Andrei Romanovich Chikatilo – Ο Κόκκινος Αντεροβγάλτης II

Προηγούμενο

Της Νίνας Κουλετάκη

Μετά την αποφυλάκισή του, ο Chikatilo βρήκε δουλειά ως περιοδεύων αντιπρόσωπος μιας σιδηροδρομικής εταιρίας, με έδρα στο Novocherkassk, και κατάφερε να διατηρήσει ένα χαμηλό προφίλ μέχρι τον Αύγουστο του 1985, οπότε δολοφόνησε δυο γυναίκες σε διαφορετικά περιστατικά.

Την ίδια περίοδο ο Burakov, απελπισμένος από την έλλειψη προόδου, ζήτησε τη βοήθεια ενός ψυχιάτρου, του AlexandrBukhanovsky, ο οποίος και έκανε το προφίλ του δολοφόνου, περιγράφοντάς τον ως νεκροσαδιστή, ή κάποιον που επιτυγχάνει σεξουαλική ικανοποίηση από το άλγος και τον θάνατο των άλλων.Ο Bukhanovsky τοποθέτησε την ηλικία του δολοφόνου ανάμεσα στα 45 και 50 έτη, πολύ υψηλότερα απ’ ότι πίστευαν μέχρι τότε.Στην προσπάθειά του και στην αταλάντευτη θέλησή του να σταματήσει το δολοφόνο, ο Burakov έφτασε στο σημείο να συνομιλήσει με έναν κατά συρροή δολοφόνο, τον AnatolySlivko, λίγο πριν την εκτέλεσή του, προσπαθώντας να αποκτήσει πληροφορίες «εκ των έσω» για τον κατά συρροή δολοφόνο που κυνηγούσε.

Ενώ ο Burakov προσπαθούσε να μπει στο μυαλό του δολοφόνου οι επιθέσεις σταμάτησαν απροσδόκητα.Οι αστυνομικοί υπέθεσαν ότι ο στόχος τους σταμάτησε να σκοτώνει, είτε γιατί βρισκόταν στη φυλακή για άλλα αδικήματα ή γιατί είχε πεθάνει.Εντούτοις, στις αρχές του 1988, ο Chikatilo ξανάρχισε τους φόνους, αυτή τη φορά μακριά από την περιοχή του Rostov.

Στις 11 Μαΐου, ένα 8χρονο αγόρι εξαφανίζεται για να ανακαλυφθεί δυο μήνες αργότερα στην άκρη ενός δρόμου, μαχαιρωμένο και με ακρωτηριασμένα γεννητικά όργανα.Αυτή η αλλαγή στις συνήθειες του δολοφόνου, το να εκτελεί, πλέον, τα θύματά του σε οποιοδήποτε χώρο αντί στα δάση, έκανε τους αστυνομικούς να συμπεράνουν ότι είχε εντοπίσει τον ασφυκτικό έλεγχο στους σταθμούς και άλλαξε τον τρόπο με τον οποίον εξασφάλιζε τα θύματά του.Αυτό, αν και τρομακτικό, έκρυβε μέσα του μια σπίθα ελπίδας για τη σύλληψη του δράστη.Σκοτώνοντας σε μη ασφαλείς για αυτόν χώρους, υπήρχε πάντα η ελπίδα να τον δει κάποιος μάρτυρας.

Το επόμενο θύμα του ήταν μια ουγγαρέζα φοιτήτρια, η ElenaVarga.Τη σκότωσε σε μια δασώδη περιοχή, η οποία ήταν πολύ μακριά από οποιονδήποτε σταθμό λεωφορείου ή τραίνου.Το πτώμα της είχε βιαστεί.

Μόλις μετά από μια εβδομάδα, ένα ακόμα θύμα έρχεται να προστεθεί στον αιματηρό κατάλογο.Πρόκειται για τον 10χρονο AlekseiKhobotov, ο οποίος εξαφανίστηκε.Τέσσερις μήνες αργότερα, στις αρχές του 1990, το ακρωτηριασμένο πτώμα ενός 11χρονου αγοριού ανακαλύπτεται σε ένα δασύλλιο.Στη συνέχεια ένα ακόμα πτώμα 10χρονου αγοριού, ξυλοκοπημένου και με ακρωτηριασμένα τα γεννητικά όργανα και κομμένη τη γλώσσα, συμπληρώνει τις μακάβριες ανακαλύψεις.

Στη συνέχεια, επιλέγει ξανά γυναίκα για θύμα του ενώ επιστρέφει στα νεαρά αγόρια τον Ιούλιο του 1990, όταν εργάτες βρίσκουν τον 13χρονο VictorPetrov δολοφονημένο και ακρωτηριασμένο στο Βοτανικό Κήπο.

Η αστυνομία είχε, μέχρι τότε, καταμετρημένα 32 θύματα, που αφορούσαν σε φόνους που είχαν γίνει τα τελευταία οκτώ έτη.Τα πρόσφατα απελευθερωμένα (λόγω της glasnostτου Gorbachev) ΜΜΕ, άρχισαν να πιέζουν ασφυκτικά τις διωκτικές αρχές για την ανακάλυψη και σύλληψη του δολοφόνου.

Στις 17 Αυγούστου, ο 11χρονος IvanFomin πηγαίνει για κολύμπι, όχι μακριά από το εξοχικό σπίτι της γιαγιάς του.Στην όχθη του ποταμού, σε απόσταση αναπνοής από πολυάριθμους μάρτυρες, ο δολοφόνος τον μαχαιρώνει 42 φορές και τον ευνουχίζει.Η συγκεκριμένη δολοφονία εξαγρίωσε τον κόσμο.

Ο Burakov αποφασίζει νέο σχέδιο. Ισχυρές μυστικές αστυνομικές δυνάμεις περιπολούσαν διαρκώς υπό τις διαταγές του, ρίχνοντας ιδιαίτερο βάρος σε περιοχές υψηλού κινδύνου.Προσπαθούσαν, δηλαδή, να τον κάνουν να δράσει σε συγκεκριμένες περιοχές, όπου θα τους ήταν εύκολο να ελέγξουν όλα τα εμπλεκόμενα άτομα.Έβαλαν ακόμα και αστυνομικούς στα δάση, ντυμένους σαν αγρότες ή ξυλοκόπους.Ήταν ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο, που απαιτούσε 350 άτομα σε διάφορα πόστα για άδηλο χρονικό διάστημα, αλλά ήταν το μόνο που θα μπορούσε να έχει κάποιο αποτέλεσμα.

Ο σταθμός τραίνων του Donleskhoz, φαινόταν μια καλή επιλογή για να παγιδεύσουν τον δολοφόνο, μια και δύο από τα θύματα είχαν βρεθεί εκεί κοντά.Δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση.Τον χρησιμοποιούσαν οι εργάτες που μάζευαν μανιτάρια κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και ελάχιστοι πολίτες.Μεταίδιακριτήριαεπελέγησανδυοακόμασταθμοί.

Πριν, όμως, το σχέδιο μπει σε εφαρμογή, ο δολοφόνος διαλέγει ένα θύμα, από αυτόν ακριβώς το σταθμό.Πρόκειται για ένα 16χρονο αγόρι με νοητική στέρηση, το οποίο μαχαιρώνει 27 φορές και το ακρωτηριάζει, χωρίς καν να του βγάλει τα ρούχα.Μέρος της γλώσσας του έλειπε, καθώς και το ένα μάτι.Όταν αποκαλύφθηκε η ταυτότητά του, οι αστυνομικοί έμαθαν πως περνούσε το χρόνο του στην electrichka, ένα τραινάκι που έκανε διαδρομές στη γύρω περιοχή, αλλά κανείς δεν τον είχε δει να συνοδεύεται από κάποιον.

Ο Bukarov ήταν απελπισμένος.Είχαν ένα καλό σχέδιο, βρίσκονταν εκεί, θα μπορούσαν να τον είχαν συλλάβει.Απέτυχαν.

Οι δολοφονίες συνεχίστηκαν. Ένα 16χρονο αγόρι, ο VictorTishchenko, δηλώνεται αγνοούμενο, καθώς δεν επέστρεψε ποτέ από το σταθμό του Shakhty, όπου είχε πάει να βγάλει εισιτήρια.Ο Victor ήταν ένα ψηλό, γεροδεμένο αγόρι, σαφώς μεγαλύτερης σωματικής διάπλασης από τα συνήθη θύματα του Chikatillo.Το πτώμα του ανακαλύφθηκε δυο μίλια νότια του σταθμού, μαχαιρωμένο και ακρωτηριασμένο κατά τον συνήθη τρόπο του δολοφόνου.Υπήρχαν πολλά ίχνη έντονης και παρατεταμένης πάλης.

Οι αστυνομικοί βρίσκονται όλοι στις θέσεις τους με μάτια ορθάνοιχτα αλλά ο δολοφόνος ξαναχτυπά ανενόχλητος.Αυτή τη φορά το θύμα είναι μια νεαρή γυναίκα, που ξυλοκοπήθηκε και ξεκοιλιάστηκε.Η γλώσσα της έλειπε.Καιπάλικανείςδενείχεπροσέξειτοπαραμικρό.

Ο Chikatilo, σε μια-δυο περιπτώσεις, απέφυγε τη σύλληψη παρά τρίχα, αλλά στις 6 Νοεμβρίου του 1990 και έχοντας μόλις σκοτώσει το τελευταίο θύμα του, τη SvetaKorostik, τραβά με την παράξενη συμπεριφορά του την προσοχή ενός αστυνομικού ο οποίος του παίρνει τα στοιχεία και, παραβάλλοντάς τα με εκείνα της σύλληψής του το 1984, ο Chikatilo θεωρείται επίσημα ύποπτος και τίθεται υπό παρακολούθηση.

Ο Chikatilo συνελήφθη στις 20 Νοεμβρίου του 1990, ύστερα από ύποπτη συμπεριφορά, αλλά στην αρχή αρνήθηκε να ομολογήσει τους φόνους.

Τον τοποθετούν στο ίδιο κελί με έναν πληροφοριοδότη, ο οποίος απέτυχε να τον κάνει να μιλήσει.Η έρευνα των αστυνομικών στο σπίτι του Chikatilo, που βύθισε την οικογένειά του στη ντροπή, δεν έφερε στο φως ευρήματα από τα θύματα, αλλά συγκέντωσε 23 μαχαίρια.Ενδεχομένως να ήταν αυτά που χρησιμοποιούσε στους φόνους του, αν και κάτι τέτοιο δεν αποδείχτηκε ποτέ.

Ο Burakov αποφάσισε να επιτρέψει στον Δρ. Bukhanovski, ο οποίος είχε κάνει και το αρχικό προφίλ, να μιλήσει με τον Chikatilo, προσπαθώντας να καταλάβει το μυαλό του δολοφόνου, εξετάζοντάς το κάτω από επιστημονικό πρίσμα.Ο Chikatilo, κολακευμένος από αυτή την προσέγγιση, ανοίχτηκε στον ψυχίατρο, δίνοντάς του αναλυτικές λεπτομέρειες από όλους τους φόνους και οδήγησε, επιπλέον, την αστυνομία στους τόπους που είχε εγκαταλείψει ή θάψει τα θύματά του.Ως επισφράγιση αυτών που διηγείται, ζωγραφίζει τις σκηνές των φόνων και αυτά που λέει ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.Στη συνέχεια επιβεβαιώνει αυτό που όλοι έτρεμαν να ακούσουν:ο κατάλογος των θυμάτων υπερβαίνει κατά πολύ τον γνωστό, που αριθμούσε 36 άτομα.

Ένα αγόρι είχε δολοφονηθεί σε ένα νεκροταφείο και το σώμα του είχε τοποθετηθεί σε έναν ρηχό τάφο, μια τρύπα, όπως τον χαρακτήρισε ο ίδιος ο Chikatillo, που την είχε σκάψει για τον εαυτό του, επειδή σκόπευε να αυτοκτονήσει.Οδήγησε τους αστυνομικούς εκεί και τους έδειξε τον τάφο, όπου και ανακάλυψαν το πτώμα.

Με τον ίδιο τρόπο τους οδήγησε και σε άλλα θύματα.Όλα είχαν εγκαταλειφθεί στο σημείο που μαρτύρησαν, εκτός από ένα.Ο Chikatillo περιέγραψε έναν φόνο σε ένα άδειο διαμέρισμα και στη συνέχεια, και προκειμένου να βγάλει το πτώμα από το κτήριο με ασφάλεια, το διαμέλισε και πέταξε τα κομμάτια σε έναν υπόνομο.

Πολλά πτώματα, των οποίων η ύπαρξη αγνοούταν, ανακαλύφθηκαν έτσι.Ισχυρίστηκε πως είχε αφαιρέσει τη ζωή 56 ατόμων,αν και επίσημα αναγνωρίστηκαν τα 53, 31 γυναίκες και 22 αγόρια.Ακόμη κι έτσι ο αριθμός αυτός υπερέβαινε κατά πολύ τον αρχικό των 36 θυμάτων, που η αστυνομία είχε αποδώσει στον serialkiller.

Η ψυχιατρική εξέταση τον έκρινε έχοντα σώας τα φρένας και ικανό να παραπεμφθεί σε δίκη, έτσι ο Chikatilo μπήκε στην αίθουσα του δικαστηρίου στις 14 Απριλίου του 1992.

Σε όλη τη διάρκεια της δίκης βρισκόταν μέσα σε ένα σιδερένιο κλουβί, για να προστατευθεί από το μένος των συγγενών των πολυάριθμων θυμάτων του.Στα ΜΜΕ τον αποκαλούσαν «Μανιακό», «Κόκκινο Αντεροβγάλτη» και «Χασάπη του Rostov».Η συμπεριφορά του στο δικαστήριο παρουσίασε όλες τις διακυμάνσεις: από την απάθεια και την ανία, περνούσε στην ακατάσχετη και χωρίς ειρμό λογοδιάρροια και στη μανία.Σε μια περίπτωση, κατέβασε το παντελόνι του, επιδεικνύοντας και κουνώντας τα γεννητικά του όργανα στο συγκεντρωμένο πλήθος.

Ο δικαστής κάθε άλλο παρά αμερόληπτος εμφανίστηκε, συχνά απορρίπτοντας τις ενστάσεις του δικηγόρου υπεράσπισης, και ήταν εμφανές πως η ενοχή του Chikatilo αποτελούσε προκαθορισμένο συμπέρασμα.Η δίκη διήρκεσε τέσσερις μήνες, μέχρι τον Αύγουστο του 1990 και, προς έκπληξη όλων, δεδομένης της προκατάληψης του δικαστή, η ετυμηγορία δεν ανακοινώθηκε παρά δυο μήνες αργότερα, στις 15 Οκτωβρίου.Ο Chikatilo κρίθηκε ένοχος για τους 52 από τους 53 φόνους και καταδικάστηκε σε θάνατο για καθέναν από αυτούς.

Η έφεση του Chikatiloεπικεντρώθηκε στον ισχυρισμό ότι η ψυχιατρική εξέταση, κατά την οποία κρίθηκε η ικανότητά του να δικαστεί, ήταν πρόχειρη και προκατειλημμένη.Η έφεση απορρίφθηκε και, 16 μήνες αργότερα, στις 14 Φεβρουαρίου του 1994, εκτελέστηκε με μια σφαίρα στο πίσω μέρος του κρανίου.

Ο ψυχίατρος AleksandrBukhanovski, Chikatilo του οποίου η προσφορά ήταν καθοριστική για τη σύλληψη και καταδίκη του Chikatilo, εξελίχθηκε σε φημισμένο ειδικό επί σεξουαλικών διαταραχών και κατά συρροή δολοφόνων.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Ντοκουμέντο

Ο Chikatillo στην αίθουσα του δικαστηρίου.

Ταινίες

Για την υπόθεση Chikatillo έχουν γυριστεί δυο ταινίες:

1. CitizenX (1995), του ChrisGerolmo, με τον StephenReaως Burakov, τον DonaldSutherlandως Fetisov, τον MaxVonSydow ως Bukhanovski και τον JeffreyDeMunnστο ρόλο του Chikatillo.

2. Evilenko (2004), τουDavidGriego, μετουςMalcomMcDowell, Marton Csokas, Ronald Pickup κ.α.

Το σενάριο της ταινίας βασίστηκε στο βιβλίο του σκηνοθέτη «TheCommunistWhoAteChildren».Την εποχή της δίκης του Chikatilo ο Griegoήταν δημοσιογράφος και, μάλιστα, την είχε παρακολουθήσει.Σε συνέντευξη που έδωσε στη δημοσιογράφο OlgaMysafirovaτης KomsomolskayaPravda, την εποχή που ολοκλήρωνε τα γυρίσματα της ταινίας στο Κίεβο, ισχυρίστηκε πως πεποίθησή του ήταν ότι ο Chikatiloδεν είχε εκτελεστεί, τελικά.

Τον Οκτώβρη του 1992 βγήκε η απόφαση του δικαστηρίου που καταδίκαζε τον Chikatilo σε θάνατο.Αρκετούς μήνες αργότερα οι δικηγόροι του άσκησαν έφεση η οποία, εντούτοις, δεν εκδικάστηκε ποτέ και τον Φεβρουάριο του 1994 ανακοινώθηκε πως ο κατά συρροή δολοφόνος είχε εκτελεστεί.Αρχικά είπαν πως η εκτέλεση είχε γίνει στο Novocherkassk, ύστερα στο Rostov.Ουδέποτε εμφανίστηκαν φωτογραφίες της εκτέλεσης.

Περίπου τρεις μήνες νωρίτερα, υπήρξαν κάποια δημοσιεύματα, στο SchpigelMagazine, τα οποία ανέφεραν ότι δύο επιστημονικά ινστιτούτα –ένα αμερικανικό και ένα γερμανικό- προσέφεραν τεράστια χρηματικά ποσά στους ρώσους αξιωματούχους, προκειμένου να τους παραδοθεί ζωντανός ο Chikatilo, έτσι ώστε να μπορέσουν να μελετήσουν τον εγκεφαλικό του ιστό.Ο Griego, σε συνάντηση που είχε με τον δήμαρχο της Μόσχας Lujkov, του έθεσε το θέμα και εκείνος δεν αρνήθηκε τις φήμες.

(Σημείωση:Την πιο πάνω συνέντευξη μας έστειλε ο NickAthenian).

Βιβλιογραφία

Lourie, Richard. Hunting the Devil: The Pursuit, Capture and Confession of the Most Savage Serial Killer in History. New York: HarperCollins, 1993.

Martingale, Moira. Cannibal Killers: The History of Impossible Murders. New York: Carroll & Graf, 1993.