δώσει στο αργιλώδες έδαφος του τόπου το κοκκινωπό του χρώμα. Για τους Αφρο-αμερικανούς, η κομητεία του Edgelfield παραμένει ένα από τα πιο τρομακτικά μέρη στον πλανήτη.
Η κομητεία του Edgelfield παράγει ροδάκινα και, επιφανειακά, είναι ένας γοητευτικός τόπος. Οι σειρές των περιβολιών με τα ανθισμένα δέντρα εκτείνονται κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου και όμορφα, ασπροβαμμένα ξύλινα σπίτια και αναπαλαιωμένα αρχοντικά αποικιακού ρυθμού ξεπροβάλλουν ανάμεσα από τα περιβόλια και τα όμορφα δάση. Σου δημιουργείται η αίσθηση πως αυτός είναι ο τόπος όπου θέλεις να αποσυρθείς όταν πάρεις σύνταξη. Αρκεί όμως μια παραμονή, έστω και λίγων ημερών, για να οσφρανθείς στον αέρα τη μυρωδιά. Τη μυρωδιά του φόβου και του θανάτου, που είναι τόσο παλιά, ώστε έχει ποτίσει τα πάντα γύρω της, ακόμα και την ίδια τη γη. Τη γη, που μέσα της είναι θαμμένοι οι μάρτυρες του Edgelfield: μαύροι μάρτυρες.
Αυτό το φαινόμενο της διαρκούς παρουσίας της βίας στην περιοχή, ενδέχεται να έχει την εξήγησή του στο μεγάλο κομμάτι Σκώτων και Ιρλανδών που βρίσκονταν ανάμεσα σε αυτούς που αποίκισαν την περιοχή και που κουβαλούσαν τη ματωμένη τους ιστορία, έτσι όπως την είδαμε στην ταινία του Mel Gibson “Breveheart”. Επτά αιώνες διαρκούς πολέμου ανάμεσα στους βασιλείς της Αγγλίας και της Σκωτίας, όπου ο συγκεκριμένος λαός μαρτύρησε και σφαγιάστηκε και εκδιώχθηκε από τον τόπο του. Όταν μετανάστευσαν στην Αμερική, έφεραν μαζί τους την τάση για τη δημιουργία οικογενειακών φέουδων, την αγάπη για το ουίσκυ και τον πολεμοχαρή τους χαρακτήρα, ο οποίος ζητούσε εκδίκηση. Δεν είναι τυχαίο που οι ιστορικοί τους έχουν αποκαλέσει “λευκούς αγρίους”. Αν σε αυτά τα χαρακτηριστικά προσθέσουμε και το φυλετικό ζήτημα, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί αυτοί οι “λευκοί άγριοι” αποτελούσαν τον φόβο και τον τρόμο των Αφροαμερικανών.
Οι πρόγονοι του Willie ήταν σκλάβοι σ’ αυτή την κομητεία, στο Όρος Γουίλινγκ. Ο πρώτος Boskett εμφανίζεται στους εκλογικούς καταλόγους το 1868, μετά την απελευθέρωση των σκλάβων. Το επώνυμο της οικογένειας, προέρχεται από τον John Bauskett, έναν ιδιοκτήτη φυτείας του Edgelfield, ο οποίος είχε στην κατοχή του 221 αφρικανούς σκλάβους. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Ruben, που καθώς το συνήθειο της εποχής ήθελε τους σκλάβους να φέρουν το επώνυμο του αφέντη τους, ονομάστηκε Bauskett, που με την παραφθορά έγινε Bosket. Ο Ruben πωλήθηκε στον Frances Pickens, έναν άλλο μεγάλο γαιοκτήμονα, που είχε στη δούλεψή του πάνω από 500 σκλάβους. Παντρεύτηκε και ο γιος του Aaron ήταν ο προ-προ-πάππος τους Willie. O Aaron πουλήθηκε μακριά από την οικογένειά του, σε ηλικία 10 ετών σε έναν σκληροτράχηλο αφέντη, που ο τρόπος που συμπεριφερόταν στους σκλάβους του ήταν απάνθρωπος. Ήταν ένας από αυτούς τους αφέντες που ήταν υπεύθυνοι για το βαθύ θυμό των σκλάβων εναντίον των λευκών αφεντάδων τους.
Ο Aaron απελευθερώθηκε το 1865, σε ηλικία 17 ετών, και υπέγραψε μια σύμβαση εργασίας με έναν λευκό καλλιεργητή της περιοχής. Ο Aaron του καλλιεργούσε τα χωράφια και έπαιρνε, ως αντάλλαγμα, ένα μέρος της σοδειάς. Παντρεύτηκε, αλλά η ζωή του αποδείχτηκε ένας δύσκολος και διαρκής αγώνας. Αισθανόταν πως οι λευκοί τον εξαπατούσαν, αλλά ήξερε πως δεν είχε εναλλακτική από το να τους εξυπηρετεί. Γύρω του, η Κου Κλουξ Κλαν είχε αρχίσει να παρενοχλεί τους απελεύθερους σκλάβους και ο Aaron δεν ήθελε να το ρισκάρει. Είχε ένα γιο, τον Clifton, που χαιδευτικά αποκαλούσαν Pud.
Το αγόρι αυτό μεγάλωσε με αίσθηση υπερηφάνιας και αντίστασης, σπόροι που ο πατέρας του είχε φυτέψει μέσα του. Ήθελε τον σεβασμό. Η υπόληψη ήταν για εκείνον το παν, και θεωρούσε τον εαυτό του ίσο με οποιονδήποτε λευκό. Ο Παντ ήταν άτομο κοινωνικό και με πειθώ και, καθώς ο πατέρας της μητέρας του ήταν λευκός, είχε κληρονομήσει ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα. Όταν ήταν 21 ετών και εργαζόταν ως σέμπρος στα μπαμπακοχώραφα, ο γαιοκτήμονας αποφάσισε να τον μαστιγώσει επειδή ήταν “κακός νέγρος”. Ο Παντ δεν θα το ανεχόταν με τίποτα αυτό και τα όσα έγιναν ήταν φυσικό επακόλουθο: άρπαξε το μαστίγιο από τα χέρια του αφεντικού, το πέταξε μακριά και έσπρωξε τον ίδιο με δύναμη. Στη συνέχεια έφυγε, έχοντας μόλις αποκτήσει τη φήμη ανθρώπου που, κανείς, θα είχε κάθε λόγο να φοβάται.
Μια μέρα που είχε ξεμείνει από χρήματα, ο Παντ διέρρηξε δύο μαγαζιά, αποκομίζοντας δώδεκα δολλάρια. Συνελήφθη, αλλά κατάφερε να δραπετεύσει. Τρεις εβδομάδες αργότερα, ο σερίφης τον ξανασυνέλαβε και καταδικάστηκε σε ενός χρόνου καταναγκαστικά έργα. Δούλευε αλυσοδεμένος, ό,τι σιχαινόταν περισσότερο. Όταν εξέτισε την ποινή του και αφέθηκε ελεύθερος, ο Παντ είχε ήδη τη φήμη ενός “ήρωα-παράνομου”, σε κάθε περίπτωση πάντως ανθρώπου που άξιζε το σεβασμό των άλλων και τον είχε κερδίσει. Ήταν ένας από τους πρώτους μιας νέας κατηγορίας Αφρο-Αμερικανών ηρώων, των μαύρων, παραβατικών ανδρών. Ήταν ικανός να αντιμετωπίσει τον σκληρό, τιμωρητικό κόσμο και, όχι μόνο να επιβιώσει αλλά να καταφέρει και να διακριθεί. Άνθρωποι σαν αυτό που είχε γίνει ο Παντ, ήταν κινούμενες βόμβες οργής.
Σταδιακά, ο Παντ γινόταν όλο και πιο βίαιος, μαχαιρώνοντας όσους τον προσέβαλαν. Εντούτοις παντρεύτηκε και απέκτησε τρεις γιους, τους William, Freddie Lee και James. Όταν τα αγόρια ήταν ακόμη μικρά, ο Παντ σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Τα αγόρια μεγάλωσαν με τις διηγήσεις των περιπετειών του πατέρα τους και της ιστορίας των Bosket, γαλουχήθηκαν με τις ιστορίες για τη φήμη και την περηφάνεια του Παντ: είχε κερδίσει το σεβασμό και ήταν η σειρά τους να κάνουν κι εκείνοι το ίδιο.
Ο James παρατήρησε πως όταν έλεγε πως ήταν ένας Bosket, οι άνθρωποι οπισθοχωρούσαν. Ο φόβος που ενέπνεε τον έκανε να αισθάνεται πανίσχυρος. Ήθελε να συναγωνιστεί τον πατέρα του και διατυμπάνιζε πως όταν μεγάλωνε θα ήταν κακός. Σύντομα άρχισε να πίνει και να κουβαλά παντού ένα μαχαίρι. Πάθαινε συχνά κρίσεις καταληψίας και το αλκοόλ τον έκανε βίαιο. Μια φορά πυροβόλησε εναντίον της γυναίκας του, Marie, η οποία εγκατέλειψε έντρομη το σπίτι τους. Προσέφυγε στο δικαστήριο και κατέθεσε πως ήταν βίαιος και την κακοποιούσε και ζήτησε προστασία γι αυτή και το μωρό της, τον Willie James, γνωστό ως Butch. Ο James όχι μόνο δεν τους στήριξε οικονομικά, αλλά έφυγε από την πολιτεία. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να επιτρέψει σε δικαστήριο λευκών να αναμιχθεί στην προσωπική του ζωή. Συνέχισε τη ζωή του κακοποιού, συνελήφθη στο New Jersey και κατέληξε στη φυλακή. Η Marie αποφάσισε να κάνει κι αυτή τη ζωή της: σε ηλικία 17 ετών άφησε το μωρό στην πεθερά της Frances και έφυγε για το Σικάγο.
Ο μικρός Butch μεγάλωνε, επί της ουσίας, μόνος του και έμαθε να τα βγάζει πέρα χωρίς τη βοήθεια κανενός. Η γιαγιά του δεν του προσέφερε ούτε τα βασικά, όπως τροφή, και έτσι έκανε τα πάντα προκειμένου να εξασφαλίσει φαγητό. Η Frances τον έδερνε συνεχώς, υποστήριζε πως στο πρόσωπό του έβλεπε τον διάβολο, αλλά το ξύλο και οι τιμωρίες ουδόλως τον σταμάτησαν από το να κλέβει. Το μόνο αποτέλεσμα που είχαν ήταν να τον κάνουν σκληρότερο και σύντομα ο Butch έφυγε από το σπίτι της γιαγιάς του και άρχισε να ζει στους δρόμους. Πολύ νωρίς αντιλήφθηκε πως για να επιβιώσει εκεί έπρεπε να μάχεται διαρκώς και να κερδίζει. Έτσι θα εξασφάλιζε, εκτός από τη ζωή του, και το σεβασμό των άλλων. Καθώς ο Butch δεν είχε συναισθηματικούς δεσμούς με κανέναν, γεγονός που θα μαλάκωνε τον χαρακτήρα του, έγινε γρήγορα το πιο σκληρό και άγριο αγόρι στους δρόμους που μεγάλωνε.
Κάποια στιγμή ο James αποφυλακίζεται και επιστρέφει, για να αναλάβει τα καθήκοντά του ως πατέρας ή, τουλάχιστον, αυτά που ο ίδιος θεωρούσε πατρικά καθήκοντα: το καθημερινό ξυλοφόρτωμα του Butch με τη ζώνη του. Η Marie επιστρέφει επίσης, αλλά καθώς δεν της επιτρέπεται η είσοδος στο σπίτι, φεύγει για τη Νέα Υόρκη. Όταν ο οκτάχρονος Butch συλλαμβάνεται επειδή λήστεψε μια γυναίκα με την απειλή μαχαιριού, ένας επιμελητής επιτηρήσεων τον διασώζει από το αναμορφωτήριο, στέλνοντάς τον στη Νέα Υόρκη, να ζήσει μαζί με τη μητέρα του. Η Marie δε χάρηκε καθόλου που τον είδε και φρόντισε να του δώσει να καταλάβει πως τον θεωρούσε βάρος και, μάλιστα, δυσβάσταχτο. Ο Butch έκανε τον υπόγειο της Νέας Υόρκης στέκι του: όλη μέρα ταξίδευε με αυτόν, προκειμένου να αποφεύγει να είναι τόσο στο σχολείο, όσο και στο σπίτι. Τελικά η Marie τον πέταξε έξω, ο Butch συνελήφθη για αλητεία, δικάστηκε από δικαστήριο ανηλίκων και στάλθηκε σε ένα ίδρυμα για παραμελημένα παιδιά, όπου δημιούργησε αρκετά προβλήματα. Η διοίκηση του ιδρύματος τον έθεσε πάλι στην κρίση του δικαστηρίου, το οποίο αυτή τη φορά τον έστειλε στο Σχολείο Αρρένων Wiltyck.
Για έναν περίεργο λόγο, ο Butch τα πήγε καλά εκεί. Απέκτησε τους πρώτους πραγματικούς συναισθηματικούς δεσμούς με ανθρώπους και έμαθε να διαβάζει. Όταν, όμως, έγινε δεκατεσσάρων, έπρεπε να εγκαταλείψει το σχολείο. Τον έστειλαν να ζήσει με τον πατέρα του, ο οποίος είχε μετακομίσει στη Νέα Υόρκη, μετά την αποφυλάκισή του για ένοπλη ληστεία. Ο James άρχισε πάλι να κακοποιεί το γιο του, καταστρέφοντας ότι το σχολείο είχε καταφέρει να δημιουργήσει. Όμως, αυτή τη φορά, ο Butch ήταν σε θέση να ανταποδώσει τα χτυπήματα.
Εκείνη την εποχή είχε ήδη αρχίσει να έχει παραισθήσεις και τελικά του διέγνωσαν παιδική σχιζοφρένια που στη συνέχεια την άλλαξαν σε Διαταραχή Συμπεριφοράς. Οι γιατροί που τον εξέτασαν ήταν πεπεισμένοι πως επρόκειτο να εξελιχθεί σε ψυχοπαθή, ένα άτομο χωρίς ενσυναίσθηση και με ελάχιστο έλεγχο των παρορμήσεών του. Μολαταύτα, η σχετική μέτρηση έδειξε ένα IQ 130, σημαντικά πάνω από το μέσο και, επιπλέον, είχε το προτέρημα να είναι ένα όμορφο αγόρι.
Κι επειδή το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά, ο Butch σύντομα καταδικάστηκε για ένοπλη ληστεία, όπως ο πατέρας του πριν από αυτόν, και καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση. Κατά τον εγκλεισμό του δημιουργούσε διαρκώς προβλήματα και έμπλεκε σε καυγάδες με τους συγκρατούμενούς του. Οι ψυχίατροι της φυλακής διέγνωσαν αντικοινωνική διαταραχή συμπεριφοράς, με πολύ κακή πρόγνωση.
Όταν αποφυλακίστηκε παντρεύτηκε τη Laura Roane, που σύντομα έμεινε έγκυος. Ήθελαν το μωρό να είναι αγοράκι και να το ονομάσουν Willie. Μετακόμισαν στο Μιλγουώκι, για να ξεκινήσουν μια καινούρια ζωή, αλλά και αυτή η προσπάθεια κατέληξε σε τραγωδία. Ο Butch προσπάθησε να βάλει ενέχυρο κάποιες πορνογραφικές φωτογραφίες, αλλά όταν ο ενεχυροδανειστής αποπειράθηκε να τον κλέψει, έγινε έξαλλος. Μαχαίρωσε τον άνδρα έξι φορές, τον σκότωσε και στη συνέχεια καταλήφθηκε από μανία, δολοφονώντας έναν ακόμη άνδρα, πελάτη που εκείνη την ώρα βρισκόταν στο ενεχυροδανειστήριο. Όταν συνειδητοποίησε τι είχε κάνει, έφυγε από το μαγαζί και από το Μιλγουώκι. Συνελήφθη και φυλακίστηκε, αφήνοντας την έγκυο και χωρίς πόρους γυναίκα του να τα βγάλει πέρα μόνη της. Ο Butch είχε κάνει το μεγαλύτερο από όλα τα λάθη του: ένα λάθος που θα καθόριζε τη ζωή του, ακόμη, αγέννητου γιου του.
Έγκλημα και Τιμωρία/Crime and Punishment/Crime et Châtiment/Delitto e castigo/Преступление и наказание 
παρα πολυ ενδιαφερον ιστορια Νινα. μπραβο! η τελευταια προταση μου εξαπτει την φαντασια! ανυπομονω για τη συνεχεια.
Πολυ καλα δομημενο αρθρο αλλα να σημειώσω ότι οι ψυχολογοι και οι κοινωνιολογοι της παιδικης και εφηβικης ηλικιας προσπαθουν οσο περισσοτερο μπορουν να αποδευσμεθουν απο τα IQ TEST τα οποια πολυ συχνα μπορουν να καταδικασουν ενα παιδι στην θεση του «πνευματικα καθυστερημενου», ακριβως επειδη μελετουν κυριως επικτητες κοινωνικες γνωσεις, που συνηθως συγκεντρωνει η ανωτερη και μεσαια ταξη. Για παραδειγμα, σε IQ TEST στις ΗΠΑ τη δεκαετια του ΄80 μια συνηθισμενη ερωτηση ηταν να ονομασουν το πιατακι του καφε (γνωσεις λεξιλογιου κοινα κατεκτημενες σε μια ορισμενη ηλικια). Τα περισσοτερα παιδια Αφροαμερικανων δυσκολευονταν ή αγνοουσαν το λεξιλογιο αυτό οπως και πολλες αλλες κοινωνικες φορμες οι οποιες ηταν αγνωστες στην κοινωνικη ταξη στην οποια ανηκαν, ή ειχαν ελαχιστη συναφεια. Ως αποτελεσμα το ποσοστο στο τεστ εβγαινε πολυ κατωτερο της πραγματικοτητας και τα παιδια των Αφροαμερικων θεωρουνταν «χαμηλου IQ» επαληθευοντας τις κοινωνικες- ρατσιτσικες αντιληψεις. Τελος, να σημειωσω οτι οι κοινωνιολογοι, ψυχολογοι και παιδαγωγοι της παιδικης και εφηβικης ηλικιας προτιμουν να διεξαγαγουν τεστ εκτιμησης δεξιοτητων τυπου Piaget ή Bruner, Vygotsky οι οποιοι αναγνωριζουν οτι το παιδι οφειλει να εχει κατακτησει καποιες γνωσεις και δεξιοτητες στην ηλικια στην οποια βρισκεται, διχως η μη κατακτηση τους να οφειλεται σε πνευματικη/ εγκεφαλικη δυσλειτουργια. Μπορει να οφειλεται στην ταχυτητα διεργασιας και αφομιωσης των καινουργιων εμπειριων καθε ατομου (ειναι ολοτελα διαφορετικες σε καθε ατομο- διαφοροποιημενη μαθηση)καθως και στις οικογενειακες, κοινωνικες και αλλες επαφες του ατομου. Για βιβλιογραφια στα παραπανω κοιταξτε διαλεξεις της καθηγητριας Φραγκουδακη στο Τμημα Εκπαιδευσης και Αγωγης στη Προσχολικη Ηλικια του Καποδιαστριακου( περιοδος 2005-2008), το βιβλιο «Εγω και οι Αλλοι, Μια γενετικη Προσεγγιση» του Albert Jacquard και το «Κοινωνιολογια της Εκπαιδευσης» της Αννας Φραγκουδακη. Το τελευταιο εξηγει αρκετα τους μηχανισμους εκεινους για τους οποιους τα παιδια των λαικων/ φτωχων ταξεων αποτυγχανουν στη μορφωση και γιατι επικρατει η θεωρια των «εξυπνων» και «αργων/αργοστροφων» μαθητων.
Μια αλλη ανθρωποκτωνια,δυο 10χρονα αγορια σκωτωσαν,τον δυαμελυσαν ενα 3χρονο ή 2χρονο αγορακι,στην Αγγλια νομιζω…ειναι πολυ τραγικη-συγκινιτικη-φρυκιαστικη-δραματικη/κ.ο.κ.