Robert John Maudsley: Hannibal the Canibal – I

Της Νίνας Κουλετάκη

«Δεν τους ενδιαφέρει αν είμαι τρελός ή κακός.Δεν γνωρίζουν την απάντηση και ούτε ενδιαφέρονται να τη μάθουν.Αρκεί να με κρατάνε μακριά από το οπτικό τους πεδίο κι έξω από το μυαλό τους».

RobertMaudsley

Εισαγωγή

Τον ονόμασαν «Μπλε», γιατί αυτό ήταν το χρώμα στο πρόσωπο του πρώτου του θύματος, μετά τον αργό στραγγαλισμό του.

Στη συνέχεια έγινε γνωστός ως «ο Κουτάλιας», αφού σκότωσε ξανά και άφησε το πτώμα με ένα κουτάλι χωμένο στο ανοιγμένο του κρανίο και ένα μέρος του εγκεφάλου να λείπει.

Το τρίτο και το τέταρτο θύμα του πέθαναν το ίδιο απόγευμα και λίγο μετά ο RobertMaudsley απόκτησε το παρατσούκλι που τον συνοδεύει μέχρι σήμερα: «HannibaltheCannibal».

Τα πρώτα χρόνια

Ο RobertMaudsleyγεννήθηκε τον Ιούνιο του 1953, τέταρτο παιδί ενός οδηγού φορτηγού του Liverpool.Πριν τα δεύτερα γενέθλιά του ο Robert, οι αδελφοί του Paulκαι Kevinκαι η αδελφή του Brenda, ανατέθηκαν στη φροντίδα της Πρόνοιας, καθώς οι γονείς τους κατηγορήθηκαν για έκθεση ανηλίκων.

Ο μικρός Robert πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας στο NazarethHouse, ένα ρωμαιοκαθολικό ορφανοτροφείο στο Liverpool, τη λειτουργία του οποίου είχαν μοναχές.Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών συνδέθηκε στενά με τα αδέλφια του αλλά, αντίθετα, μόλις που γνώριζε τους γονείς του, οι οποίοι επισκέπτονταν σπάνια τα παιδιά τους.Αρκετά χρόνια αργότερα, και αφού είχαν αποκτήσει άλλα οκτώ παιδιά, πήραν τα τέσσερα μεγαλύτερα στο σπίτι μαζί τους.

Το γεγονός αυτό σηματοδότησε μιαν απίστευτη και φρικιαστική ιστορία παιδικής κακοποίησης.Ο αδελφός του Paul έγραψε πρόσφατα: «Στο ορφανοτροφείο όλοι μας τα πηγαίναμε καλά.Οι γονείς μας έρχονταν να μας επισκεφτούν, αλλά ήταν ξένοι.Οι μοναχές ήταν η οικογένειά μας και είμαστε πολύ δεμένοι μεταξύ μας.Ύστερα οι γονείς μας πήραν σπίτι και άρχισε η κακοποίηση.Ήταν μια εμπειρία πρωτόγνωρη για μας.Μας έπαιρναν τον έναν μετά τον άλλον, μας χτυπούσαν βάναυσα και μας έστελναν στο δωμάτιό μας».

Τη χειρότερη μεταχείριση την επιφύλασσαν για τον Robert, ο οποίος έγραψε αργότερα: «Το μόνο που θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία είναι το ξύλο.Μια φορά έμεινα κλειδωμένος στο δωμάτιό μου για έξι μήνες κι ο πατέρας μου ξεκλείδωνε την πόρτα για να με δείρει, τέσσερις με έξι φορές την ημέρα.Με χτυπούσε με ξύλα και βέργες και μια φορά έσπασε ένα αεροβόλο όπλο στην πλάτη μου».Ενώ τα αδέλφια του είχαν κάποιες αόριστες αναμνήσεις από τους γονείς τους, πριν κλειστούν στο ορφανοτροφείο, ο Robertήταν πολύ μικρός και δεν τους ήξερε καθόλου.Η πρόνοια τον απομακρύνει ξανά από το σπίτι του και τον τοποθετεί σε διάφορες ανάδοχες οικογένειες.Ο πατέρας του λέει σε όλους πως πέθανε και τον ξεγράφει.

Ταραγμένη νεότητα

Ένας συντηρητικός θα έλεγε πως η δεκαετία του 50 ήταν η τελευταία εποχή της αθωότητας, της ηθικής, του πατριωτισμού, του νόμου και της τάξης, του σεβασμού στο θεσμό της οικογένειας, της μελωδικής μουσικής και μιας κουλτούρας ευχάριστης και καθόλου σοκαριστικής.Η «βρυχώμενη» δεκαετία του 60 που ακολούθησε, έβαλε τέλος σε όλα αυτά.

Liverpool, The Waterfront

Ήταν η δεκαετία που οι νέοι άρχισαν να αμφισβητούν όλα όσα επιδέχονταν αμφισβήτησης.Οι χίπις κάνουν την εμφάνισή τους και μαζί τους η ψυχεδέλεια και η μαριχουάνα.Η αλήθεια είναι ότι σήμερα η «μόδα» στα ναρκωτικά είναι εντελώς διαφορετική, πάντως ήταν τη δεκαετία του 60 που οι άμυνες της κοινωνίας δοκιμάστηκαν αποφασιστικά.

Στο Liverpool της εποχής, όπου μεγαλώνει ο Robert, υπάρχουν επιπλέον προβλήματα.Μαζί με το γειτονικό του Manchester (απέχουν μεταξύ τους μόνο 35 μίλια), ήταν οι δύο μεγαλύτερες βιομηχανικές πόλεις της Αγγλίας, με εργοστάσια που απασχολούσαν χιλιάδες εργάτες, πρωτίστως κλωστοϋφαντουργίας. Με την ξεθεμελίωση της κλωστοϋφαντουργικής βιομηχανίας από την κομητεία του Lancashire, οι δύο πόλεις υπέστησαν βαρύτατο πλήγμα από τη δεκαετία του 50 και μετά.Ενώ τη δεκαετία του 30 είχαν έναν πληθυσμό 850.000 κατοίκων η κάθε μία, σήμερα δεν έχουν παρά τον μισό.Η αποβιομηχανοποίησή τους είχε ως αποτέλεσμα στρατιές ανέργων, με επακόλουθο την ανέχεια, την ερήμωση και την αύξηση της εγκληματικότητας.

Σ’αυτό το παρακμάζον Liverpool περνά τη δύσκολη εφηβεία του ο Robert και στα 16 του το σκάει για το Λονδίνο, για να ξεφύγει από τη φτώχεια και να αναζητήσει μια καλύτερη ζωή.

Δρομάκι στο κέντρο του Liverpool

Οι φόνοι

Η μεγαλούπολη δεν ήταν ο ενδεδειγμένος τόπος για ένα προβληματικό, νεαρό επαρχιωτόπουλο.Ο Robertκάνει τη γνωριμία των σκληρών ναρκωτικών και βουλιάζει στον απατηλό κόσμο τους.Τα επόμενα χρόνια μπαινοβγαίνει στα ψυχιατρεία, μετά από αλλεπάλληλες απόπειρες αυτοκτονίας.Αρκετές φορές είπε στους γιατρούς ότι άκουγε φωνές που τον προέτρεπαν να σκοτώσει τους γονείς του.

Προκειμένου να εξασφαλίζει την καθημερινή δόση του, ο Robert αρχίζει να δουλεύει ως αρσενική πόρνη.Το χρήμα είναι αρκετό και εύκολο και –κυρίως- δεν χρειάζεται να συνωστίζεται μαζί με χιλιάδες άλλους σε ατελείωτες ουρές για το επίδομα ανεργίας.

Το 1973 διαπράττει τον πρώτο του φόνο.Πρόκειται για τον εργάτη JohnFarrell, ο οποίος «ψώνισε» τον Robertσε κάποιο δρόμο.Πήγαν στο σπίτι του Farrell, έκαναν σεξ και στη συνέχεια ο Farrell του έδειξε φωτογραφίες ανήλικων αγοριών που είχε κακοποιήσει, υπερηφανευόμενος για το «κατόρθωμά» του.Ο Maudsley εξαγριώθηκε και τον στραγγάλισε.

Καθώς κρίθηκε ανίκανος να παραπεμφθεί σε δίκη, στάλθηκε στο νοσοκομείο Broadmor, για τους παράφρονες εγκληματίες, όπου παρέμεινε τα επόμενα τρία χρόνια. Αυτό που ακολούθησε, έμελλε να γίνει θρύλος στις φυλακές.

Νοσοκομείο Broadmoor

Το 1977 ο Robertκαι ένας άλλος ψυχοπαθής τρόφιμος, έπιασαν όμηρο έναν τρίτο και κλειδώθηκαν μαζί του σε ένα κελί.Στη συνέχεια βασάνισαν το θύμα τους, ο οποίος ήταν έγκλειστος για βιασμούς παιδιών, επί 9 ώρες πριν το στραγγαλίσουν και το κρατήσουν ψηλά, ώστε να μπορούν να το δουν οι φύλακες από το παραθυράκι παρακολούθησης της πόρτας.Όταν άνοιξαν, το θύμα βρέθηκε με το κρανίο ανοιγμένο, με ένα κουτάλι χωμένο μέσα του και ένα μέρος του εγκεφάλου να λείπει.

Τρόφιμοι, σε έναν διάδρομο του Broadmoor

Η ειρωνεία είναι ότι παρόλο που ο φόνος έγινε μέσα στο ψυχιατρείο όπου ο Robert είχε σταλεί ως παράφρων, αυτή τη φορά τον έκριναν ικανό να αντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη.Καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία και στάλθηκε, όχι σε ψυχιατρικό ίδρυμα, αλλά στη φυλακή Wakefield, στο Δυτικό Yorkshire, την οποία αποκαλούσε «το μέγαρο των τεράτων».

Η φυλακή Wakefield

Ο Maudsley έφτασε στην Wakefield για να διαπιστώσει ότι η φήμη του είχε προηγηθεί του ιδίου.Τον αποκαλούσαν ήδη «κανίβαλο» και «εγκεφαλοφάγο» και ήταν μόλις λίγες εβδομάδες εκεί, πριν επιδοθεί ξανά στη δολοφονική του μανία.Σύμφωνα με μαρτυρίες άλλων, οι οποίοι ήταν κρατούμενοι στην ίδια φυλακή την εποχή εκείνη, τη συγκεκριμένη μέρα ο Robert ξύπνησε αποφασισμένος να σκοτώσει επτά ανθρώπους.

Ο πρώτος ήταν ο SalneyDarwood, καταδικασμένος για σεξουαλικά εγκλήματα.Τον παρέσυρε στο κελί του και του έκοψε το λαιμό.Στη συνέχεια έκρυψε το πτώμα του κάτω από το κρεβάτι του.Πέρασε την υπόλοιπη μέρα προσπαθώντας να παρασύρει και άλλους στο κελί του, αλλά κανείς δεν πήγαινε μαζί του.«Μπορούσαμε όλοι να δούμε την τρέλα στα μάτια του», είπε ένας από αυτούς.

Τελικά, κατάφερε να μπει κρυφά στο κελί του 56χρονου BillRoberts, επίσης παιδόφιλου, και να του επιτεθεί ενώ ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του.Τον μαχαίρωσε στο κεφάλι με ένα αυτοσχέδιο μαχαίρι και στη συνέχεια τον αποτελείωσε χτυπώντας του κατ’επανάλειψη το κεφάλι στον τοίχο.

Έχοντας ξεμπερδέψει και με το δεύτερο θύμα του, μπήκε ήρεμα στο γραφείο του υπευθύνου της πτέρυγας, παρέδωσε το, δικής του κατασκευής, μαχαίρι και τον ενημέρωσε ψύχραιμα ότι στο «επόμενο προσκλητήριο θα απουσίαζαν δύο».

Για το διπλό φονικό ο Maudsley, δικάστηκε, καταδικάστηκε και –περιέργως πως- στάλθηκε ξανά στη φυλακή Wakefield όπου, προκειμένου να διαφυλάξουν τους άλλους κρατούμενους, αλλά και τον ίδιο από αυτούς, τον έστειλαν στην απομόνωση, όπου παραμένει μέχρι σήμερα.

Συνεχίζεται