Μέθοδοι εκτέλεσης: 5. Απαγχονισμός

Της Νίνας Κουλετάκη

Εισαγωγή

Η αγχόνη που, πρόσφατα, έσφιξε γύρω από τον λαιμό του Σαντάμ Χουσεΐν έχει μακρά ιστορία.

Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι απέρριπταν τον απαγχονισμό, ο οποίος ήταν εξαιρετικά προσφιλής στις πολεμοχαρείς φυλές των Άγγλων και των Σαξόνων. Ωστόσο σύμφωνα με την Εθνοσυνέλευση του 1791, η οποία καθόρισε τον νέο ποινικό κώδικα της Γαλλίας, ήταν η μοναδική πιθανή εναλλακτική λύση στην γκιλοτίνα. Πρώτη έρχεται στον νου η περίπτωση του Ιούδα Ισκαριώτη να κρέμεται από το δέντρο.

Η αγχόνη ήταν η προτιμώμενη μέθοδος για την τιμωρία δολοφόνων, προδοτών και ηττημένων εχθρών.

Με απαγχονισμό εκτελέστηκαν οι ναζί που καταδικάστηκαν σε θάνατο στη Νυρεμβέργη.

Αλλά και οι μάγισσες του Σάλεμ και οι μικροκλέφτες κατά τον Μεσαίωνα.

Ο Ιμρε Νάγκι, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας που ανατράπηκε από τους Σοβιετικούς, και οι συνωμότες εναντίον του Χίτλερ, οι οποίοι στραγγαλίστηκαν με χορδές πιάνου στο Πλότσενζεε.

Στον ελληνορωμαϊκό κόσμο, ο απαγχονισμός δεν αποτελούσε μια θεσμοθετημένη μορφή. Για τους αρχαίους Ρωμαίους, όποιος πέθαινε με τα πόδια ανασηκωμένα από το έδαφος επέστρεφε για να καταδιώξει τους δολοφόνους του. Όταν ο Ταρκύνιος, ο τελευταίος Ετρούσκος βασιλιάς της Ρώμης, διέταξε την κατασκευή των υπονόμων της πόλης, οι εργάτες αυτοκτόνησαν δια απαγχονισμού από την ντροπή. Και εκείνος ζήτησε να σταυρώσουν τα πτώματα. Ο κρεμασμένος που γίνεται φάντασμα, ο απαγχονισμός ως ποταπή πρακτική.

Στην αρχαία Ελλάδα η θηλιά αποτελούσε «γυναικεία» αυτοκτονία και την θεωρούσαν, κατά βάθος, έναν ταπεινωτικό θάνατο. Ως ποινή την εισήγαγαν οι Πέρσες, αλλά στην κλασική αρχαιότητα οι διάφορες δοξασίες περί μαγείας πήραν τα πάνω τους. Για να υποχωρήσουν χρειάστηκε να περιμένουμε ως την Αγγλία του 4ου αιώνα.

Στον Μεσαίωνα ο βρόχος έγινε συνηθισμένο στοιχείο του τοπίου, από τα δέντρα ως τους προμαχώνες των κάστρων. Για όσους όμως κατηγορούνταν ως αιρετικοί ή για μαγεία ήταν προτιμότερη η πυρά: η Ιερά Εξέταση, για παράδειγμα, τους σκότωνε, αλλά κυρίως τους έκαιγε.

Ο απαγχονισμός έγινε ο κανόνας όσο προόδευε ο πολιτισμός: στον υποκριτικό 17ο αιώνα τον επέλεγαν επειδή με αυτόν τον τρόπο το πτώμα μπορούσε να μείνει εκτεθειμένο επάνω στο ικρίωμα. Στον λαό έδινε ικανοποίηση αλλά παράλληλα και ένα μάθημα. Τον 18ο αιώνα προτιμούσαν τους «μυστικούς» τυφεκισμούς, ενώ τον 19ο επανεμφανίστηκε στο προσκήνιο η αγχόνη.

Αν η φάση πριν από τον 19ο αιώνα χαρακτηριζόταν από τη δημόσια επίδειξη του τυράννου – όπως η γκιλοτίνα του Λουδοβίκου 16ου -, με τη διάσταση που έδωσε ο 19ος αιώνας το σώμα του σκοτωμένου εχθρού έγινε κάτι που έπρεπε να κρυφτεί: αυτήν την επιλογή έκαναν οι μπολσεβίκοι με τον τσάρο.

Μια επιλογή που απομακρύνεται από την παράδοση του απαγχονισμού στην οποία ο πραγματικός στόχος ήταν να αφήνουν κρεμασμένα τα πτώματα στην κοινή θέα. Η μνήμη ανατρέχει στις συγκρούσεις Γερμανών, ρεπουμπλικανών και παρτιζάνων, όταν το σώμα του απαγχονισμένου γινόταν ένα μήνυμα προς τους πολίτες, ενώ ο τυφεκισμός αποτελούσε προνόμιο των στρατιωτικών που έφεραν «την τιμή των όπλων».

Στη Βρετανία ο απαγχονισμός ήταν η κύρια μέθοδος εκτέλεσης από την εποχή των Αγγλοσαξώνων μέχρι την κατάργηση της θανατικής ποινής, το 1964. Κατά τη διάρκεια του 16^ου και 17^ου αιώνα, οι εκτελέσεις δι απαγχονισμού κατ’ έτος ήταν εκατοντάδες. Οι περισσότερες από αυτές λάμβαναν χώρα στο Tyburn, σημερινή Marble Arch, στο τέλος της Oxford Street στο Λονδίνο. Υπάρχει μια πλάκα στο πεζοδρόμιο που υποδεικνύει τον ακριβή τόπο που στέκονταν οι αγχόνες.

Μέχρι το 1868 οι απαγχονισμοί γίνονταν δημόσια και, στη συνέχεια, στις κατά τόπους φυλακές. Από το 1910 και μετά, μερικοί μάρτυρες, συμπεριλαμβανομένων και δημοσιογράφων, έπαιρναν άδεια να τους παρακολουθήσουν. Ο τελευταίος απαγχονισμός, παρουσία μαρτύρων, έγινε στη Μεγάλη Βρετανία το 1934.

Η θανατική ποινή ήταν υποχρεωτική για όσους κρίνονταν ένοχοι φόνου μέχρι το 1957 και, μετά τη διάκριση των φόνων σε βαθμίδες, για όσους διέπρατταν φόνο που επέσυρε τη θανατική ποινή (1957-1964). Πριν τους απαγγείλουν την ποινή, τους ρωτούσαν αν είχαν κάτι να επικαλεστούν το οποίο θα δικαιολογούσε τη μη καταδίκη τους σε θάνατο. Μια γυναίκα μπορούσε να επικαλεσθεί εγκυμοσύνη και ένας άνδρας το εκκλησιαστικό άσυλο, που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια εφεύρεση του κλήρου για να μένουν ατιμώρητα τα εγκλήματά του. Αν τίποτα από τα δύο δεν ίσχυε, ο δικαστής φορούσε το μαύρο κάλυμμα στο κεφάλι του και ανακοίνωνε την καταδίκη του κατηγορουμένου σε θάνατο.

Ο Νόμος περί Εκτελέσεων του 1752 όριζε ότι η εκτέλεση έπρεπε να γίνει δυο ημέρες μετά την έκδοση της καταδικαστικής απόφασης, εκτός αν η τρίτη ημέρα ήταν Κυριακή, οπότε η εκτέλεση γινόταν Δευτέρα. Από το 1834 το διάστημα αναμονής του καταδικασμένου έγινε δύο εβδομάδες και από το 1868 και μετά, τρεις. Από το 1902, ως ημέρα εκτελέσεων ορίστηκε η Τρίτη και, ταυτόχρονα, μεγάλωσε ο χρόνος αναμονής των καταδικασμένων σε θάνατο, επειδή περίμεναν να εκδικαστούν οι εφέσεις τους. Σε περίπτωση μη άσκησης έφεσης, η εκτέλεση γινόταν μετά από τρεις εβδομάδες.

Οι αγχόνες

Ένα δέντρο ήταν η αρχική μορφή αγχόνης, με τους καταδικασμένους να απαγχονίζονται από δήμιο

ή ανεβαίνοντας σε μια σκάλα, την οποία τραβούσαν

ή, τέλος, ανεβασμένοι σε ένα κάρο το οποίο, κυριολεκτικά, έφευγε κάτω από τα πόδια τους.

Δυο δέντρα, με μια δοκό ανάμεσά τους, σχημάτισαν την αγχόνη για την εκτέλεση της 33χρονης Mary Blandy, στην Οξφόρδη, στις 6 Απριλίου του 1752, όταν πρόφερε τα διάσημα λόγια: «για λόγους ευπρέπειας, μη με κρεμάσετε ψηλά, κύριοι».

Σε άλλους τόπους κατασκευάζονταν πιο συμβατικές αγχόνες, οι οποίες είχαν είτε μια κάθετη δοκό με μια άλλη να προεξέχει στο πάνω μέρος της,

ή δύο κάθετες δοκούς που ενώνονταν με μια τρίτη, παράλληλη προς το έδαφος. Σε αυτό το είδος αγχόνης μπορούσαν να κρεμάσουν πολλά άτομα ταυτόχρονα.

Και οι δύο αυτοί τύποι αγχόνης απαιτούσαν μια σκάλα ή ένα κάρο, πάνω στα οποία ανέβαινε ο μελλοθάνατος. Τις περισσότερες φορές, οι αγχόνες αυτές δεν ήταν μόνιμες, και τις αποσυναρμολογούσαν όταν επιτελούσαν το έργο τους. Αρκετά συχνά, τις έστηναν πολύ κοντά στον σκηνή του εγκλήματος, έτσι ώστε οι κάτοικοι της περιοχής να δουν την παραδειγματική τιμωρία του ενόχου.

Το 1571, το περίφημο «Τριπλό Δέντρο» στήθηκε στο Tyburn, αντικαθιστώντας μικρότερες προηγούμενες κατασκευές, και χρησιμοποιήθηκε τουλάχιστον μία φορά, όταν απαγχονίστηκαν ταυτόχρονα 24 καταδικασμένοι.

Το 1783 μια νέα μορφή αγχόνης (η επονομαζόμενη «New Drop»), χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά. Επέτρεπε και αυτή την ταυτόχρονη εκτέλεση πολλών ατόμων, τουλάχιστον δώδεκα, και ήταν κινητή. Βρισκόταν πάνω σε μια εξέδρα με ρόδες, την οποία έσερναν άλογα.

Μια παραλλαγή της, με μονή ακτίνα ώστε να απαγχονίζονται ταυτόχρονα έξι άτομα, την αντικατέστησε στα μέσα του 1820, όπου οι απαγχονισμοί δεν ήταν και τόσο συχνοί.

Ο τύπος αυτός αγχόνης χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στις φυλακές του Newgate και από εκεί διαδόθηκε σε αυτές του Dorchester, του Bristol και του Nottingham. Άλλες φυλακές, όπως αυτή του York μετά το 1868, χρησιμοποιούσαν μια αγχόνη που έμοιαζε με εξώστη και στην οποία ο καταδικασμένος έβγαινε από μια μπαλκονόπορτα στον πρώτο όροφο της φυλακής.

Μετά το Νόμο του 1868, σύμφωνα με τον οποίο η εκτέλεση της θανατικής ποινής γινόταν στις φυλακές, κατασκευάστηκαν στεγασμένοι χώροι σε κάθε φυλακή, ειδικά γι αυτό το σκοπό. Ήταν υπόστεγα σε κάποια άκρη του προαύλιου χώρου, με υπόγειο, πάνω από το οποίο άνοιγε η καταπακτή.

Τέτοια υπόστεγα, όπως το εικονιζόμενο, είχαν κατασκευαστεί στην Αγγλία, στις φυλακές του Newgate, που ήταν και οι μεγαλύτερες της χώρας. Μικρότερες φυλακές, με λιγότερες εκτελέσεις, απλά έστηναν τις αγχόνες, όποτε υπήρχε ανάγκη, σε κάποια γωνιά της αυλής της φυλακής.

Μετά από τα διάφορα σχέδια αγχόνης, επικράτησε το ακόλουθο, με δυο κάθετες δοκούς συνδεόμενες μεταξύ τους από μια τρίτη, από την οποία κρεμόταν το σχοινί.

Μετά από τα διάφορα σχέδια αγχόνης, επικράτησε το ακόλουθο, με δυο κάθετες δοκούς συνδεόμενες μεταξύ τους από μια τρίτη, από την οποία κρεμόταν το σχοινί.

Στις αρχές του 20^ου αιώνα, η μονή συνδετική δοκός αντικαταστάθηκε από δύο, παράλληλες μεταξύ τους και σε απόσταση περίπου δύο ιντσών η μία από την άλλη. Συνδέονταν με δυο μεταλικά στηρίγματα, συνδεδεμένα με ένα κομμάτι μέταλλου, από το οποία κρεμόταν ένα μικρό κομμάτι αλυσίδας. Αυτή η κατασκευή επέτρεπε να ρυθμίζεται το σχοινί με μεγαλύτερη ακρίβεια.

Οι δυο δοκοί στερεώνονταν στα άκρα τους στους τοίχους της αίθουσας εκτελέσεων, οπότε καταργήθηκαν και οι δυο κάθετοι δοκοί. Οι καταπακτές μίκρυναν σε μέγεθος, καθώς οι πολλαπλές ταυτόχρονες εκτελέσεις δεν ήταν, πια, συχνή πρακτική. Στο σχεδιάγραμμα που ακολουθεί, φαίνεται ο τρόπος κατασκευής τους.

Το σχοινί και ο βρόχος

Οι αρχικοί βρόχοι ήταν απλοί, με μια θηλιά στην μια άκρη του σχοινιού, μέσα από την οποία περνούσε η άλλη. Γύρω στο 1890 ο βρόχος βελτιώθηκε, με το σχοινί να «τρέχει» μέσα σε έναν μεταλλικό οδηγό, απελευθερώνοντας έτσι αρκετά την κίνησή του.

Το σχοινί των εκτελέσεων ήταν φτιαγμένο από κάνναβι και είχε μήκος περίπου 3,5 μέτρα και διάμετρο γύρω στα 4 εκατοστά. Στα μεταγενέστερα χρόνια ήταν επενδεδυμένο με δέρμα chamois, για να αποφεύγεται το «κάψιμο» του δέρματος.

Πριν την εκτέλεση το «τέντωναν», χρησιμοποιώντας ένα σάκο γεμάτο άμμο, που είχε περίπου το βάρος του μελοθάνατου. Άφηναν το σάκο να κρέμεται στο σχοινί για τουλάχιστον 12 ώρες, με αποτέλεσμα να μειώνεται η διάμετρός του περίπου κατά 1 εκατοστό. Αυτό γινόταν για να μειωθεί, όσο το δυνατόν, η τάση του σχοινιού να επιμηκύνεται η οποία, κατά την ώρα της εκτέλεσης, θα είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση της ισχύος που θα εφαρμοζόταν στο λαιμό του μελλοθάνατου. Το σχοινί από κάνναβι ήταν πάντα το προτιμόμενο υλικό, καθώς είναι ταυτόχρονα μαλακό και γερό και έχει απαλή επιφάνεια.

Πολύ σημαντικό ρόλο παίζει η σωστή τοποθέτηση του σχοινιού στο λαιμό του μελλοθάνατου. Η θηλιά πρέπει να τοποθετείται κάτω από το σαγόνι του, μια και πρέπει το σχοινί κατά την πτώση να εκτινάξει το κεφάλι προς τα πίσω, ασκώντας την πίεση στους σπονδύλους του αυχένα και συνθλίβοντάς τους. Στην αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή η πίεση ασκηθεί στο μπροστινό μέρος του λαιμού, ο θάνατος επέρχεται από στραγγαλισμό και είναι πιο οδυνηρός.

Η κουκούλα

Τα τελευταία 300 χρόνια είθισται να καλύπτουν το κεφάλι του ανθρώπου που οδηγείται στην αγχόνη με μια λευκή κουκούλα.

Τα αίτια της επιλογής του χρώματος δεν είναι σαφή, εικάζεται όμως ότι, μια και τα πρώτα χρόνια αυτής της συνήθειας ήταν συνηθισμένο οι καταδικασμένοι να έχουν στα υπάρχοντά τους και ένα σκουφί ύπνου, το οποίο ήταν, κατά κύριο λόγο λευκό, χρησιμοποιούσαν αυτό ως κουκούλα και έτσι καθιερώθηκε το χρώμα. Όταν ο μελλοθάνατος ολοκλήρωνε την προσευχή του, ο δήμιος του κατέβαζε το σκουφί, καλύπτοντάς του το πρόσωπο. Οι γυναίκες, αρκετά συχνά, επέλεγαν ένα καπέλο με βέλο προκειμένου να καλύψουν το πρόσωπό τους, ενώ κάποιοι που δεν διέθεταν σκυφί ύπνου, απαγχονίζονταν με ακάλυπτο πρόσωπο. Από το 1850 και μετά, η προμήθεια της κουκούλας γινόταν από το κράτος. Μια λευκή, λινή κουκούλα, σε σχήμα μικρής μαξιλαροθήκης, συμπεριλαμβανόταν στα «εξαρτήματα» μιας εκτέλεσης δι’ απαγχονισμού.

Τυπικά, ο καταδικασμένος φοράει την κουκούλα την τελευταία στιγμή πριν του περάσουν τη θηλιά στο λαιμό. Αν και έτσι του δίνεται η ευκαιρία να δει την αγχόνη, την καταπακτή, το δήμιο και τους παριστάμενους, ακόμη και το βρόχο να ταλαντεύεται μπροστά στο πρόσωπό του, αυτό θεωρείται προτιμότερο από το να του καλύπτουν το πρόσωπο νωρίτερα και να τον οδηγούν στα τυφλά έντρομο και μην γνωρίζοντας τι ακριβώς συμβαίνει κάθε στιγμή. Η αλήθεια είναι πως και οι δύο μέθοδοι δοκιμάστηκαν ευρέως, αλλά η κάλυψη του προσώπου ακριβώς πριν το πέρασμα της θηλιάς στο λαιμό επικράτησε.

Τα δεσμά

Αρχικά, έδεναν τα χέρια των μελλοθανάτων μπροστά, ώστε να μπορούν να προσεύχονται πριν την ύστατη στιγμή. Επειδή όμως έτσι διευκολύνονταν στο να υποβάλλουν αντίσταση, κατέληξαν να τους τα δένουν πίσω, πρακτική που ακολουθήθηκε από όλες τις χώρες.

Από την καθιέρωση της αίθουσας απαγχονισμού με την καταπακτή και μετά, τους έδεναν και τα πόδια, ώστε να μην χτυπήσουν στα πλαϊνά μέρη της καταπακτής και εμποδίσουν την απρόσκοπτη πτώση. Πάντως στις γυναίκες μελλοθάνατες τα πόδια δένονταν, ώστε να μην ανοίξουν οι φούστες τους αποκαλύπτοντας τα εσώρουχά τους!

Σύγχρονοι απαγχονισμοί

Κατά την περίοδο του πολέμου οι εκτελέσεις δι απαγχονισμού ήταν συνηθισμένο φαινόμενο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Τη μέθοδο αυτή χρησιμοποιούσαν τόσο οι Γερμανοί για την εκτέλεση των πολιτών των κατακτημένων χωρών, όσο και οι αντιστασιακοί, κατά των Γερμανών ή των ομοεθνών τους που συνεργάζονταν μαζί τους.

Σήμερα, πολλές χώρες πραγματοποιούν εκτελέσεις δι’ απαγχονισμού σε απόλυτη μυστικότητα (Μποτσουάνα, Μαλαισία, Ιαπωνία και Σινγκαπούρη), ώστε δεν είναι γνωστές οι λεπτομέρειες των απαγχονισμών. Εντούτοις, υπάρχουν κάποιες σύγχρονες εκτελέσεις, οι οποίες έχουν καταγραφεί λεπτομερώς.

Ένας διπλός απαγχονισμός στο Λίβανο, το 1998

Ο 25χρονος Wissam Issa και ο 24χρονος Hassan Abu Jabal, απαγχονίστηκαν στις 5 το πρωί της 25^ης Μαΐου του 1998 σε μια πλατεία, 20 μέτρα μακριά από το σπίτι όπου δολοφόνησαν τον Charbel Sakim και την αδελφή του Marie, προκειμένου να τους ληστέψουν. Οι εκτελέσεις τους υποτίθεται πως θα αποτελούσαν παράδειγμα για άλλους επίδοξους δολοφόνους.

Περίπου 1500 άτομα συνωστίζονταν σε εξώστες και στέγες γειτονικών σπιτιών για να παρακολουθήσουν την εκτέλεση, ενώ οι αστυνομικοί φρουρούσαν την ξύλινη αγχόνη που είχε στηθεί μπροστά από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Αρχικά ήταν κρυμένη πίσω από ένα καραβόπανο, το οποίο αφαιρέθηκε λίγο πριν τους απαγχονισμούς.

Το χάραμα, οι καταδικασμένοι άντρες, οδηγήθηκαν έξω από το αστυνομικό τμήμα, συνοδευόμενοι από δυο δήμιους, που φορούσαν λευκές ρόμπες και κουκούλες. Ο Issa ήταν ο πρώτος που ανέβηκε τα σκαλιά και στάθηκε στην πλατφόρμα. Καθώς ο δήμιος του περνούσε τη θηλιά στο λαιμό, το σώμα του παρέλυσε και έπεσε στα γόνατα. Τον ακολούθησε ο Abu Jabal, ο οποίος έμεινε όρθιος μέχρι το τέλος, αν και με ελαφρώς λυγισμένα γόνατα. Σε κανέναν από τους δύο δεν έδεσαν τα χέρια ούτε τους φόρεσαν κουκούλα. Όταν ολοκληρώθηκαν οι προετοιμασίες, ο δήμιος τράβηξε το μοχλό που κατέβασε την πλατφόρμα.

Τα κορμιά τους σπαρτάρισαν για λίγο, με τα πόδια τους σχεδόν να αγγίζουν το έδαφος. Ο δήμιος τράβηξε απότομα κάθε σχοινί, ώστε να επιβεβαιώσει πως οι θηλιά είχε σφίξει γύρω από το λαιμό των ανδρών. Έμειναν κρεμασμένοι περίπου για μια ώρα, ενώ ο κόσμος πλησίασε για να τους δει από κοντά.

Ένας απαγχονισμός στο Ιράν, το 2001

Η Fariba Tajiani–Emamqoli και οι τέσσερις άνδρες συνεργοί της Ali Alipour, Ibrahim Qaemshari, Ali-Kazem Aslani και Framan Qaremani-Aazara, οδηγήθηκαν σε ένα άδειο οικόπεδο στην περιοχή Khak-e Sefid της Τεχεράνης, την αυγή της 19^ης Μαρτίου του 2001. Είχαν καταδικαστεί σε θάνατο για διακίνηση ναρκωτικών.

Ο καθένας τους ανέβηκε στην καρότσα ενός αυτοκινούμενου γερανού. Τους έδεσαν τα μάτια και τα χέρια πίσω από τις πλάτες τους. Καθώς η Fariba είδε τη θηλιά να κρέμεται από τη μπούμα του γερανού, ψιθύρισε στη γυναίκα που επέβλεπε την εκτέλεσή της: «Μακάρι ο Θεός να με συγχωρέσει». Ο βρόχος, από λεπτό πράσινο νάιλον σχοινί, τοποθετήθηκε στο λαιμό της και η θηλιά έκλεισε χαλαρά πίσω από το δεξί της αυτί.

Δευτερόλεπτα αργότερα, οι γερανοί ανυψώθηκαν σφίγγοντας τις θηλιές και σηκώνοντας τους 5 καταδικασμένους από τις καρότσες, αφήνοντάς τους να κρέμονται με τα πόδια τους να κλωτσάνε το κενό μέχρι που κάθε κίνηση σταμάτησε. Οι περίπου 200 συγκεντρωμένοι άντρες και γυναίκες φώναζαν «Ο Θεός είναι μεγάλος» και «Θάνατος στους εμπόρους ναρκωτικών». Η εκτέλεση διήρκεσε περίπου 25 λεπτά και τα σώματα έμειναν να αιωρούνται για 10, πριν τα κατεβάσουν.

Η Fariba ήταν μία από τις τέσσερις γυναίκες που απαγχονίστηκαν στο Ιράν το 2001. Οι άλλες τρεις εκτελέστηκαν στις φυλακές της Τεχεράνης για φόνο.

Ο απαγχονισμός του Σαντάμ στο Ιράκ, το 2006

Οι Ιρακινές αρχές προχώρησαν τα ξημερώματα του Σαββάτου 30 Δεκεμβρίου του 2006, στην εκτέλεση δι’ απαγχονισμού του πρώην προέδρου της χώρας, Σαντάμ Χουσεϊν. Μαζί με το Σαντάμ εκτελέστηκαν επίσης, ο ετεροθαλής αδελφός του Μπαρζάν Αλ Τιγκρίτι κι ο πρώην δικαστής Αουάντ Αλ Μπαντέρ.

Ο στόχος δεν ήταν η εκτέλεση του Σαντάμ να είναι μια δημόσια εκτέλεση. Αλλά τα δυόμισι λεπτά του κακής ποιότητας βίντεο που τραβήχτηκε από κινητό τηλέφωνο, έστειλε τον απαγχονισμό του στα σπίτια όλου του κόσμου, προκαλώντας τη διεθνή κατακραυγή. Το Ιρακινό τηλεοπτικό δίκτυο Αλ Χούρα ανέφερε ότι παρόντες στην εκτέλεση ήταν ένας γιατρός, ένας δικηγόρος, μάρτυρες και αξιωματούχοι. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, η εκτέλεση μαγνητοσκοπήθηκε και ελήφθησαν φωτογραφίες.