Μέθοδοι εκτέλεσης: 9. Θανατηφόρα ένεση

Της Νίνας Κουλετάκη

Χρήση της θανατηφόρας ένεσης

Η θανατηφόρα ένεση είναι η μέθοδος εκτέλεσης η οποία εφαρμόζεται πλέον σε όλες τις πολιτείες των ΗΠΑ. Χρησιμοποιείται, επίσης, στην Κίνα, τη Γουατεμάλα και τις Φιλιππίνες. Αποτελεί τη μοναδική μέθοδο εκτέλεσης στην Ταϊλάνδη από τον Οκτώβρη του 2003, οπότε και αντικατέστησε τον τυφεκισμό.

Η θανατηφόρα ένεση απασχόλησε για πρώτη φορά την κοινή γνώμη ως πιθανή μέθοδος εκτέλεσης το 1888, όταν ο ιατρός J. Mount Bleyer, από τη Νέα Υόρκη, δημοσίευσε ένα άρθρο στην Ιατροδικαστική Εφημερίδα, υποστηρίζοντας ότι η μέθοδος αυτή ήταν πιο ανθρωπιστική, οικονομικότερη και δεν θα απέδιδε στον μελλοθάνατο την αίγλη του ήρωα που συχνά αποκτούσε με τον απαγχονισμό. Πρότεινε δε την ενδοφλέβια χορήγηση 6 κόκκων μορφίνης. Η μέθοδος δεν βρήκε απήχηση στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, που εισήγαγε, αντί αυτής, την ηλεκτρική καρέκλα.

Η Βρετανική Βασιλική Επιτροπή Θανατικής Ποινής, η οποία λειτούργησε από το 1948 μέχρι το 1953, εξέτασε επίσης το ενδεχόμενο χρήσης της θανατηφόρας ένεσης, αλλά τελικά ψήφισε εναντίον της, λόγω πιέσεων που δέχτηκε από την Ομοσπονδία Βρετανών Ιατρών, η οποία ανησυχούσε για θέματα ηθικής τάξης, αναφορικά με τους ιατρούς που θα την εφάρμοζαν.

Επανήλθε στο προσκήνιο το 1977, από τον Dr. Stanley Deutsch ο οποίος, την εποχή εκείνη, ήταν πρόεδρος του Τμήματος Αναισθησιολογίας της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου της Oklahoma. Ανταποκρινόμενος στο αίτημα του γερουσιαστή της Οκλαχόμα, Bill Dawson, για μια εναλλακτική μέθοδο θανάτωσης, η οποία θα στοίχιζε φθηνότερα από το κόστος επισκευής της ηλεκτρικής καρέκλας της πολιτείας, ο Deutsch περιέγραψε έναν τρόπο χορήγησης ενδοφλεβίως ουσιών, οι οποίες θα προκαλούσαν το θάνατο γρήγορα και χωρίς πόνο. Το Φεβρουάριο του 1977, έγραψε στον γερουσιαστή: «έχοντας ο ίδιος αναισθητοποιηθεί για ιατρικούς λόγους αρκετές φορές με βαρβιτουρικά ταχείας δράσεως και έχοντας πειραματιστεί με αυτά για περισσότερα από 20 χρόνια, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αποτελούν μια γρήγορη ευχάριστη μέθοδο πρόκλησης αναισθησίας».

Έτσι, η Οκλαχόμα έγινε η πρώτη πολιτεία που νομοθέτησε πάνω στη νέα μέθοδο εκτέλεσης, το 1977. Αργότερα τον ίδιο χρόνο, η μέθοδος υιοθετήθηκε και από το Τέξας, που αντικατέστησε με αυτή την ηλεκτρική καρέκλα και πραγματοποίησε την πρώτη εκτέλεση στις 7 Δεκέμβρη του 1982, όταν ο Charles Brooks εκτελέστηκε με θανατηφόρα ένεση για τη δολοφονία του David Gregory το 1976. Η φίλη του Brooks, Vanessa Sapp, παρακολούθησε την εκτέλεση ως μάρτυρας τη διαδικασία, η οποία άρχισε στις 12.07’ και τελείωσε με την πιστοποίηση του θανάτου του Brooks 9 λεπτά αργότερα. Δεν υπήρξε εμφανές πρόβλημα και ο Brooks φάνηκε να πέθανε ήσυχα, αναστενάζοντας ήρεμα μέχρι που έχασε τις αισθήσεις του.

Τριάντα επτά αμερικανικές πολιτείες χρησιμοποιούν σήμερα τη θανατηφόρα ένεση είτε σαν τη μοναδική μέθοδο εκτέλεσης, είτε ως εναλλακτική σε άλλες, παραδοσιακές μεθόδους. Αυτές είναι οι Alabama, Arizona, Arkansas, California, Colorado, Connecticut, Delaware, Florida, Idaho, Illinois, Indiana, Kansas, Kentucky, Louisiana, Maryland, Mississippi, Missouri, Montana, Nebraska, Nevada, New Hampshire, New Jersey, New Mexico, New York, North Carolina, Ohio, Oklahoma, Oregon, Pennsylvania, South Carolina, South Dakota, Tennessee, Texas, Utah, Virginia, Washington και Wyoming.

Οι Φιλιππίνες αποφάσισαν να χρησιμοποιούν τη θανατηφόρα ένεση αντί της ηλεκτρικής καρέκλας και πραγματοποίησαν την πρώτη εκτέλεση με αυτή τη μέθοδο στις 4 Φεβρουαρίου του 1999, όταν ο Leo Echegaray εκτελέστηκε για το βιασμό ενός παιδιού. Μέχρι τον 2000 άλλοι έξι άνδρες εκτελέστηκαν με αυτό τον τρόπο. Από τότε και μέχρι τον Ιούνιο του 2006, που οι Φιλιππίνες κατάργησαν τη θανατική ποινή, δεν πραγματοποιήθηκε άλλη εκτέλεση.

Η Γουατεμάλα, μετά από μια ατυχή εκτέλεση δια τυφεκισμού το 1996, επέλεξε και αυτή τη θανατηφόρα ένεση και μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιήσει τρεις εκτελέσεις. Η πρώτη έγινε στις 10 Φεβρουαρίου του 1998, όταν ο Manuel Martinez, ένας 42χρονος χωρικός, εκτελέστηκε για το φόνο τεσσάρων παιδιών, των γονιών τους και της θείας τους, το 1995, μετά από μια φιλονικία για ένα κομμάτι γης.

Στις 29 Ιουνίου του 2000, δυο μέλη μιας διαβόητης συμμορίας της Γουατεμάλα που πραγματοποιούσε απαγωγές, εκτελέστηκαν διαδοχικά και το γεγονός κινηματογραφήθηκε. Οι Amilcar Cetino Perez και Tomas Cerrate Hernandez ήταν μέλη της σπείρας και είχαν θεωρηθεί υπεύθυνοι για τις απειλές θανάτου που είχε δεχτεί η οικογένεια του Προέδρου Alfonso Portillo.

Κατά τη διάρκεια του 2003, η Κίνα έθεσε σε λειτουργία ένα στόλο οχημάτων εκτελέσεων. Αυτά ήταν τροποποιημένα λεωφορεία Iveco. Το με καλυμμένα τα παράθυρα πίσω μέρος του λεωφορείου, περιλαμβάνει το θάλαμο εκτέλεσης, μέσα στον οποίο υπάρχει ένα φορείο με δερμάτινες λουρίδες, πάνω στο οποίο δένεται ο μελλοθάνατος.

Ο εκτελεστής πατάει ένα κουμπί και αρχίζει μια αυτοματοποιημένη διαδικασία χορήγησης της θανατηφόρας ένεσης, η οποία παρακολουθείται μέσω ενός μόνιτορ που υπάρχει δίπλα στο κάθισμα του οδηγού, και η οποία είναι δυνατόν να μαγνητοσκοπηθεί. Η αποτελεσματικότητα και το κόστος ήταν τα στοιχεία που οδήγησαν στην επιλογή των κινητών αυτών μονάδων θανάτου, σύμφωνα με κινέζους αξιωματούχους. Ένας από αυτούς δήλωσε: «Με τη θανατηφόρα ένεση, απαιτείται η συμμετοχή μόνο τεσσάρων ανθρώπων: ενός εκτελεστή, ενός ιατροδικαστή, ενός μέλους του δικαστηρίου και ενός άλλου αξιωματούχου. Χρειάζονται, ακόμα, καμιά δεκαριά φρουροί έξω από το λεωφορείο».

Τυπική διαδικασία εκτέλεσης με θανατηφόρα ένεση

Η διαδικασία της εκτέλεσης με θανατηφόρα ένεση παρουσιάζει μικρές διαφορές στις πολιτείες της Αμερικής, ή στις άλλες χώρες που εφαρμόζεται.

Το τυπικό είναι ο μελλοθάνατος να ξαπλώνει σε ένα φορείο, παρόμοιο με αυτά των νοσοκομείων, ή σε ένα σταθερό κρεβάτι εκτελέσεων, που μοιάζει με τα χειρουργικά τραπέζια, και να του δένουν το σώμα και τα πόδια με δερμάτινους ιμάντες. Τα γυμνά του χέρια δένονται σε σανίδες που εξέχουν από το φορείο, στα δύο πλαϊνά.

Στη συνέχεια, εκπαιδευμένοι τεχνικοί τοποθετούν έναν καθετήρα (με τη μεγαλύτερη σε διάμετρο βελόνα που κυκλοφορεί στο εμπόριο) σε μια φλέβα σε καθέναν από τους βραχίονες του κρατουμένου. Αφού τοποθετηθούν οι καθετήρες, διοχετεύονται 10ml διαλύματος ηπαρίνης, ώστε να εμποδιστεί ο σχηματισμός θρόμβων. Στη συνέχεια μια φιάλη που περιέχει 1.000ml αλατούχου διαλύματος συνδέεται στα άκρα των καθετήρων και ο κρατούμενος, ξαπλωμένος πάντα στο φορείο, οδηγείται στο θάλαμο εκτελέσεων, όπου οι κουρτίνες είναι τραβηγμένες, ώστε να μπορούν οι μάρτυρες να παρακολουθούν τη διαδικασία.

Αφού ο κρατούμενος κάνει τις τελευταίες του δηλώσεις, ένας φύλακας δίνει το σήμα για να αρχίσει η διαδικασία της εκτέλεσης. Ένας ή δύο τεχνικοί, κρυμμένοι πίσω από καθρέφτες διπλής όψης ή παραβάν, ώστε να μην είναι ορατοί από τους μάρτυρες, αρχίζουν να εισάγουν στις φλέβες του κατηγορουμένου τις τρεις χημικές ουσίες που θα τον οδηγήσουν στο θάνατο. Αυτές συνήθως είναι 15-50cc θειοπεντάλ, 15-50cc Pavulon και 15-50cc χλωριούχου καλίου. Πριν από κάθε εισαγωγή ουσίας, διοχετεύεται αλατούχο διάλυμα στον ενδοφλέβιο σωλήνα, ώστε να τον καθαρίζει και να εμποδίσει ενδεχόμενη χημική αντίδραση που θα μπορούσε να τον μπλοκάρει. Τυπικά, η όλη διαδικασία δεν κρατά πάνω από 3 έως 5 λεπτά.

Όλες οι ουσίες που χρησιμοποιούνται στη θανατηφόρα ένεση είναι βασικά φάρμακα. Το θειοπεντάλ είναι ένα βαρβιτουρικό που χρησιμοποιείται ευρέως ως αναισθητικό και προκαλεί αναισθησία πολύ γρήγορα, αν χορηγηθεί ενδοφλεβίως. Το Pavulon είναι μυοχαλαρωτικό που παραλύει το διάφραγμα και, έτσι, σταματά την αναπνοή, ενώ το χλωριούχο κάλιο τελειώνει τη «δουλειά», προκαλώντας καρδιακή προσβολή. Το χλωριούχο κάλιο χρησιμοποιείται στην καρδιοχειρουργική για να σταματά την καρδιά.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων, ο μελλοθάνατος αναισθητοποιείται περίπου ένα λεπτό μετά τη χορήγηση του θειοπεντάλ και πεθαίνει σε περίπου 8 λεπτά, χωρίς εμφανή ίχνη φυσικού πόνου. Τον Οκτώβριο του 2003, στα εφετεία έφτασαν υποθέσεις ενστάσεων για τη χρήση του Pavulon, με το σκεπτικό ότι, ως μυοχαλαρωτικό, ενδεχομένως να επηρέαζε τις συσπάσεις πόνου στα πρόσωπα των καταδικασμένων, στην περίπτωση που δεν είχαν αναισθητοποιηθεί μετά τη χορήγηση του θειοπεντάλ.

Σε μερικές πολιτείες της Αμερικής, όπως και στην Κίνα, χρησιμοποιείται μια πλήρως αυτοποιημένη μέθοδος, κατά την οποία ένα μηχάνημα, το οποίο δουλεύει με μπαταρία 12 volt, κάνει στον κρατούμενο τη θανατηφόρα ένεση. Εισάγει με ακρίβεια και στις σωστές δόσεις τα φάρμακα στους καθετήρες. Η αυτοματοποιημένη μέθοδος εξασφαλίζει τη διοχέτευση των χημικών με τη σωστή σειρά και ελαχιστοποιεί τα ατυχήματα.

Το μηχάνημα διαθέτει 6 σύριγγες, που ενεργοποιούνται αυτόματα. Οι τρεις από αυτές περιέχουν τα θανατηφόρα φάρμακα και οι άλλες τρεις ακίνδυνο αλατούχο διάλυμα. Δύο κουμπιά ελέγχουν το μηχάνημα, ένα για την ενεργοποίηση των θανατηφόρων ενέσεων και ένα για αυτών με το αλατούχο διάλυμα. Δύο εκτελεστές πατούν ο καθένας από ένα κουμπί και οι σύριγγες αδειάζουν τα φάρμακα στους ενδοφλέβιους καθετήρες.

Πολλαπλές εκτελέσεις

Το 1994 στο Arkansas, οι αξιωματούχοι των τοπικών φυλακών επεσήμαναν την ψυχική φθορά που προκαλούσαν οι εκτελέσεις στο προσωπικό τους και το μεγάλο κόστος της «πρόβας» καθώς και το κόστος των υπερωριών που έπρεπε να πληρώνουν. Αποφάσισαν ότι αυτά τα προβλήματα θα μειώνονταν με μια διαδικασία πολλαπλών εκτελέσεων. Έτσι διεξήγαγαν δυο άσχετες μεταξύ τους εκτελέσεις στις 11 Μαΐου και άλλες δύο στις 3 Αυγούστου του ίδιου χρόνου. Μεταξύ των εκτελέσεων μεσολαβούσε διάλειμμα 45 λεπτών ώστε να καθαριστεί ο χώρος, πριν την είσοδο του επόμενου μελλοθάνατου, και να γίνει η αντικατάσταση των συριγγών από το προσωπικό. Άλλαζαν επίσης το σεντόνι στο φορείο.

Είναι η θανατηφόρα ένεση η ανθρωπιστική εναλλακτική;

Η εκτέλεση με θανατηφόρα ένεση διαρκεί περισσότερο από κάθε άλλη μέθοδο. Τυπικά, για την όλη διαδικασία, χρειάζονται 30-45 λεπτά, χρόνος που ενδέχεται να επιμηκυνθεί, αν υπάρξει πρόβλημα στον εντοπισμό κατάλληλων φλεβών στο μελλοθάνατο. Για το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου αυτού, ο μελλοθάνατος γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει και συνειδητοποιεί την εκτέλεσή του σε όλη της την έκταση. Ξέρει πως πρόκειται να πεθάνει τα επόμενα λεπτά και ο φόβος ότι θα υποφέρει (κυρίως μπροστά σε κοινό) καθώς και ο τρόμος για το άγνωστο είναι έντονος στους περισσότερους από εμάς. Με αυτά τα δεδομένα είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσει κάποιος πώς μπορεί να θεωρείται ανθρωπιστική μια μέθοδος εκτέλεσης, κατά την οποία ο μελλοθάνατος αγωνιά και φοβάται για μεγαλύτερο διάστημα απ’ ότι σε άλλες.

Πρέπει να ομολογήσουμε ότι η θανατηφόρα ένεση είναι λιγότερο δραματική από την ηλεκτρική καρέκλα ή την αγχόνη και, προφανώς, λιγότερο ψυχοφθόρα για τους εκτελεστές και τους μάρτυρες από άλλες μεθόδους, καθώς μοιάζει περισσότερο με κάποια ιατρική διαδικασία, παρά με εκτέλεση. Αλλά προξενεί στον κρατούμενο λιγότερο πόνο από αυτές; Αν όλα πάνε καλά, ο μόνος φυσικός πόνος που προκαλείται είναι κατά την εισαγωγή των καθετήρων. Εάν οι φλέβες του μελλοθάνατου βρεθούν εύκολα, αυτό δεν κρατάει περισσότερο από ένα λεπτό. Μέχρι την πλήρη αναισθητοποίηση, ο κρατούμενος νοιώθει και καταλαβαίνει ότι ο θάνατός του πλησιάζει.

Δεν έχουν όλοι την άποψη ότι η θανατηφόρα ένεση είναι μια ανώδυνη μέθοδος εκτέλεσης. Ο Dr. Edward Brunner, Πρόεδρος του Τμήματος Αναισθησιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Northwestern, έδωσε μιαν ένορκη κατάθεση, για λογαριασμό των μελλοθανάτων της πολιτείας του Illinois, στην οποία αναφέρει ότι η θανατηφόρα ένεση «ενδέχεται να προκαλεί υπερβολικό πόνο κατά την εισαγωγή των τριών φαρμάκων στον οργανισμό, αλλά η έκφρασή του εμποδίζεται από το μυοχαλαρωτικό». Ακόμη ο Albert Pierrepoint, ένας από τους πιο «παραγωγικούς» δήμιους της Μεγάλης Βρετανίας ο οποίος παρακολούθησε μια από τις πρώτες εκτελέσεις με θανατηφόρα ένεση, χαρακτήρισε τη μέθοδο ως «σαδιστική», κυρίως λόγω του μεγάλου χρονικού διαστήματος που προηγείται της αναισθητοποίησης του κρατουμένου. Στο μυαλό του αμερικανικού κοινού και των δικαστών υποθέσεων που επισύρουν τη θανατική ποινή, η θανατηφόρα ένεση συνιστά έναν καθαρό, γρήγορο και ανώδυνο τρόπο εκτέλεσης. Σε μια σχετική έρευνα που έγινε, το 71% των ερωτηθέντων τη θεωρεί ως την πλέον ανθρωπιστική.

Η αντίληψη αυτή διευκολύνει κατά πολύ τις πολιτείες που έχουν σε ισχύ τη θανατική ποινή, γιατί τόσο το κοινό, όσο και οι δικαστές αποφασίζουν ευκολότερα για την επιβολή της θανατικής ποινής. Επιπλέον, το ενδιαφέρον του τύπου, για εκτελέσεις με αυτή τη μέθοδο, έχει εξασθενήσει και, έτσι, αποφεύγονται προβλήματα και διαμαρτυρίες με τους πολέμιους της θανατικής ποινής. Αντίθετα, σε πολιτείες όπου εφαρμόζονται πιο «βάρβαρες» μέθοδοι εκτελέσεις, όπως απαγχονισμοί και τυφεκισμοί, το ενδιαφέρον του τύπου αλλά και οι αντιδράσεις του ευαισθητοποιημένου κοινού είναι έντονες.

Η ουσία, όμως, παραμένει: αναρωτιέται κανείς αν για τον μελλοθάνατο ο τρόπος που θα πεθάνει διαφοροποιεί τα συναισθήματά του. Αυτό είναι, ή θα έπρεπε να είναι, πολύ σημαντικό, γιατί αν ένα κράτος πρόκειται να αφαιρέσει τη ζωή ενός ανθρώπου, θα πρέπει να αναζητά τη μέθοδο που θα φέρει το θάνατο γρήγορα και ανώδυνα. Είναι ενδεικτικό ότι σε πολιτείες που προσφέρονται περισσότερες της μιας μεθόδου εκτέλεσης και ο κρατούμενος μπορεί να επιλέξει τον τρόπο που θα πεθάνει, δεν διαλέγουν όλοι τη θανατηφόρα ένεση.

Τα προβλήματα με την ένεση

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα με τη θανατηφόρα ένεση, είναι η πίεση στις φλεβες του μελλοθάνατου. Οι φλέβες έχουν μιαν εσωτερική πίεση (αίματος) η οποία πρέπει να ξεπεραστεί, ώστε να μπορέσει να γίνει η ένεση. Ένας γιατρός,ο οποίος πραγματοποιεί ενδοφλέβιες ενέσεις, πρέπει να εξισορροπήσει και στη συνέχεια να ξεπεράσει ελαφρά την πίεση αυτή. Αν εξασκήσει μια πίεση η οποία είναι πολύ μεγάλη, θα διαρρήξει τη φλέβα. Ο γιατρός επιτυγχάνει αυτή τη διαδικασία μέσω της εκπαίδευσής του, της επιδεξιότητας των ακροδάχτυλών του και την εμπειρία που αποκτά. Αισθάνεται την πίεση της φλέβας στην άκρη της βελόνας της σύριγγας. Κατά την εφαρμογή της θανατηφόρας ένεσης, η βελόνα της σύριγγας είναι πολύ χοντρή και δεν είναι πάντα εύκολο η πίεση της φλέβας να γίνει αντιληπτή. Έτσι, είναι πολύ πιθανό να εξασκηθεί μεγαλύτερη πίεση από αυτή που χρειάζεται, με αποτέλεσμα την καταστροφή της φλέβας. Αυτό, φυσικά, μπορεί να συμβεί όταν γίνεται μια οποιαδήποτε ένεση σε υγιείς φλέβες ενός ατόμου.

Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο ο μελλοθάνατος να έκανε χρήση ναρκωτικών ενδοφλεβίως, με λεπτές, κατεστραμμένες φλέβες, οι οποίες αντέχουν ακόμη μικρότερη πίεση. Το ίδιο συμβαίνει και με τους διαβητικούς, που κάνουν ενέσεις ινσουλίνης. Όταν ένα άτομο, με φυσιολογικές φλέβες φοβάται, αυτές συστέλλονται με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να εντοπιστούν.

Πριν την εισαγωγή των καθετήρων, πρέπει να εντοπιστεί μια καλή φλέβα. Πολλές φορές χρειάζεται να γίνει αποκάλυψη (μια μικρή χειρουργική επέμβαση στο βραχίονα, με τοπική αναισθησία) προκειμένου να βρεθεί μια φλέβα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Για τη διαδικασία αυτή δεν ενημερώνονται οι μάρτυρες, ούτε την αντιλαμβάνονται όταν παρακολουθούν την εκτέλεση.

Για να επιτευχθεί ένας γρήγορος και ανώδυνος θάνατος, είναι αναγκαίο τα χημικά να εισαχθούν σε φλέβα και όχι σε αρτηρία. Οι φλέβες μεταφέρουν το αίμα στην καρδιά, ενώ οι αρτηρίες το απομακρύνουν από αυτή. Έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι, εάν τα φάρμακα εισαχθούν στον καταδικασμένο μέσω μιας αρτηρίας, θα ακολουθήσουν τον «μακρύ δρόμο» προς την καρδιά, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει ο θάνατος. Η διάκριση μεταξύ φλέβας και αρτηρίας δεν είναι εύκολη και ακόμη και ένας γιατρός μπορεί να κάνει λάθος. Κατά καιρούς έχουν παρατηρηθεί φαινόμενα μεγάλης καθυστέρησης στην κατάληξη του καταδικασμένου, λόγω λανθασμένων χειρισμών. Σε κάποιες περιπτώσεις, μάλιστα, η βελόνα της ένεσης διαπέρασε τη φλέβα, με αποτέλεσμα τα φάρμακα να διασκορπιστούν στους μυς του βραχίονα και ο κατάδικος να χρειαστεί πάνω από μισή ώρα για να καταλήξει. Σε τέτοιες περιπτώσεις γίνεται και δεύτερη ένεση για να επιφέρει το θάνατο γρηγορότερα.

Η θανατηφόρα ένεση στον κινηματογράφο

Με τη θανατηφόρα ένεση να είναι σήμερα η πιο διαδεδομένη μέθοδος εκτέλεσης στις ΗΠΑ, ήταν αναμενόμενο να περάσει και στον κινηματογράφο, σε ταινίες που εμπεριέχουν στο θέμα τους κάποια εκτέλεση. Δύο από αυτές είναι το «Last Dance” και το «Dead Man Walking».

Last Dance

Dean Man Walking