Sweeney Todd, o δαιμονικός κουρέας της οδού Fleet – III

Προηγούμενο

Της Νίνας Κουλετάκη

Κακή λάμψη

Δεν είναι περίεργο που δεν υπάρχουν εικόνες του SweeneyTodd και οι περιγραφές γι αυτόν δεν μπορεί να θεωρηθούν απολύτως ακριβείς.Την εποχή που διέπραττε τα φριχτά εγκλήματά του, τα στερεότυπα αφθονούσαν και οι εικονογραφήσεις στα φτηνά μυθιστορήματα της εποχής μπορεί να ήταν λιγότερο ή περισσότερο ακριβείς.Ο Todd περιγράφεται ως ένας τρομακτικός χαρακτήρας με μαλλιά σε φωτεινό κόκκινο χρώμα και πυκνά φρύδια, τα οποία έσμιγαν πάνω από τη μύτη του.Σπάνια είχε καλή διάθεση και συχνά γκρίνιαζε για τους υψηλούς δείκτες εγκληματικότητας, φτώχιας και αλκοολισμού στη γειτονιά του.Τα μάτια του είχαν μια κακή λάμψη, όπως έγραψαν οι εφημερίδες τον καιρό της σύλληψής του.«Υπήρχε κάτι ασυνήθιστα δυσοίωνο πάνω του, με αυτό το χλωμό πρόσωπο και τα κόκκινα μαλλιά», έγραψε το Gentleman’sMagazine σε μιαν ανασκόπηση του 1853. «Μερικές φορές έμοιαζε με ξωτικό, τα περίεργα, σκοτεινά του μάτια γυάλιζαν από απληστία και πονηριά».Σε μια μεταγενέστερη καταγραφήαναφέρεται πως «είχε τόσο απωθητική εμφάνιση, που είναι απορίας άξιο πώς οι πελάτες του δεν τρέπονταν σε φυγή μόλις τον αντίκριζαν».

Σαν «μάστορας» ο SweeneyTodd έδειχνε ελάχιστη συμπόνια για τα ορφανά αγόρια της ενορίας που έπαιρνε ως μαθητευόμενους.Ένα μάλιστα από αυτά, οδηγήθηκε στην παράνοια και κλείστηκε στο τοπικό ψυχιατρείο, όταν συνειδητοποίησε το φριχτό έργο του αφεντικού του.Ο SweeneyTodd έπινε πάντα μόνος στις ταβέρνες.Δεν άγγιζε το τζιν και προτιμούσε το πιο εκλεπτυσμένο μπράντυ.

Την εποχή εκείνη ο SweeneyTodd ήταν ένας «φτασμένος» δολοφόνος.Μια φυλλάδα της FleetStreet, η DailyCourant, ανέφερε έναν φόνο το 1785 που είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως είχε διαπραχθεί από τον Todd.Η επικεφαλίδα στο σχετικό άρθρο της εφημερίδας με ημερομηνία 14 Απριλίου 1785, έγραφε «Ένας κουρέας που κόβει λαιμούς», και συνεχίζει: «Ένας φριχτός φόνος διαπράχθηκε στην οδό Φλητ.Ένας νεαρός ευγενής από την επαρχία δολοφονήθηκε, ενώ βρισκόταν στο Λονδίνο για να επισκεφθεί συγγενείς του.Κατά τη διάρκεια μιας βόλτας του στην πόλη, σταμάτησε για να θαυμάσει το ρολόι στο καμπαναριού της εκκλησίας τουSt. Dunstan και έπιασε κουβέντα με έναν άντρα που φορούσε ρόμπα κουρέα.Για κάποιο λόγο άρχισαν να φιλονικούν και, ξαφνικά, ο κουρέας έβγαλε από την τσέπη της ρόμπας του ένα ξυράφι και του έκοψε το λαιμό, για να διαφύγει στη συνέχεια τρέχοντας προς την κατεύθυνση του Δικαστηρίου».

Στα αρχεία της εποχής είναι καταχωρισμένο μόνο ένα κουρείο στην περιοχή (μεταξύ της εκκλησίας και του δικαστηρίου), αυτό του SweeneyTodd.Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει πώς, τότε, διέφυγε τη σύλληψη.Κιόμωςαυτόακριβώςσυνέβη.

Ο τρίτος φόνος

Το όνομα του SweeneyTodd συνδέθηκε και με έναν τρίτο φόνο, λίγο αργότερα.Ένας μαθητευόμενος που εκτελούσε ένα θέλημα του αφεντικού του, σταμάτησε για ένα κούρεμα στο μαγαζί του Todd και, φλυαρώντας, είπε πως είχε πάνω του ένα μεγάλο χρηματικό ποσό για λογαριασμό του αφέντη του.Η κουβέντα αυτή σφράγισε τη μοίρα του και, αν και το αφεντικό του, αναζητώντας τον, έφτασε μέχρι το μαγαζί του Todd, κανένα ίχνος του αγοριού δεν βρέθηκε και κανείς δεν ενόχλησε τον Todd για το έγκλημα αυτό.

Αργότερα, ένας άλλος άντρας που είχε θεαθεί να λογομαχεί με τον Todd, βρέθηκε άγρια δολοφονημένος, με κομμένο λαιμό και σπασμένη πλάτη.Ο Todd ανακρίθηκε, αλλά δεν προέκυψε κανένα στοιχείο εναντίον του.

Στη συνέχεια ο Todd δολοφόνησε έναν εβραίο ενεχυροδανειστή κοντά στο μαγαζί του.Ο φόνος αποδόθηκε σε «στιγμιαία παραφροσύνη» και ο Todd απηλλάγη.Προφανώς η μη αποστολή του Sweeney στην κρεμάλα ήταν έκφραση αντισημιτισμού.

Η μόνη λεπτομερής καταγραφή φόνου που διεπράχθη μέσα στο μαγαζί του Todd, αποτελεί απλή εικασία, αλλά τα γεγονότα φαίνεται να είναι ακριβή αφενός, και προσωπικά αντικείμενα του θύματος βρέθηκαν στην κατοχή του Todd αφετέρου.Ένας επίτροπος του Νοσοκομείου του Αγ. Βαρθολομαίου, το οποίο βρισκόταν κοντά στη FleetStreet, ο ThomasShadwell, γνωστός για τη σχολαστικότητά του, μπήκεστο μαγαζί του Sweeney για ένα γρήγορο κούρεμα.Συζητώντας με τον Τodd, επέδειξε περήφανος το χρυσό ρολόι με την καδένα, που του είχε χαρίσει το Διοικητικό Συμβούλιο του Νοσοκομείου για την πολύχρονη θητεία του εκεί. Ο Todd αποφάσισε πως το ρολόι αυτό άξιζε έναν ακόμη φόνο και ο Shadwell κατέληξε στην καταπακτή.Δεν βρέθηκε ποτέ κανένα ίχνος του, εκτός από το χρυσό του ρολόι, που ανακαλύφθηκε σε ένα ντουλάπι στο σπίτι του Sweeney, μετά τη σύλληψή του.Αργότερα ο γιος του Shadwell έγινε μια διασημότητα περιορισμένης εμβέλειας, καθώς έγραψε μια νουβέλα για το θάνατο του πατέρα του στα χέρια του Δαιμονικού Κουρέα.Η δολοφονία του Shadwell ήταν από τις πιο σημαντικές υποθέσεις για τις οποίες κατηγορήθηκε ο Todd, καθώς ήταν μία από τις λίγες που περιελάμβαναν λεπτομέρειες για φόνο που έγινε μέσα στο κουρείο.

Καθώς πλήθαινε ο αριθμός των ανθρώπων που έμπαιναν στο κουρείο του Sweeney για να μην ξαναβγούν ποτέ, η γειτονιά άρχισε να κουτσομπολεύει τον «τρελό κουρέα» και να διασπείρει φήμες.Εντούτοις, κανείς δεν μετέφερε τις υποψίες του στην αστυνομία.Διάφορες ιστορίες, από ανησυχητικές έως τρομακτικές, διαδίδονταν για τα όσα διαδραματίζονταν στο κουρείο της FleetStreet, αλλά κανείς δεν μπορούσε να αποδείξει πως ήταν κάτι παραπάνω από φήμες.

Φρέσκιεςκρεατόπιτες

Η συνένοχος του SweeneyTodd περιβάλλεται με ακόμη μεγαλύτερο μυστήριο απ’ ότι ο ίδιος.Το επώνυμό της ήταν αναμφισβήτητα Lovett, αλλά παραμένει αίνιγμα κατά πόσο το όνομά της ήταν Margery ή Sarah.Επικρατέστερο είναι το Margery, καθώς απαντάται στις περισσότερες καταγραφές.Σύμφωνα με άρθρα που γράφτηκαν την εποχή της σύλληψής της, η Lovett ήταν μια μάλλον άσχημη γυναίκα που το χαμόγελό της δεν ανάβλυζε από την καρδιά.Ήταν τόσο ψεύτικο, όσο η γέμιση από μοσχάρι στις πίτες της.

Η Lovett ήταν μια χήρα, της οποίας ο σύζυγος είχε πεθάνει κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες.Ποτέ δεν την είχε δει κανείς να εμφανίζεται δημόσια στο πλευρό του SweeneyTodd.Ήταν αδιαμφισβήτητα εραστές, το πάθος των οποίων εκφραζόταν καλύτερα μετά από ένα επιτυχημένο φόνο και την κατακρεούργηση του θύματος.Η Margery αγαπούσε την πολυτέλεια και τα φίνα αντικείμενα, λάτρευε το μετάξι, θεωρούσε τον εαυτό της πολύ καλύτερο από τους ανθρώπους της λαϊκής τάξης, από την οποία προερχόταν και η ίδια, και χρησιμοποιούσε το μερίδιό της από τα κέρδη για να αγοράζει μεταξωτά σεντόνια και ακριβά έπιπλα για το διαμέρισμά της, το οποίο βρισκόταν πάνω από τον φούρνο της στην BellYard.

Η γνωριμία της με τον Todd παραμένει μυστήριο, αλλά προφανώς έγινε στο φουρνάρικό της.Είχε αρχίσει το εγκληματικό του έργο αρκετό καιρό πριν την κάνει κοινωνό του θέματος και συνεργό του.Μέχρι τότε ο Sweeney χρησιμοποιούσε τις κατακόμβες του St. Dunstan για να «αποθηκεύει» τα πτώματα των θυμάτων του στις, από καιρό- εγκαταλελειμμένες κρύπτες τους.Σιγά-σιγά, όμως, άρχισε να αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα χώρου και έπρεπε να βρειέναν άλλον τρόπο να τα ξεφορτώνεται. Κι εδώ ακριβώς είναι που κάνουν την εμφάνισή τους οι περίφημες κρεατόπιτες της MargeryLovett!

Ο ThomasPeckettPrest ήταν ο πρώτος συγγραφέας που έγραψε την ιστορία του SweeneyTodd και της MargeryLovett, λίγο μετά τη σύλληψή τους.Εργαζόταν στη FleetStreet και γνώριζε καλά τον διώροφο φούρνο της Margery.Στο υπόγειο ήταν το εργαστήριο με τους φούρνους και ένας ανοιγόμενος ψεύτικος τοίχος οδηγούσε στις κατακόμβες.Από εκείνο το πέρασμα ο SweeneyTodd την προμήθευε με το ανθρώπινο κρέας που θα γινόταν γέμιση για τις πίτες της.Γράφει ο Prest για το κατάστημα: «Στην αριστερή πλευρά της BellYard, κατεβαίνοντας από την CareyStreet, υπήρχε ένα από τα πιο φημισμένα φουρνάρικα, που πουλούσε κρεατόπιτες από μοσχαρίσιο και χοιρινό κρέας.Ήταν –ίσως- το πιο διάσημο του Λονδίνου, όπου συνέρεαν άνθρωποι από όλες τις κοινωνικές τάξεις και όλες τις περιοχές της πόλης, για να γευτούν τις θεσπέσιες πίτες του.Κάθε μεσημέρι στις 12, όταν έβγαινε η πρώτη φουρνιά, στο μαγαζί γινόταν το αδιαχώρητο από τον κόσμο».

Γέμιση

«Αχ, αυτές οι νοστιμότατες πίτες», γράφει ο Prest (o οποίος πιθανότατα τις είχε δοκιμάσει…), «είχαν ένα αξεπέραστο άρωμα, που όμοιό του δεν είχε ξανασυναντήσει κανείς.Η ζύμη τους ήταν εξαιρετική και η γέμιση υπέροχη, με κρέας ζουμερό και τόσο εύγευστο, που όλες οι περιγραφές ωχριούν».

Την εποχή του SweeneyTodd, οι κουρείς έκαναν πολύ περισσότερα πράγματα από κούρεμα και ξύρισμα.Το επάγγελμά τους περιελάμβανε την εξάσκηση ιατρικών πρακτικών και κάποιος ασθενής ήταν απόλυτα λογικό και αναμενόμενα να απευθυνθεί σε αυτούς, εξίσου με έναν γιατρό.Αυτή η γνώση της ανατομίας φάνηκε πολύ χρήσιμη στον SweeneyTodd ο οποίος, έχοντας πετάξει τον πελάτη από την καρέκλα-παγίδα στο υπόγειο, κατέβαινε και αποτελείωνε το θύμα του, ολοκληρώνοντας το αποτρόπαιο έργο του.

Αρχικά αφαιρούσε οτιδήποτε πολύτιμο από το σώμα και στη συνέχεια το έγδυνε.Δουλεύοντας γρήγορα, ώστε να προλάβει τη νεκρική ακαμψία, ο Todd το διαμέλιζε, αφαιρώντας ταυτόχρονα και το δέρμα, το οποίο δεν ήταν δυνατόν να χρησιμοποιηθεί στις πίτες.Μετά, και δουλεύοντας κάτω από το γλίσχρο φως της λάμπας πετρελαίου και των κεριών, επεξεργαζόταν το κρέας με τον ίδιο τρόπο που ο κυνηγός προετοιμάζει το κρέας του ελαφιού που σκότωσε. Όλο το κρέας αφαιρούταν από τα οστά, τα οποία σχημάτιζαν έναν ξεχωριστό σωρό μαζί με όσα από τα όργανα δεν θα χρησιμοποιούνταν στις πίτες, και διασκορπίζονταν στις κρύπτες μαζί με τα οστά των εκεί θαμμένων, από χρόνια, ανθρώπων.Το προς χρήση κρέας έμπαινε σε κιβώτια και προωθούταν στον φούρνο της Lovett.

Κανείς δεν πιστεύει πως η μόνη ευθύνη της κ. Lovett ήταν το ψήσιμο των φημισμένων κρεατόπιτων.Μια καταγραφή της ιστορίας του 1924 από τονC.W. Biller αναφέρει πως είχε προσλάβει ένα κορίτσι και έναν άνδρα για να τη βοηθούν με την κατασκευή των πιτών και πως είναι μάλλον απίθανο κάποιος από τους δύο να γνώριζε την προέλευση του κρέατος.Και όπως πολύ σωστά σημειώνει ο συγγραφέας «οποιοσδήποτε άρχιζε να υποψιάζεται το παραμικρό, θα κατέληγε μέρος της γέμισης».

Η αστυνομία περισφίγγει τον κλοιό

Η εκκλησία του St. Dunstan ήταν παλιά και μουχλιασμένη, αλλά η μυρωδιά που επικρατούσε στην εκκλησία και το σκευοφυλάκιο ήταν μυρωδιά έντονης σαπίλας, εντελώς ακατανόητης. Επί σειρά εκατοντάδων ετών, οι άνθρωποι της ενορίας θάβονταν στις κατακόμβες της, αλλά ποτέ πριν η μυρωδιά της αποσύνθεσης δεν ήταν τόσο έντονη και επίμονη.Ήταν τόσο διαπεραστική που οι κυρίες που παρακολουθούσαν τη λειτουργία ήταν αναγκασμένες να κρατούν ένα μαντήλι ποτισμένο με το άρωμά τους μπροστά στη μύτη τους, το ίδιο και ο εφημέριος!

Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε για μήνες, πριν ο οποιοσδήποτε αποφασίσει να επικοινωνήσει με τις αρχές ώστε να ξεκινήσει η έρευνα.Αρχικά οι υπεύθυνοι της εκκλησίας πίστεψαν πως κάποια μολυσματική ασθένεια έφταιγε για τη μυρωδιά και κάλεσαν το υγειονομικό τμήμα του Λονδίνου, αλλά η εξέταση των ενοριτών που ζούσαν κοντά στην εκκλησία δεν αποκάλυψε τίποτα σχετικό. Στο τέλος αναγκάστηκαν να ζητήσουν τη βοήθεια της αστυνομίας.Ο επίτροπος του St. Dunstan, που έμεινε γνωστός μόνο ως κ. Otton, ήταν επίσης αστυνομικός και ανέφερε το πρόβλημα στον αρχηγό του, SirRichardBlunt, ο οποίος είχα αναλάβει τη διεύθυνση του Αστυνομίας μετά το θάνατο του HenryFielding.

Ο Otton είπε στον Blunt πως η μυρωδιά του θύμιζε εκείνη των πτωμάτων σε αποσύνθεση, αλλά κανείς δεν είχε θαφτεί στην εκκλησία για πάρα πολλά χρόνια και οι κατακόμβες είχαν σφραγιστεί.

Οι Blunt και Otton ξεκίνησαν την έρευνα, κατεβαίνοντας στα έγκατα της εκκλησίας και εξετάζοντας ενδελεχώς τις κρύπτες.Καμία δεν είχε πειραχτεί, αν και η μυρωδιά ήταν πολύ εντονότερη εκεί κάτω.Οι υπόνομοι κοντά στην εκκλησία εξετάστηκαν και αυτοί με μεγάλη προσοχή αλλά δεν διαπιστώθηκε κανένα πρόβλημα στη λειτουργία τους.Ο Blunt έφυγε από την εκκλησία σίγουρος πως το πρόβλημα βρισκόταν εκεί, αλλά μην έχοντας την παραμικρή ιδέα για το τι ακριβώς ήταν.

Ήταν ένας άλλος αστυνομικός αυτός που έκανε τη σύνδεση μεταξύ του SweeneyTodd και της δυσωδίας του St. Dunstan.Η είδηση πως αρκετοί ναύτες είχαν εξαφανιστεί μετά από μια επίσκεψή τους για φρεσκάρισμα στο μαγαζί του Sweeney είχε ήδη γίνει το καινούριο κουτσομπολιό της πόλης, που έφτασε στ’ αυτιά του αστυνομικού ο οποίος και το ανέφερε στον Blunt, ο οποίος δεν συνέδεσε αμέσως τον Todd με τη μυρωδιά αλλά, χρησιμοποιώντας την –κοινή πρακτική σήμερα- μέθοδο της έρευνας στα αρχεία, ανακάλυψε πως ο SweeneyTodd είχε κάποτε κατηγορηθεί για την κλοπή ενός ασημένιου ζευγαριού αγκράφες παπουτσιών.Η υπόθεση δεν είχε προχωρήσει γιατί οι αγκράφες ήταν ενός πολύ κοινού είδους, όμως η γυναίκα που τον κατηγόρησε ισχυρίστηκε πως ανήκαν στον άνδρα της, ο οποίος είχε εξαφανιστεί μυστηριωδώς.Πολύ σωστά ο Blunt υπέθεσε πως όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά και έθεσε το μαγαζί του Todd σε διακριτική αλλά συνεχή παρακολούθηση.Ακολουθώντας την τυπική, γραφειοκρατική διαδικασία ο Blunt εξέθεσε την υπόθεση στους ανωτέρους του και πήρε το πράσινο φως «να χρησιμοποιήσει όλα τα ενδεδειγμένα μέτρα» προκειμένου να λύσει το μυστήριο.Για αρκετούς μήνες οι τρεις αστυνομικοί που παρακολουθούσαν το κουρείο του Todd ανέφεραν ότι έβλεπαν πελάτες να μπαίνουν αλλά κανείς δεν έβγαινε.Ο Blunt πείστηκε πως ο Todd δολοφονούσε τους πελάτες του και, με κάποιο τρόπο, χρησιμοποιούσε την εκκλησία γι αυτό το σκοπό.Αποφάσισε να επιστρέψει στις κατακόμβες, αυτή τη φορά με ένα σώμα επίλεκτων αστυνομικών, και να μη βγει από εκεί αν δεν έλυνε την υπόθεση.

Εξοπλισμένοι μόνο με μια πυξίδα, μπαστούνια περιπάτου και λάμπες πετρελαίου οι άντρες κατέβηκαν για άλλη μια φορά τα στενά σκαλοπάτια που οδηγούσαν στις κατακόμβες με την μυρωδιά του θανάτου.Μετά από λίγη ώρα έφτασαν στην κρύπτη της οικογένειας Weston,έναν από τους αγαπημένους «σκουπιδότοπους» του δαιμονικού κουρέα.Τα ευρήματά τους εκεί, με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, γράφτηκαν σε όλες τις εφημερίδες της εποχής: «Στοιβαγμένα σε έναν τεράστιο σωρό υπό αποσύνθεση που έφτανε μέχρι τη μέση της απόστασης από το έδαφος στο ταβάνι, βρίσκονταν ανθρώπινα απομεινάρια.Πεταμένα όπως-όπως, σωριασμένα το ένα πάνω στο άλλο, βρίσκονταν κομμάτια σκελετών με σάρκες ακόμα κολλημένες πάνω τους.Σε έναν παρόμοιο σωρό υπήρχαν κεφάλια σε παρόμοιο στάδιο αποσύνθεσης.Όλα μαζί αποτελούσαν μια φρικτή εικόνα, ικανή να τρομάξει οποιονδήποτε γενναίο άντρα», έγραψε η Courier, σε έναν απολογισμό της υπόθεσης που έκανε τις ημέρες της δίκης του SweeneyTodd.

Συνειδητοποιώντας πως, τελικά, είχαν ανακαλύψει την πηγή της δυσωδίας, οι αστυνομικοί, ακολουθώντας τα ματωμένα χνάρια, οδηγήθηκαν στο πίσω μέρος ενός μαγαζιού της Bell Υard.Ο ιδιαίτερα οξυδερκής Blunt κατάλαβε πως τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα απ΄ όσο φαίνονταν:ο SweeneyTodd, όχι μόνο δολοφονούσε τους πελάτες του, αλλά εξαφάνιζε τα αποδεικτικά στοιχεία σερβίροντάς τους ως κρεατόπιτες!

Συνεχίζεται