Sweeney Todd, ο δαιμονικός κουρέας της Οδού Fleet – I

Της Νίνας Κουλετάκη

Sweeney Todd: Άνθρωπος ή μύθος;

Στην εισαγωγή του μιούζικαλ του StephenSondheim, SweeneyTodd, theDemonBarberofFleetStreet, ο θεατρικός συγγραφέας ChristopherBond αρχίζει λέγοντας στους αναγνώστες πως «ο SweeneyTodd είναι καθαρά φανταστικό πρόσωπο».Για δύο περίπου αιώνες οι θεατρόφιλοι και οι φανατικοί αναγνώστες φτηνών περιοδικών ιστοριών φρίκης και τρόμου, συναρπάζονταν με τα «κατορθώματα» του SweeneyTodd, του δολοφονικού κουρέα, ο οποίος ξεφορτωνόταν τους πελάτες του με μια αστραπιαία κίνηση του ξυραφιού του και είχε την ερωμένη του να σερβίρει τα απομεινάρια τους ως γευστικές κρεατόπιτες.Κανείς, όμως, από αυτούς δεν ήξερε με σιγουριά αν ο SweeneyTodd ήταν υπαρκτό πρόσωπο ή μύθος.

Πολύ καιρό πριν την εμφάνιση του FreddyKrueger, ή ακόμη και του Τζακ του Αντεροβγάλτη, υπήρχε ο θρύλος του Δαιμονικού Κουρέα της Οδού Fleet, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι αναγνώστες να νομίζουν πως ήταν ακριβώς αυτό: ένας θρύλος. Η δήλωση του Bond πως ο SweeneyTodd είναι πρόσωπο μυθοπλασίας, είναι σωστή ως προς το εξής: το μιούζικαλ του Sondheim είναι μια μυθοπλαστική εξιστόρηση της ζωής του SweeneyTodd.

Ο Sondheim, ο οποίος έγραψε τη μουσική και τους στίχους του έργου και ο θεατρικός συγγραφέας HughWheeler, προσάρμοσαν μια προγενέστερη δουλειά του Bond, ο οποίος με τη σειρά του είχε διασκευάσει έναν ακόμη παλιότερο συγγραφέα, τον GeorgeDibdin–Pitt.Το μελόδραμα του Pitt είχε τη βάση του σε πραγματική καταγραφή της σύλληψης του Todd καθώς και της δίκης και της εκτέλεσής του.Ο Bond ισχυρίζεται πως αν και η Οδός Fleet αποτελούσε καταφύγιο πολλών ασταθών και ανήθικων χαρακτήρων, εντούτοις ουδέποτε βρέθηκαν αποδείξεις για την ύπαρξη του Δαιμονικού Κουρέα.

Η δήλωση αυτή εξηγεί το γιατί ο Bond είναι θεατρικός συγγραφέας και όχι ερευνητής!

Ο πραγματικός SweeneyTodd

Ο δαιμονικός κουρέας SweeneyTodd είναι ο αγγλικός μπαμπούλας: ο χαρακτήρας που τα μεγαλύτερα παιδιά επικαλούνται για να φοβίσουν τα μικρότερα.Τα άτακτα παιδιά προειδοποιούνται πως αν δεν βελτιώσουν τη συμπεριφορά τους θα καταλήξουν στα χέρια του SweeneyTodd, για να σερβιριστούν αργότερα ως κρεατόπιτες.

Για τους περισσότερους ανθρώπους, ο Δαιμονικός Κουρέας που χρησιμοποιούσε μια καταπακτή και μια διασκευασμένη καρέκλα για να παγιδεύει τους πελάτες του, δεν ήταν παρά ένας αστικός μύθος.Εξάλλου, τα γεγονότα της ιστορίας είναι, όντως, απίστευτα.Οι πράξεις του SweeneyTodd αποτελούν το απαύγασμα των κοινότατων ανθρωπίνων φόβων: να σου επιτεθεί κάποιος τη στιγμή που είσαι ιδιαίτερα ευάλωτος και να αποτελέσεις το γεύμα ενός ανθρώπου ή, να καταναλώσεις εσύ ο ίδιος έναν άνθρωπο ως τροφή, φυσικά εν αγνοία σου. Ποιος δεν έχει ανατριχιάσει τη στιγμή που κάθεται στην καρέκλα του κουρέα και τον βλέπει να βγάζει το ξυράφι του, να το ακονίζει στη δερμάτινη λουρίδα και να το ακουμπά, στη συνέχεια, στο λαιμό του;Ή να απολαμβάνει αρχικά ένα γεύμα, για να καταλήξει να αναρωτιέται για την προέλευση της τρίχας στο μπιφτέκι του.Αυτό συνέβαινε για χρόνια και καθώς η ιστορία περνούσε από γενιά σε γενιά, ο SweeneyTodd κατέληξε να θεωρείται φανταστικό πρόσωπο.

Αλλά οι περισσότεροι μύθοι και θρύλοι έχουν τη βάση τους κάπου στην αλήθεια και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά με τον SweeneyTodd.Υπήρξε πράγματι ένας τρελός κουρέας, χρησιμοποιούσε στ’ αλήθεια μια καταπακτή και ένα ακονισμένο ξυράφι προκειμένου να σκοτώνει και στη συνέχεια να ληστεύει τους πελάτες του, εκ των οποίων οι περισσότεροι κατέληξαν ως γέμιση σε κρεατόπιτες.

Η εξαντλητική και επίπονη έρευνα του βρετανού συγγραφέα PeterHaining, το απέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας.Η ζωή και τα κατορθώματα του Todd δεν είναι, ενδεχομένως, τόσο ρομαντικά όσο παρουσιάζονται στο έργο του Sondheim, αλλά ποιος θα πλήρωνε για να δει μια ταινία ή ένα θεατρικό έργο για έναν ψυχοπαθή κατά συρροή δολοφόνο, αν δεν υπήρχε και μια ενδιαφέρουσα ή ρομαντική ιστορία από πίσω;

Αυτό που ακολουθεί είναι η πραγματική ιστορία του SweeneyTodd, του Δαιμονικού Κουρέα της Οδού Fleet, η οποία δεν είναι καθόλου ρομαντική ή μελοδραματική.Ήταν ένας ανήθικος, πικρός άνθρωπος που ποθούσε τα χρήματα και δεν είχε κανέναν απολύτως ενδοιασμό να σκοτώνει, προκειμένου να τα αποκτήσει.

Χωνευτήρι

Η ζωή ήταν φτηνή στο Λονδίνο του 18^ου αιώνα.Καθώς η βιομηχανική επανάσταση εξαπλωνόταν και εσωτερικοί μετανάστεςαπό τις αγγλικές επαρχίες συνέρεαν στη μεγάλη πόλη προς αναζήτηση δουλειάς, η ίδια η πόλη, η οποία έκλεινε τις πληγές της από τα πρόσφατα χρόνια της πανούκλας, ήταν εντελώς απροετοίμαστη, κοινωνικά και ηθικά, για αυτή την τεράστια αύξηση του πληθυσμού.Η φτώχεια και η παρακμή είχαν εξαπλωθεί παντού και η διάκριση ανάμεσα στις τάξεις ήταν κάτι παραπάνω από έντονη.

Στην αρχή της βιομηχανικής επανάστασης, στο Λονδίνο υπήρχαν τρεις κοινωνικές τάξεις: οι ευγενείς, οι οποίοι περιελάμβαναν και τους γαιοκτήμονες ή τους έχοντες τίτλο, οι έμποροι, μαζί με τους ιδιοκτήτες καταστημάτων και εργοστασίων, και η εργατική τάξη, που ήταν μακράν η πολυπληθέστερη.Στους κόλπους της εργατικής τάξης υπήρχαν εκείνοι που εργάζονταν στα καταστήματα ή στις βιομηχανίες και εκείνοι που ήταν υπηρέτες στις άλλες τάξεις.Πέρα από όλους αυτούς υπήρχε ο υπόκοσμος των ζητιάνων, των κλεφτών, των πορνών και των κοινών εγκληματιών.Η μετακίνηση από τάξη σε τάξη ήταν από αδύνατη έως σπάνια, εκτός αν γινόταν προς τα κάτω.Πολλοί άνθρωποι που ανήκαν στην εργατική τάξη, σπρώχνονταν από την ανέχεια στην επαιτεία και στην εγκληματική συμπεριφορά, γινόμενοι έτσι μέρος του υποκόσμου.

Η πόλη κατάφερε να επιβιώσει της πανούκλας του 17^ου αιώνα, εντούτοις οι ασθένειες ήταν ακόμα παρούσες στο Λονδίνο, καθώς οι συνθήκες υγιεινής στον διαρκώς αυξανόμενο πληθυσμιακά δήμο, ήταν κάθε άλλο παρά ιδανικές.Ο ποταμός Τάμεσης θεωρούταν το πιο μολυσμένο ποτάμι στην Ευρώπη.Λύματα από τις αποχετεύσεις και τις βιομηχανίες ρίχνονταν στους δρόμους χωρίς δεύτερη σκέψη.Η ευλογιά, η πανούκλα, ο λοιμώδης πυρετός και η φυματίωση αποτελούσαν τις πιο συνηθισμένες αιτίες θανάτου, εκτός των ατυχημάτων.

Στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν, ολόκληρες οικογένειες, των παιδιών συμπεριλαμβανομένων, αναγκάζονταν να δουλεύουνατελείωτες ώρες για πενταροδεκάρες, στους μύλους και τα εργοστάσια που είχαν ξεφυτρώσει παντού, γύρω από την πόλη.Λαϊκές πολυκατοικίες στέγαζαν δεκάδες οικογενειών σε μικροσκοπικά διαμερίσματα, δίνοντας στο τοπίο μια ζοφερή όψη, που αντανακλούσε τη φτώχεια και το χάος.Κλέφτες, μπράβοι και γεροδεμένοι ζητιάνοι, λυμαίνονταν τους δρόμους της πρωτεύουσας και κανείς δεν τολμούσε να ξεμυτίσει τη νύχτα, φοβούμενος για τη ζωή του.

Ο μεγάλος συγγραφέαςCharlesDickens, έχει περιγράψει εξαιρετικά και πιστότατα τη ζωή της εργατικής τάξης στο Λονδίνο της εποχής, στο σπουδαίο έργο του OliverTwist.

Παλιοδουλειά

Οι Άγγλοι είχαν πάντα μιαν επαμφοτερίζουσα συμπεριφορά απέναντι στην επιβολή του νόμου.Ο κοινός νόμος, πάνω στον οποίο ήταν βασισμένη η κοινωνία, ήταν περισσότερο ένας κώδικας, βασισμένος στα ήθη της εποχής και οι αρμόδιοι δεν ήταν καθόλου πρόθυμοι να κωδικοποιήσουν τις παραβάσεις και εγγράφως.Το Λονδίνο ήταν ο παράδεισος των εγκληματιών και ήταν αρμοδιότητα του θύματος να συλλάβει τον ένοχο και να τον φέρει ενώπιον της δικαιοσύνης.Καθώς η κλοπή επέσυρε την εσχάτη των ποινών, οι εγκληματίες δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να σκοτώσουν τα θύματά τους προκειμένου να τα ληστέψουν, μια και τόσο η κλοπή όσο και ο φόνος οδηγούσαν εξίσου στην κρεμάλα. Ο νεκρός, εξάλλου, δεν μπορούσε να είναι μάρτυς κατηγορίας!

Η πρώτη προσπάθεια της Βρετανίας για πιο επίσημη επιβολή του νόμου, άρχισε την εποχή της βασιλείας του Edgar, προς το τέλος του 10^ου αιώνα.Ο Edgar χώρισε τη χώρα σε επαρχίες και τοποθέτησε έναν, χαμηλότερης στάθμης, ευγενή ως επιβλέποντα για της τήρηση της ειρήνης και της τάξης. Αυτά τα επαρχιακά φέουδα (στα αγγλικά shirereeve που, αργότερα, με σύντμηση έγινε sheriff), δεν βοήθησαν ιδιαίτερα στη νομιμοφροσύνη του κράτους και στην πραγματικότητα, όπως έγινε με τον Σερίφη του Nottingham στο θρύλο του Ρομπέν των Δασών, συνεισέφερε στην γενική διαφθορά.Αργότερα η επιβολή του νόμου ανατέθηκε στο στρατό, ο οποίος όρισε υπεύθυνους αξιωματούχους, τους αποκαλούμενους «MastersoftheHorse» ή Constables.Οι αξιωματούχοι αυτοί αποδείχτηκαν ελλιπώς εξοπλισμένοι για να αντιμετωπίσουν τους ατίθασους κατοίκους των φέουδων.

Μετά την παλινόρθωση του CharlesII, οι constables του Λονδίνου αντικαταστάθηκαν από τους «OldCharlies», συνταξιούχους στρατιωτικούς, που περιπολούσαν στους δρόμους της πόλης κατά τη διάρκεια της νύχτας.Για διακόσια χρόνια οι OldCharlies επέσυραν την οργή του λονδρέζικου υποκόσμου και περιέφεραν ανά τας οδούς την ανικανότητά τους ως προς το να συλλαμβάνουν τους εγκληματίες ή –έστω- να αποθαρρύνουν το έγκλημα. Στα τέλη του 1600, το Κοινοβούλιο αποφάσισε πως χρειάζεται ένας κλέφτης για να πιάσει έναν κλέφτη, και ψήφισε το Σύστημα Ανταμοιβής, σύμφωνα με το οποίο μια αμοιβή 40 λιρών δινόταν για τη σύλληψη ενός κλέφτη.Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια μαζική προσέλευση κλεφτών οι οποίοι κατέδιδαν άλλους κλέφτες και οδήγησε στην ανάδειξη του JonathanWilde, του αρχικλέφτη του Λονδίνου, ως επικεφαλής εκφραστή της επιβολής του νόμου στην πόλη.

Ο Wilde πληρωνόταν από την πόλη για να συλλαμβάνει κλέφτες και να επιστρέφει τα κλοπιμαία στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους.Έστησε ένα σύστημα και δούλευε σύμφωνα με αυτό.Χρέωνε εύρετρα και δημιούργησε έναν εκβιαστικό μηχανισμό ο οποίος απαιτούσε οι ιδιοκτήτες να μοιράζονται ένα μέρος των ανακτηθέντων αγαθών τους μαζί του. Δημιούργησε το Γραφείο Χαμένης και Κλαπείσης Ιδιοκτησίας και έγινε πολυεκατομμυριούχος, μέχρι που το ντροπιασμένο Κοινοβούλιο του έκλεισε την επιχείρηση το 1725.Ο Wilde κρεμάστηκε για κακοδιαχείριση του συγκεκριμένου γραφείου.

Το 1748 ο HenryFielding, ο οποίος είχε αναγκαστεί από την πίεση που δέχτηκε από το Κοινοβούλιο να εγκαταλείψει την πετυχημένη του καριέρα ως λογοτέχνη, συγγραφέα θεατρικών έργων και κοινωνικού κριτικού, διορίστηκε δικαστής για τις περιοχές του Middlesex και του Westminster.Άνοιξε το γραφείο του στο νο 4 της Οδού Bow και προσέλαβε αρκετούς γεροδεμένους άνδρες να τον βοηθήσουν στο έργο του, που ήταν η επιβολή του νόμου και της τάξης στην περιοχή.Δημιούργησε έτσι την πρώτη επαγγελματική αστυνομική δύναμη της πόλης.Το τμήμα της οδού Βow ήταν σε θέση να ανταποκρίνεται σε κλήσεις βοήθειας μέσα σε 15 λεπτά, χρόνο ρεκόρ ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα.Για αυτό το λόγο οι άνδρες του Fielding ονομάστηκαν από το λαό «οι δρομείς της οδού Bow».

Στην πραγματικότητα, όμως, έκαναν μια τρύπα στο νερό.Στην καλύτερη των περιπτώσεων η δύναμή τους δεν ξεπέρασε τους 15 άνδρες, σε μια πόλη που, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, 30.000 άτομα ζούσαν από τις κλοπές.

Οι λονδρέζοι ζούσαν σε έναν κόσμο όπου η βία, η αταξία και οι βάναυσες τιμωρίες ήταν στην ημερήσια διάταξη και αποτελούσαν μέρος αυτού που θεωρούταν φυσιολογική ζωή.

Σε αυτό το περιβάλλον γεννήθηκε ο SweeneyTodd, το 1748.

Μια δυστυχισμένη παιδική ηλικία

Ο SweeneyTodd ήταν το μοναχοπαίδι δυο εργατών της βιομηχανίας μεταξιού.Δούλευαν από το σπίτι, στη φτωχογειτονιά του Stepney.Αμφότεροι οι γονείς του ήταν αλκοολικοί και έβαζαν την λαχτάρα τους για τζιν πάνω από οτιδήποτε άλλο στη ζωή τους, με αποτέλεσμα ο Sweeney να συνειδητοποιήσει γρήγορα πως δεν ήταν η προτεραιότητα στη ζωή των γονιών του.Η πρώτη θέση ανήκε στο τζιν.

Το τζιν είχε πρόσφατα εισαχθεί στην Αγγλία από την Ολλανδία και είχε, πολύ γρήγορα, γίνει το ναρκωτικό των μαζών.Ο WilliamHogarth, τα χαρακτικά του οποίου είχαν συχνά μια μοραλιστική χροιά, απεικονίζει την θέση της ανώτερης τάξης αναφορικά με την κατανάλωση του τζιν στο έργο του GinLane.Στο χαρακτικό, μια μισόγυμνη, μεθυσμένη από τζιν γυναίκα, παραμελεί το μικρό παιδί της, το οποίο πέφτει από τα χέρια της στο έδαφος με το κεφάλι.Στο φόντο του πίνακα, κτήρια καταρρέουν από την ανυπαρξία συντήρησης και ο διάβολος λειτουργεί το τοπικό ενεχυροδανειστήριο το οποίο, μαζί με το μαγαζί του νεκροθάφτη, είναι οι μόνες προσοδοφόρες επιχειρήσεις στη γειτονιά.Ένας μισοπεθαμένος, σκελετωμένος άνδρας σε αφασία από το μεθύσι, κάθεται απέναντι από την μεθυσμένη του γυναίκα.

Φτιαγμένο από φτηνό καλαμπόκι και καρπούς του φυτού juniper, το τζιν ήταν εν μέρει υπεύθυνο γιατην αύξηση της εγκληματικότητας και τη χαμηλή διάρκεια της ζωής στο Λονδίνο, όπου τα εργαστήρια παραγωγής τζιν αναρτούσαν πινακίδες που έγραφαν: «Μεθύστε με μια πέννα, λιποθυμήστε από το ποτό με δύο.Παρέχονται καθαρά στρώματα».

Η μπύρα, το κρασί και το σέρυ ήταν υπερβολικά ακριβά για τους ανθρώπους της εργατικής τάξης, αλλά ο Hogarth, σε αντίθεση με το έργο του GinLane, δημιούργησε ένα άλλο χαρακτικό, το οποίο απεικονίζει ευτυχισμένους, υγιείς πότες μπύρας, σε μια καθαρή και ασφαλή γειτονιά, όπου τα μόνα ερειπωμένα μαγαζιά είναι –φυσικά- το γραφείο κηδειών και το ενεχυροδανειστήριο.Πρόκειται για το έργο του Beer Street.

Το τζιν ήταν στην πραγματικότητα άλλη μια από τις ασθένειες που βασάνιζαν την εργατική τάξη του Λονδίνου και ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης φτώχειας.Ήταν πολύ φτηνό, πολύ θερμαντικό και έκανε τους ανθρώπους να λησμονούν το κρύο και τη μιζέρια.Ένα χρόνο μετά τη γέννηση του SweeneyTodd, οκτώ εκατομμύρια γαλόνια τζιν καταναλώθηκαν στην Αγγλία, με τους λονδρέζους να έχουν πιει 14 γαλόνια ο καθένας τους.Όσο αύξαινε η κατανάλωση του τζιν, τόσο μεγάλωναν και οι δείκτες της εγκληματικότητας και της βίας.Ο οίκτος ήταν ένα παράξενο και σπάνιο συναίσθημα.Ανεπιθύμητα μωράαφήνονταν στους δρόμους να πεθάνουν ή ρίχνονταν σε σωρούς κοπριάς ή σε ανοιχτές αποχετεύσεις.Ο βασανισμός των ζώων ήταν ένα δημοφιλές σπορ.

Ο SweeneyTodd προφανώς δεν είχε μιαν ευτυχισμένη παιδική ηλικία, η οποία –έτσι κι αλλιώς- τέλειωσε πολύ γρήγορα, όταν από πολύ μικρός αναγκάστηκε να βοηθά τους γονείς του στη δουλειά τους.Τύλιγε μεταξωτή κλωστή σε κουβαρίστρες, για τη βιομηχανία υφαντουργίας.Οι Todd δεν θα μπορούσαν ποτέ να αγοράσουν τα ρούχα που έφτιαχναν.Τα δικά τους ήταν καμωμένα από λινάρι και μαλλί και όχι από μετάξι.Στην πραγματικότητα τα ρούχα που φορούσαν ήταν και τα μόνα που είχαν.Και δεν ήταν οι μόνοι.Η φτώχεια μάστιζε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του Λονδίνου.Πολυμελείς οικογένειες ζούσαν σε ένα μόνο δωμάτιο, με ελάχιστα ρούχα, στρωσίδια ή έπιπλα.

Ο νεαρός Sweeney μεγάλωσε στη σκιά του Πύργου του Λονδίνου, ο οποίος κατά τη διάρκεια της νεότητάς του είχε μετατραπεί σε μουσείο και ζωολογικό κήπο.Ο Sweeney περνούσε όσο περισσότερο χρόνο μπορούσε στον Πύργο, όπου εντυπωσιαζόταν από τα διάφορα όργανα βασανισμού, τις ιστορίες που άκουγε από τους φύλακες καθώς και από τη σκληρότητα με την οποία οι φύλακες μεταχειρίζονταν τα ζώα του κήπου.Η ροπή του προς τη βία ενισχύθηκε κατά την εξέγερση των εργατών μεταξιού, το 1758, όταν οι στερημένοι εργάτες, έξαλλοι από την εισαγωγή φτηνών υφασμάτων από την Ινδία, επιτίθονταν σε γυναίκες που φορούσαν ρούχα φτιαγμένα από τα τσίτια αυτά.

Όπως διαφαίνεται από όλες τις πηγές, ιστορικές και σύγχρονες, ο Sweeney ήταν ένα παιδί που η μητέρα του το αγαπούσε και ο πατέρας του το έδερνε και το αγνοούσε.

Η αγάπη της μάνας του, όμως, έμενε χωρίς ανταπόδοση.«Με χάιδευε και με φιλούσε και με αποκαλούσε όμορφο αγόρι της», κατέθεσε αργότερα στο δικαστήριο, «αλλά όσο περνούσε ο καιρός ευχόμουν να ήμουν αρκετά δυνατός για να τη στραγγαλίσω.Γιατί, στο καλό, με έφερε σε αυτόν τον κόσμ, αφού δεν είχε τη δυνατότητα να μου προσφέρει ό,τι χρειαζόμουν για να έχω μια καλή ζωή;»

Το γεγονός που καθόρισε τη ζωή του νεαρού Sweeney συνέβη όταν ήταν 12 ή 13 χρονών.Ήταν ένας από τους πιο κρύους χειμώνες που βίωνε το Λονδίνο, και εκατοντάδες φτωχοί άνθρωποι πέθαιναν από την παγωνιά στα σπίτια τους και τους δρόμους.Για τους γονείς του, η ανάγκη τους για τζιν ήταν μεγαλύτερη από την ανησυχία τους για το κρύο.Ένα βράδυ βγήκαν για να προμηθευτούν το αγαπημένο τους ποτό, αφήνοντας τον Sweeney μόνο στο σπίτι.Δεν επέστρεψαν ποτέ.

Δεν είναι πιθανόν οι Todd να εγκατέλειψαν οικειοθελώς το γιο τους.Οι ιστορικοί υποθέτουν πως πέθαναν από την υπερβολικά χαμηλή θερμοκρασία, είτε ψάχνοντας για αλκοόλ, είτε έχοντας καταναλώσει μεγάλη ποσότητα με αποτέλεσμα να χάσουν τις αισθήσεις τους και να ξεπαγιάσουν.Ο ίδιος ο SweeneyTodd έδινε την εξής περιγραφή για τη γέννησή του και την οικογένειά του: «Η εκκλησία που βαφτίστηκα κάηκε συθέμελα την επόμενη μέρα, μαζί της κάηκαν και τα αρχεία.Οι γονείς μου είναι νεκροί, η νοσοκόμα που ξεγέννησε τημάνα μου κρεμάστηκε και ο γιατρός έκοψε το λαιμό του».

Το πώς κατάφερε το μικρό αγόρι να επιβιώσει, παραμένει μυστήριο.Τα επόμενα επίσημα στοιχεία που έχουμε για τη ζωή του μας τον δίνουν προστατευόμενο της ενορίας, η οποία ήταν επιφορτισμένη με το να βρει κάποιο επάγγελμα για να μαθητεύουν τα ορφανά.

Συνεχίζεται